Η κρίση της ελληνικής κεντροδεξιάς

Η κρίση της ελληνικής κεντροδεξιάς

Η έκπληξη βεβαίως δεν είναι η σταδιακή κατάρρευση του εγχειρήματος ενός πολιτικού του διαμετρήματος του Πάνου Καμμένου. Πόσο μάλλον μετά και από την δημιουργία όμορου χώρου από τον Χρήστο Ζώη (Νέα ΜΕ.Ρ.Α.) Λάβαρο του ήταν άλλωστε η «απόλυτη διαγραφή του χρέους», δηλαδή η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της χώρας. Αντίθετα εκπλήσσει ότι η πολιτική φούσκα των ΑΝ.ΕΛ. κέρδισε αξιόλογα ποσοστά στις «εκλογές της οργής» (Μάιος) και στις «εκλογές του φόβου» (Ιούνιος). Εντέλει, η συγκεκριμένη ηγεσία, με τη συγκεκριμένη προσωπικότητα, αυτοκαταστράφηκε.

Πέρα όμως από τα ορατά, υπάρχει κάτι βαθύτερο και άρα σοβαρότερο πολιτικά. Τούτο παραπέμπει στην ευρύτερη δομική και διαχρονική κρίση της ελληνικής δεξιάς. Ενώ, θα ήταν σοβαρό λάθος να αγνοηθεί η κρίση αυτή επειδή το πιο παραδοσιακό τμήμα της Δεξιάς κυβερνά, σε συνεργασία με δύο άλλους εταίρους. Όμως η ΝΔ στις «εκλογές της οργής» του Μαΐου καταποντίστηκε κάτω από το 20%. Ενώ ήταν και ο φόβος από την επικράτηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α./Ε.Κ.Μ., που την πριμοδότησε με το ισχνό 30%. Ευνοήθηκε επίσης από το ότι η κυρίαρχη πολιτική δύναμη της μεταπολίτευσης, η κεντροαριστερά, με εκφραστή το ΠΑ.ΣΟ.Κ., έπαψε όχι απλώς να αποτελεί σοβαρό ανταγωνιστή, αλλά κινδυνεύει πλέον να οδηγηθεί σε ολοκληρωτικό αφανισμό.

Ο Καμμένος και οι ΑΝ.ΕΛ. δεν υπήρξαν κάτι «νέο». Υπήρξαν υποβαθμισμένο υποπροϊόν της Δεξιάς. Ήσαν ένα σύμπτωμα της δομικής κρίσης της Ν.Δ. Άλλωστε οι ΑΝ.ΕΛ ξεπήδησαν μέσα από τη Ν.Δ. Τους έστρωσε το χαλί ο Σαμαράς, στην αρχική λαϊκιστική του φάση. Ενώ υπήρξαν, στο στάδιο εκείνο, φανατικοί στυλοβάτες της ηγεσίας του. Επιπρόσθετα, ο Καμμένος και η ηγετική του ομάδα ανήκαν στο ρεύμα της «λαϊκής Δεξιάς» εντός της Ν.Δ. Αυτό επωάζονταν επί χρόνια. Το ρεύμα τούτο το θώπευαν όλες οι ηγεσίες της Ν.Δ., αντί να το εξοβελίσουν. Διότι τι σχέση μπορούσε να έχει μια σύγχρονη Κεντροδεξιά, με πολιτικούς που συνδύαζαν λαϊκισμό, υπερεθνικισμό, κρατισμό και πελατειακά σύνδρομα; O Πάνος Καμμένος βέβαια έχει ήδη θέσει τις βάσεις για τη δημιουργία μίας μεγάλης «Πατριωτικής Δημοκρατικής Συμμαχίας», ενός Τόξου, όπως λένε στις κλειστές συσκέψεις, με τους χριστιανοδημοκράτες Νίκο Νικολόπουλο και Παναγιώτη Ψωμιάδη, τον πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ. (οσονούπω «ΠΑΤΡΙΔΑ»), καθώς και με άλλα στελέχη (νυν και πρώην βουλευτές)

του ευρύτερου χώρου των χριστιανοδημοκρατών και των λαϊκών δεξιών.

Στην πραγματικότητα η Ν.Δ., παρά την ενόραση και το μεγαλείο του ιδρυτή της Κωνσταντίνου Καραμανλή, δεν έγινε ποτέ ένα αληθινό Κεντροδεξιό, ριζοσπαστικά φιλελεύθερο κόμμα. Από το δεξιό της καβούκι η Ν.Δ. έβγαινε μόνο για επικοινωνιακούς λόγους, όπως λ.χ. με τα περί «μεσαίου χώρου». Αυτά αποτελούσαν, δυστυχώς για την ίδια, επίχρισμα. Στρατηγικά η Ν.Δ., μη κόβοντας τον ομφάλιο λώρο με την «λαϊκή δεξιά», την νομιμοποίησε στο εκλογικό σώμα. Αυξάνοντας την επιρροή της τελευταίας. Από εκεί και πέρα, όσο η επιρροή αυτή δυνάμωνε, τόσο η Ν.Δ., φοβικά, ανέχονταν τη λαϊκή δεξιά και τις ιδέες της. Γίνονταν όμηρος της.

Πρόθυμος όμηρος της έγινε άλλωστε αρχικά, και ο Αντώνης Σαμαράς ως ηγέτης της Ν.Δ., είτε διότι ελκύονταν από τις ιδέες αυτές, είτε διότι πίστευε πως θα ωφεληθεί εκλογικά. Το τελευταίο, ως προσδοκία, διαψεύστηκε παταγωδώς. Ο Σαμαράς τραυμάτισε την αξιοπιστία του. Η απήχηση της Ν.Δ. συρρικνώθηκε εν μέρη. Ενώ άνοιξαν διάπλατα οι πύλες για την εκτόξευση της φούσκας Καμμένου. Το κόμμα έσωσε ότι μπόρεσε βέβαια με το δυναμικό came back της Ντόρας Μπακογιάννη και των «Συμμάχων», καθώς και με τον εμπλουτισμό με μέλη, στελέχη και πολιτευτές από το ΛΑ.Ο.Σ.

Τι θα κάνει όμως τώρα ο αρχηγός της Ν.Δ. με τα υπολείμματα της φούσκας αυτής; Το φαύλο όραμα –εάν και εφόσον αυτό υπάρχει μέσα στους κόλπους της Ν.Δ.- για μια «μεγάλη δεξιά» με κάθε λογής λαϊκιστές, υπερεθνικιστές, παλαιοκομματικούς κλπ θα σημάνει ένα πράγμα για τη Ν.Δ.: Μια ακόμη πιο περιχαρακωμένη εικόνα. Και άρα, μια ακόμη πιο «μικρή» δεξιά-κεντροδεξιά! Η δομική κρίση της Ν.Δ. έτσι θα βαθύνει. Στόχος ο οποίος θα είναι πολιτικά, κοινωνικά και συγκυριακά βιώσιμος και μακροπρόθεσμος σε διάρκεια πρέπει να είναι μια μεγάλη, δημοκρατική, κοινωνικά φιλελεύθερη, φιλοευρωπαϊκή παράταξη, που θα αγκαλιάζει την δημοκρατική και λαϊκή δεξιά, τον ευρύτερο χώρο κέντρου και κεντροδεξιάς, άτομα και προσωπικότητες από τον χώρο της κεντροαριστεράς και όλες τις μεταρρυθμιστικές τάσεις και ομάδες. Διαφορετικά, μελλοντικά, κινδυνεύει να έχει την μοίρα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε μερικά χρόνια, πόσο μάλλον απέναντι σε έναν «παραφουσκωμένο» ΣΥ.ΡΙΖ.Α.…!