ΣΕ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ, ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ;

ΣΕ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ, ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ;

Η έννοια της τρομοκρατίας στη σύγχρονη κοινωνία άρχισε να γίνεται πλήρως αντιληπτή μετά το επεισόδιο της 11ης Σεπτεμβρίου το 2001. Απο εκείνη την ημέρα και έπειτα ξεκίνησε να εμφυτεύεται στα άτομα το άγχος του ξαφνικού θανάτου και της εξωτερικής απειλής. Ξεκινώντας από τον ορισμό της τρομοκρατίας [ : χρήση βίας για την καλλιέργεια κλίματος φόβου σε έναν πληθυσμό, με σκοπό την προώθηση ενός πολιτικού στόχου ] μπορούμε να αντιληφθούμε οτι η συστηματική χρήση βίας μπορεί  να λάβει πολλές μορφές. Η βία δεν είναι μόνο σωματική, όπως το να ρίξεις μία βόμβα ή να κατεδαφίσεις ένα κτήριο-σύμβολο με χιλιάδες νεκρά θύματα. Η βία που ασκείται μπορεί να είναι ψυχολογική, λεκτική, ρατσιστική, ηλεκτρονική, συνειδητή ή και ασυνείδητη.

                   Στη σημερινή εποχή, φαίνεται πως ο πιο επικίνδυνος τρομοκράτης είναι τα ίδια τα κράτη, τα οποία ενεργούν με στόχο την υποδούλωση των μαζών, την ολοκληρωτική εξαφάνιση του αισθήματος της ασφάλειας και την επικράτηση του άγχους για το άγνωστο. Βλέπετε, σε καταστάσεις άγχους ο λαός κυριεύεται από αβεβαιότητα και αμφιβολία για την πιθανότητα ενός επικείμενου κινδύνου. Ενώ σε καταστάσεις φόβου το ανθρώπινο ένστικτο σε ωθεί να φύγεις ή να αντισταθείς, σε καταστάσεις άγχους το σώμα μπλοκάρει και παγώνονται οι αντιδράσεις του. Άλλωστε, αυτός είναι ο τελικός στόχος, να αποδυναμωθεί και να μείνει άπραγος ο πληθυσμός, ώστε το κράτος να ασκήσει τα μέτρα που θέλει. Στην ουσία, παρατηρούμε τα ίδια τα κράτη να τρομοκρατούν τους πολίτες τους και στη συνέχεια να τους πείθουν πως μόνο αυτοί μπορούν να τους προσφέρουν βοήθεια. Πως όμως τα κράτη καταφέρνουν να τρομοκρατούν το λαό τους χωρίς ο ίδιος να το αντιλαμβάνεται;

                   Αρχικά, το σημαντικότερο και ισχυρότερο εργαλείο τους είναι η χειραγώγηση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Μεγαλύτερη έμφαση δίνεται δε στην παραγωγή των δελτίων ειδήσεων, τα οποία παρακολουθούνται σε καθημερινή βάση απ’ την πλειοψηφία του πληθυσμού μιας χώρας, και θεωρούνται ως το πιο έγκυρο μέσο πληροφόρησης. Δυστυχώς όμως, τα δελτία ειδήσεων αντί να πληροφορούν αντικειμενικά και αμερόληπτα τους τηλεθεατές, προτιμούν να κατέχουν διαφορετικό ρόλο. Έτσι, παρατηρούμε να αντικαθιστά την υπεύθυνη ενημέρωση η υπερβολή, η σεναριολογία και οι αδιασταύρωτες πληροφορίες. Παρατηρούμε επίσης γνωστούς δημοσιογράφους μεγάλων καναλιών να προσπαθούν μέσω του σχολιασμού τους να εκφοβίσουν και να παρακινήσουν τους ακροατές να δράσουν συγκεκριμένα. Παραθέτουν μία άποψη ως αυτονόητη και καθολικώς αποδεκτή, και την προβάλλουν έτσι, ώστε να φαίνεται στον δέκτη οτι ο δημοσιογράφος παραθέτει αντικειμενικά την κοινή λογική.

                   Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα άσκησης τρομοκρατίας και προπαγάνδας από τα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης εντοπίζεται στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Λίγο πριν την ώρα της κάλπης τα δελτία ειδήσεων προέτρεπαν τον ελληνικό λαό να ψηφίσει για το καλό της χώρας, για την παραμονή της στο ευρώ και την αποφυγή της πτώχευσης. Προβάλλονταν εικόνες με κλειστά βενζινάδικα, ακούγονταν θεωρίες για μια Ελλάδα χωρίς ρεύμα ή φάρμακα, ακόμη και για εξαφάνιση όλων των καταθέσεων από τις τράπεζες. Παράλληλα, δημιουργήθηκε ο όρος «εθνική σωτηρία», ο οποίος προβάλλονταν αδιάκοπα και αναλύονταν καθημερινά τόσο από πολιτικούς όσο και από δημοσιογράφους. Ως αποτέλεσμα, οι  Έλληνες οχι μόνο τρομοκρατήθηκαν και πανικοβλήθηκαν, αλλά μάλιστα πίστεψαν οτι πρέπει να σωθούν. Βλέπουμε λοιπόν, οτι η ψυχολογική και συνάμα ασυνείδητη βία που άσκησαν τα ΜΜΕ καλλιέργησε την αίσθηση του φόβου και του άγχους στην ελληνικό πληθυσμό, με αποτέλεσμα να προωθηθεί μία συγκεκριμένη πολιτική. Σε αυτό το σημείο, αξίζει να αναφερθεί, πως δεν είναι τυχαίο το γεγονός οτι ο νεανικός πληθυσμός δείχνει ολοφάνερα την έλλειψη εμπιστοσύνης στις πληροφορίες των μεγάλων καναλιών. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε έχει στραφεί σε εναλλακτικούς τρόπους ενημέρωσης, όπως είναι το διαδίκτυο. Έτσι εξηγείται και η ραγδαία αύξηση της χρήσης των blogs και των ενημερωτικών sites τα τελευταία χρόνια.

                   Στη συνέχεια, ένα άλλο όργανο που χρησιμοποιείται για την υποσυνείδητη χειραγώγηση και τρομοκρατία των ατόμων είναι ο κινηματογράφος. Ο τελευταίος, συνδυάζοντας ήχο και εικόνα, έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει τις συμπεριφορές, τις αντιλήψεις και τους χαρακτήρες ιδίως των νέων μέσω των προτύπων που δημιουργεί και προωθεί. Επικαλώντας το συναίσθημα του ακροατηρίου και αδρανοποιώντας την κριτική του ικανότητα, χρησιμοποιεί καθολικές έννοιες όπως η αγάπη για την πατρίδα, η ελευθερία και η δικαιοσύνη. Δημιουργεί έτσι επιθυμητά συναισθήματα και πλάθει στερεότυπα, όπως για παράδειγμα οτι όλοι οι Άραβες είναι βομβιστές ή επικίνδυνοι, κ’ εμείς οφείλουμε να προστατευόμαστε απ’ αυτούς ( ιδίως εαν βρισκόμαστε σε αεροπλάνο). Ο κινηματογράφος έχει τη δυνατότητα να παραποιεί τα πραγματικά γεγονότα και να τα παρουσιάζει ως αληθινή ιστορία, με τη μορφή μιας καλοστημένης ταινίας. Προβάλλει τους πολιτικούς αντιπάλους της πραγματικότητας ως τους κακούς της υπόθεσης, και δημιουργεί έτσι συναισθηματική φόρτιση στο ακροατήριο με σκοπό να περαστούν τα επιθυμητά μηνύματα στους δέκτες αβίαστα. Επιπλέον, θεωρείται εξαιρετικά σημαντικό, οτι δύο από τις μεγαλύτερες πολιτικές δυνάμεις της ιστορίας ( ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση) χρησιμοποίησαν τον κινηματογράφο για να μεταδώσουν στο λαό τους την ιδεολογία και τους πολιτικούς  τους σκοπούς σε ιδιαίτερα σημαντικές χρονικές περιόδους. Ο σοβιετικός κινηματογράφος  προέβαλλε καθημερινούς ανθρώπους, εργάτες, αγρότες κλπ. ως ήρωες που αντιστέκονται απέναντι στα μεγάλα αφεντικά, και ο αμερικανικός κινηματογράφος μέσω των ταινιών western παρουσίασε τους ινδιάνους ως κακούς, πονηρούς και απολίτιστους για να δικαιολογήσει τις σφαγές του 19ου και 20ου αιώνα.

                   Τελειώνοντας, δίνεται η εντύπωση πως το πιο σύγχρονο μέσον τρομοκρατίας και επιβολής είναι η χειραγώγηση της παγκόσμιας οικονομίας. Με στόχο την οικονομική υποδούλωση, όλα σχεδόν τα κράτη έχουν υπερχρεωθεί χωρίς να γνωρίζουν πραγματικά σε ποιον χρωστάνε. Οι ηγέτες ξεπουλούν το λαό, τον ορυκτό πλούτο και την εθνική κυριαρχία, επιβάλλοντας τη λιτότητα υποσχόμενοι την ανάπτυξη. Η οικονομική τύχη της κάθε χώρας εξαρτάται από τις αποφάσεις των οίκων αξιολόγησης. Το 1% του πληθυσμού ελέγχει το 70-80% των παγκόσμιων οικονομικών κεφαλαίων. Το 34% των Ευρωπαίων και το 56% των Ελλήνων θεωρεί ως μεγαλύτερη απειλή την οικονομική κρίση. Όλα αυτά τα γεγονότα, όσο δύσκολο κι αν είναι να το αντιληφθούμε, είναι ένα είδος μεταφορικής και έμμεσης τρομοκρατίας από τους λίγους στους πολλούς. Έτσι οι λίγοι, οχι μόνο καταφέρνουν να μαζεύουν όλο τον πλούτο στα χέρια τους, αλλά παράλληλα καθιστούν αδύνατο στους «χρεωμένους πολίτες» να απελευθερωθούν απ’ τα δεσμά τους. Αυτό συμβαίνει διότι οι πολίτες ψηφίζουν πολιτικούς που δεν έχουν την ικανότητα και τη δύναμη να αντιπαραχθούν απέναντι σ’ αυτούς που κατέχουν τα ηνία της παγκόσμιας οικονομίας.

                   Συμπερασματικά, η σύγχρονη τρομοκρατία εκτοξεύει αδράνεια και αποχαύνωση αντί για βόμβες, εξαπολύει μολότοφ και γκαζάκια ενάντια σε υγιείς εγκεφάλους με κριτική σκέψη, και οι εκρηκτικοί της μηχανισμοί περιλαμβάνουν παραπληροφόρηση και προπαγάνδα. Αυτού του είδους η τρομοκρατία μπορεί να μην ισούται με τους θανάτους πραγματικών τρομοκρατικών επιθέσεων, αλλά είναι οπωσδήποτε επικίνδυνη. Ο θάνατος που προσφέρει δεν είναι σωματικός, αλλα πνευματικός, ψυχολογικός και ύπουλος. Γι’ αυτό οι πολίτες οφείλουν να λαμβάνουν μέτρα προφύλαξης οχι μόνο για τη σωματική αλλά και για τη διανοητική τους ακεραιότητα.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ -ΣΥΝΤΑΞΗ : Θεοδώρα Π. - Φοιτήτρια, Τμήμα Δ.Σ. και Επικοινωνίας