Άντε…καλό πολιτικό χειμώνα!

Άντε…καλό πολιτικό χειμώνα!

Τα άκρα είναι εύκολο να θεριέψουν στην πολιτική. Αρκεί να καταρρεύσει το κέντρο. Τότε η ευθεία γίνεται…κύκλος.

Ο δικομματισμός, δηλαδή η συντήρηση δύο κομματικών πόλων εξουσίας, από τη φύση του συστήματος οδηγεί στην διακυβέρνηση στο μεσαίο χώρο. Διότι τα δύο κόμματα έχουν το ένα μια ''προοδευτική'' και το άλλο μια ''συντηρητική'' ρητορεία, αλλά στην διακυβέρνηση συμπίπτουν στην αναζήτηση πολυσυλλεκτικής ισορροπίας στο κέντρο! 

Το δικομματικό σύστημα ισχύει σε πολλές χώρες στον κόσμο. Από Αμερική έως Ευρώπη. Επιβάλλεται περίπου συνταγματικά στα εκλογικά συστήματα δύο γύρων όπως και στη Γαλλία, όπου η τάση ενισχύεται και από την εκλογή και τις αρμοδιότητες του προέδρου.

Γενικά προσφέρει κυβερνητική σταθερότητα και αρκετά δίκαιη -δηλαδή αρκετά αναλογική- έκφραση των αποχρώσεων.
Στην Ελλάδα εφαρμόσθηκε από τον Κ. Καραμανλή το 1974, ο οποίος αναγνώρισε και ένα ιδιαίτερο ρόλο στην κομμουνιστική αριστερά, δημιουργώντας ένα διπολικό σύστημα τριφασικής δυναμικής (Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ.-Κ.Κ.Ε.).

Λειτούργησε ικανοποιητικά μέχρι το 1986, επιτρέποντας και την εναλλαγή στην εξουσία με την νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981.
Ο εκφυλισμός άρχισε με την συνταγματική αλλαγή του Α. Παπανδρέου το 1986, οπότε και κατάργησε ουσιαστικά τις αρμοδιότητες του προέδρου της Δημοκρατίας.

Από τότε το σύστημα αποκτούσε μια ολοένα και μεγαλύτερη ροπή προς την απόλυτη εξουσία του πρωθυπουργού. Αυτός ο ‘’πρωθυπουργοκεντρισμός’’, η έλλειψη δηλαδή κάθε θεσμικού αντίβαρου οδήγησε στον πελατειακό εκφυλισμό από το 1993 και μετά!

Η εξουσία φθείρει και η απόλυτη εξουσία φθείρει απόλυτα , δηλαδή διαφθείρει. Αυτό λέει το γνωμικό και επιβεβαιώθηκε στην ελληνική περίπτωση, από το 1993 και κυρίως από το 2000 και μετά.

Η κατάρρευση του δικομματικού συστήματος δεν προήλθε από το μνημόνιο.
Είναι μια αργή διαδικασία, όπου σιγά σιγά κατελήφθη το κράτος από τα κόμματα,κυρίως Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ., και στη συνέχεια εγκλωβίσθηκε η κοινωνία με τη διακίνηση των δανεικών, του άκοπου πλουτισμού που την έλεγαν ''ευημερία''.

Η κατάρρευση εκδηλώθηκε μετά την διεθνή κρίση του 2008 γιατί αυτό το άνομο σύστημα απλά δεν άντεξε. Το μνημόνιο ήταν η τελική πράξη, επιτομή ως προς την πολιτική ανεπάρκεια και επισφράγιση της διαχειριστικής ανικανότητας του συστήματος.
Και είδαμε, ότι στις διπλές εκλογές του 2012 ο δικομματισμός ΠΑ.ΣΟ.Κ.-Ν.Δ., αλλά και η τριφασική δύναμη το Κ.Κ.Ε. τιμωρήθηκαν αναλογικά με τις ευθύνες τους.
Αποτελούν τη ραχοκοκκαλιά που διαλύεται. Κοντά τους και ο ΛΑ.Ο.Σ. που προσπάθησε να αλλάξει και να εμφανισθεί ως συστημική δύναμη (2007-2011).

Ότι είναι οριακά συστημικό ονομάζεται απλά ''άκρο''. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α./Ε.Κ.Μ., που από το 2008 συγκλίνει και στον συστημικό και στο ριζοσπαστικό ρόλο, αν και ακόμη με αδόμητο και χασματώδη -ναι μεν δημοκρατικό- λόγο.
Και στην άλλη πλευρά…η ακραία, εθνικιστική Χρυσή Αυγή!

Από τη στιγμή που το κέντρο καταρρέει τα άκρα αυτόματα ενισχύονται.
Γεωμετρικά σαν σχήμα, από την ευθεία του κομματικού ανταγωνισμού, με μέση και άκρα, θα μεταβούμε σε κύκλο. Με κόμματα που μόνο αν παράγουν σχήματα διακυβέρνησης θα μπορέσουν να βρουν διαιρετική τομή που θα κόψει τον κύκλο και θα παράγει εκ νέου ευθεία κομματικού ανταγωνισμού.

Γιατί μην γελιόμαστε. Με τον ένα ή άλλο τρόπο, πάντα κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα έχουμε και ο βέλτιστος συνδυασμός αποτελεσματικότητας και δημοκρατικής έκφρασης είναι (μάλλον…) ο δικομματισμός. Ο δικομματισμός δεν έχει αλλάξει και πολύ, απλά από Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ μετατράπηκε σε Ν.Δ.-ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με επίδοξους κυνερνητικούς εταίρους-μπαλαντέρ το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την ΔΗΜ.ΑΡ.!

Μόνο που θέλει δικλείδες ασφαλείας, δηλαδή θεσμικά αντίβαρα, έλεγχο.
Αρμοδιότητες Προέδρου Δημοκρατίας, ανεξάρτητη δικαιοσύνη...και κυρίως σταθερό εκλογικό σύστημα, όχι το δικό μας το εκλογικό χάλι που σε 33 αναμετρήσεις αλλάξαμε δεκαεννιά φορές τον εκλογικό νόμο!

Άντε… καλό πολιτικό χειμώνα!