ΠΑΝΤΟΥ ΜΙΚΕΛ, ΜΠΑΡΕΣ ΠΟΥΘΕΝΑ...!

ΠΑΝΤΟΥ ΜΙΚΕΛ, ΜΠΑΡΕΣ ΠΟΥΘΕΝΑ...!

Το 1ο Άρθρο της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Ο.Η.Ε. αναφέρει τα εξής :

Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι  και ίσοι στην αξιοπρέπεια και  τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση, και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης.  

Η έννοια του ρατσισμού βασίζεται στην αντίληψη οτι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους, αλλά διαχωρίζονται σε «ανώτερους» και «κατώτερους» έχοντας διαφορετικά δικαιώματα ο ένας από τον άλλον. Αρκετές φορές μερικοί δεν έχουν ούτε το δικαίωμα στη ζωή. Αυτό μας έχει διδάξει δυστυχώς επανειλημμένα η νεότερη (και όχι μόνο) ιστορία μας. Λέω “μας” για να μην ξεφύγουμε και κρυφτούμε για άλλη μια φορά πίσω από τα αστεία και μικροσκοπικά μας δάχτυλα.

Όταν αφαιρείς από έναν άνθρωπο το δικαίωμα να ζήσει δε σημαίνει απόλυτα οτι τον σημαδεύεις με το όπλο και αδειάζεις έναν γεμιστήρα πάνω του ή του καρφώνεις το μαχαίρι μέχρι να ακούσεις τον επιθάνατιο ρόγχο. Ο σεβασμός σου, η αντίληψη που έχεις για την δίκη του ποιότητα ζωής συγκρίνοντάς την με τη δική σου παίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο για την πορεία της συμπεριφοράς σου που θα σε οδηγήσει στην αφαίρεση του σημαντικότερου δικαιώματος που έχει -όχι μόνο- ένας άνθρωπος.

Η χώρα μας διακρίνεται για την ανώμαλη συμπεριφορά της απέναντι σε κάποιες ομάδες ανθρώπων. Σιχαίνομαι να διαχωρίζω τους ανθρώπους σε ομάδες σα να επρόκειντο για ποδοσφαιρικές, αλλά ίσως έτσι γίνει καλύτερα κατανοητό και αντιληπτό το πρόβλημα. Μια χώρα που έχει χτιστεί πάνω σε μια άλλη. Οι πόλεις στηρίζονται σε παλαιότερες και σε συνδυασμό με τα ψηλά και άσχημα κτίρια κάνουν την ρουτίνα μας ακόμη πιο σκουρόχρωμη.

Η Θεσσαλονίκη θέλει να ονομάζεται μια σύχγρονη ευρωπαϊκή πόλη, σταυροδρόμι σκέψεων, αποφάσεων και έργων. Μια πόλη που πλέον αρχίζει να ζει, και αυτό οφείλετε κατά μεγάλο βαθμό και στους ανθρώπους που την διοικούν. Μια μεγαλούπολη που προσπαθεί να κρύψει την ασχήμια των κτιρίων μέσα από δράσεις για το περιβάλλον. Είναι γνωστό όμως οτι οι υποδομές απουσιάζουν. Μια πόλη με ανύπαρκτο πολεοδομικό σχεδιασμό, χτίζοντας τσαπατσούλικα πυργάκια και δρόμους χωρίς καμία ασφάλεια για τον πεζό. Μια Θεσσαλονίκη του αυτοκινήτου που γίνεται μεγάλη προσπάθεια να αλλάξει.

Η πόλη χωρίς πεζοδρόμια σε αρκετούς δρόμους, χωρίς μπάρες αναπήρων, χωρίς διαβάσεις για τους τυφλούς. Δε θα κάνω αναφορά σε αυτά που υπάρχουν ήδη. Αυτά είναι γνωστά. Οι άνθρωποι όμως δεν μετακινούνται μόνο εκεί που υπάρχουν τα απαραίτητα εφόδια για την καθημερινότητα τους. Ειδάλλως τους αποκόπτεις από την υπόλοιπη πόλη και αυτομάτως τους αφαιρείς το δικαίωμα να κάνουν αυτό που επιθυμούν.

Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα νεολαίας για το 2014 χωρίς πλάκες πεζοδρομίου για τυφλούς και χωρίς πρόσβαση σε άτομα με αναπηρία πάνω στα πεζοδρόμια. Είναι οι λεγόμενες μπάρες οι οποίες πλέον χρησιμοποιούνται για να ανεβαίνουν τα δίκυκλα πάνω στα πεζοδρόμια. Εμείς που οδηγάμε να τις κλείνουμε παρκάροντας μπροστά σε αυτές τα αυτοκίνητα μας. Όσες από αυτές τουλάχιστον υπάρχουν. Σα λαός έχουμε μάθει να ζητάμε αυτά που θέλουμε την ώρα που τα θέλουμε. Αυτή είναι η νοοτροπία μας χρόνια τώρα. Ποτέ δε ζητήσαμε κάτι για τον άλλον. Κάτι που ίσως ο άλλος δε μπορεί. Δεν έχει το σθένος και την αντοχή ή δε γνωρίζει πως να το κάνει. Οι πολλοί πλακώνουν τους λίγους. Αυτό γίνεται στη δημοκρατία. Ελευθερία απόψεων αλλά μέχρι εκεί. Απόφαση μόνο για εμάς. Για τον δίπλα έχει ο θεός.nΠαρά μόνο όταν βρεθούμε στη θέση των άλλων ξυπνάμε. Σαν ένα σκληρό σύνθημα που κοσμούσε έναν τοίχο και έλεγε το εξής : “μονάχα όταν σκοτώσουν το παιδί σου θα κλείσεις την τηλεόραση και θα σηκωθείς από τον καναπέ σου”. Μόνο τότε θα φωνάξουμε για δικαιώματα και θα βγούμε στους δρόμους.

Δικαίωμα είναι η ζωή των άλλων και καλό θα ήταν να την προστατεύσουμε. Αν μπορούμε να την κάνουμε καλύτερη. Να την φτάσουμε σε έναν βαθμό που δε θα ξεχωρίζει. Ρατσισμός είναι να διαχωρίζουμε τους ανθρώπους και να τους απομονώνουμε. Να ευχαριστήσω τα άτομα που έκαναν τις επιγραφές στα πεζοδρόμια. Χωρίς αυτές άκομα θα προσπερνούσα βιαστικά τις ράμπες.