«Έφυγε» ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες...

«Έφυγε» ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες...

Φτωχότερη είναι η παγκόσμια λογοτεχνία, μετά τον θάνατο του Κολομβιανού Νομπελίστα συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες σε ηλικία 87 ετών. 

Ο Μάρκες πριν από λίγες μέρες νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο του Μεξικού με λοίμωξη του αναπνευστικού και του ουροποιητικού συστήματος. Στις 8 Απριλίου πήρε εξιτήριο, όμως τελικά ο οργανισμός του είχε εξασθενήσει και πέθανε το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης στο σπίτι του. Δίπλα του ήταν η γυναίκα του και οι δύο γιοι του.

Γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου 1927 στο χωριό Αρακατάκα της Κολομβίας και το 1947 ξεκίνησε τις σπουδές του στη Νομική και στις Πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Μπογοτά.

Γρήγορα όμως κατάλαβε ότι το αντικείμενο αυτό δεν του ταιριάζει, κι έτσι τα παρατά όλα για να σπουδάσει δημοσιογραφία. Εκείνη την χρονιά δημοσιεύεται το πρώτο του διήγημα με τίτλο « Η Τρίτη Παραίτηση», ενώ το 1948 μετακόμισε στην Καρθαγένη και άρχισε να αρθρογραφεί σε περιοδικά και εφημερίδες.

Μετά από 20 ολόκληρα χρόνια, το 1967 εκδίδεται το αριστούργημά του «Εκατό Χρόνια Μοναξιάς», με το οποίο και καθιερώθηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της εποχής μας και δέχθηκε διθυραμβικές κριτικές.

Ανάμεσα στα απίθανα έργα που έχει γράψει είναι το «Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας», «Περί Έρωτος και Άλλων Δαιμονίων», «Η Κακιά Ώρα», « Το Φθινόπωρο του Πατριάρχη» και το «Ζω για να διηγούμαι».

Τις τελευταίες δεκαετίες ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έμενε στο Μεξικό κι εδώ και αρκετά χρόνια είχε αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή, καθώς έδινε μεγάλη μάχη με τον καρκίνο στους λεμφαδένες.

Μάλιστα πριν λίγα χρόνια είχε συγκινήσει τους πάντες η τελευταία του επιστολή προς τους αναγνώστες και τους φίλους του που έκανε τον γύρω του διαδικτύου και περιέγραφε σαν μάγος των λέξεων που ήταν, τι θα έκανε αν είχε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.

Στην επιστολή του έγραφε:

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα, ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άντρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζουσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα μόνο του να μάθει να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από εσάς, τους ανθρώπους...

Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από εσάς, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου έδινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα σ' άγαπω και δεν θα υπέθετα ανόητα ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει και άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος μας μένει μόνο το σήμερα, θα' θελα να σου πω πόσο σ' άγαπω κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε γέρος είτε νέος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις συγνώμη, συγχώρεσέ με, σε παρακαλώ, ευχαριστώ, κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα από τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.

Εαν δεν το κάνεις σήμερα, αύριο θα είναι όπως και χθες. Κι αν δεν το κάνεις ποτέ, δεν πειράζει. Ξεκίνα να κάνεις πράξη τα όνειρά σου. Τώρα είναι η ώρα".