Πρέπει να εκκλησιάζομαι;

Πρέπει να εκκλησιάζομαι;

Σήμερα είναι Κυριακή, είναι η ημέρα του Κυρίου. «Άνω σχώμεν τας καρδίας», προτρέπει ο ιερέας, εσύ; Που πηγαίνεις αδελφέ μου; Από πού έρχεσαι; Που βρίσκεσαι αυτή την ώρα; Με τι ασχολείσαι; Ένας ευσεβής χριστιανός ρώτησε κάποτε έναν εφοπλιστή στο καζίνο του Μοντ Παρνές στην Αθήνα, αν εκκλησιάζεται. «Όχι, του απήντησε. Δεν ευκαιρώ. Έχω ρευματισμούς». 

Σίγουρα δεν θα είχε μόνο με ένα θέμα να ασχοληθεί, όπως και πολλοί άλλοι, το πρωί της Κυριακής. Παρ’ όλο που έχει εκατόν εξήντα οκτώ ώρες η εβδομάδα, εν τούτοις την Κυριακή το πρωί βλέπουμε, ο ένας να αθλείται, άλλος να βγάζει βόλτα το σκύλο του, άλλος να πηγαίνει εκδρομή, άλλος να πλένει το αυτοκίνητο του, άλλος πηγαίνει για κυνήγι  και γενικά οι περισσότεροι να ασχολούνται με πλήθος εργασιών ή δραστηριοτήτων ή να κοιμούνται. Από όλες αυτές τις ώρες ούτε μία για εκκλησιασμό. Δικαιολογίες και προφάσεις «ουκ ολίγες». Αλλά οι περισσότερες από αυτές, είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις». Ακούμε δηλαδή να λέγεται: το χειμώνα έχει κρύο και το καλοκαίρι ζέστη. Οι ψάλτες είναι κακόφωνοι και αγράμματοι, ο παπάς υποκριτής και απατεώνας. Έχω και άλλες δουλειές να κάνω. Τα λόγια είναι αρχαία και δεν καταλαβαίνω. Εγώ ανάβω το κεράκι μου και φεύγω. Ακούω τη Θεία Λειτουργία από το ραδιόφωνο. Φταίει ο Θεός που έχασα τον άνθρωπο μου. Πρέπει να μαγειρέψω. Μια Κυριακή μας μένει να κοιμηθούμε και άλλα τέτοια πολλά. Αυτά λέγονται για να πνιγεί η φωνή της συνειδήσεως, που ελέγχει την αμέλεια και την συμπεριφορά αυτή. Πώς όμως, έχουν τα πράγματα στην πραγματικότητα.

Ο εκκλησιασμός είναι εντολή του Θεού και μάλιστα στην Παλαιά Διαθήκη. Στην Τρίτη Εντολή γίνεται λόγος για κοινή λατρεία. «εξ ημέρας έργα και ποιήσεις πάντα τα έργα σου, τη δε ημέρα τη εβδόμη, σάββαταΚυρίω το Θεώ σου» (Έξοδος κεφ. 20 &9-10). Οι άνθρωποι δηλαδή, την έβδομη ημέρα της εβδομάδος, την Κυριακή, πρέπει να την αφιερώνουν στον Θεό. Να την αγιάζουν με την προσευχή τους και με τα καλά τους έργα. Ο ίδιος ο Χριστός, μας έδωσε το παράδειγμα και τηρούσε αυτή την εντολή. Δωδεκαετής βρίσκεται στο ναό και πάντα μεταβαίνει στη συναγωγή. «Και ευθέως τοις σάββασιν εισελθών εις την συναγωγήνεδίδασκε» (Κατά Μάρκον κεφ. 1&21). Και «εισήλθε κατά το ειωθός αυτώ εις την συναγωγήν» . επίσης μετά την Ανάσταση του Χριστού και την Πεντηκοστή, οι Απόστολοι εκκλησιάζονται. «ήσαν λέγει, προσκαρτερούντες τη διδαχή των Αποστόλων και τη κοινωνία και τη κλάση του άρτου» (Πραξ. Κεφ. β’ &42). «Σώμα Χριστού

μετελάμβανον και πηγή αθανάτου εγεύοντο». Μαζεύονταν δηλαδή οι Απόστολοι με τους χριστιανούς σε κοινή λατρεία, όπου προσεύχονταν όλοι μαζί, συμμετείχαν ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, κοινωνούσαν δηλαδή σε κάθε Θεία Λειτουργία. Δεν απέτρεπαν τους χριστιανούς να προσεύχονται στο Ναό, θεωρώντας τη συμμετοχή αυτή περιττή. Δεν είπαν ποτέ σε αυτά που πολλοί προφασίζονται σήμερα όπως: « Αρκεί να έχεις στην καρδιά σου τον Θεό, να πιστεύεις στον Χριστό, να μην κάνεις σε κανέναν κακό, αν περνάς από τον Ναό άναψε και ένα κεράκι,αν ευκαιρείς» κι άλλες τέτοιες δικαιολογίες που ακούμε καθημερινά.

Έτσι οι Πατέρες της Εκκλησίας προτρέπουν συνεχώς για συμμετοχή στο Εκκλησιασμό. «Καθάπερ λιμένας έπηξεν ο Θεός τας Εκκλησίας, ίνα από της ζάλης των βιοτικών θορύβων, ενταύθα καταφεύγοντες, γαλήνης μεγίστης απολαύωμεν» (Ι. Χρυσόστομος). Ο εκκλησιασμός δηλαδή είναι λιμάνι που θα σου δώσει δύναμη να αντιμετωπίσεις τις αντιξοότητες της ζωής και θα σου δώσει γαλήνη.

Βέβαια ένα είναι σίγουρο, ότι ο Χριστός δεν έχει ανάγκη από τη συμμετοχή μας  στο εκκλησιασμό, αλλά εμείς από Αυτόν. Δεν κινδυνεύει να πάθει τίποτα από τη δική μας απουσία και αδιαφορία. Απεναντίας, η άμετρη αγάπη Του θέλει «πάνταςσωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». Χαίρεται να μας βλέπει όλους μαζεμένους και να είμαστε αγαπημένοι μεταξύ μας και να ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ομοθυμαδόν: για τους εαυτούς μας, τον πονεμένο αδελφό μας, το ασθενούντα αδελφό μας, τον άπιστο αδελφό και όλον τον κόσμο και για την ειρήνη σ’ αυτόν. «Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου» (ευχή Θείας Λειτουργίας). Χαίρεται να νικάται από τους ανθρώπους στη προσευχή. Νικάται δε εύκολα, όταν αυτοί που ικετεύουν είναι πολλοί.Ας σκεφθούμε πως όταν κάνουν πορεία διαμαρτυρίας δέκα υπάλληλοι ενός φορέα ή μιας υπηρεσίας, ποιος θα τους ακούσει; Εάν όμως συμμετέχουν όλοι, ποιος θα τολμήσει να μην τους ακούσει; Έτσι και ο Θεός υποκύπτει στην αγάπη των πολλών.Ακούει τις προσευχές των χριστιανών, που συνέρχονται τις Κυριακές, αλλά και τις μεγάλες εορτές στους ναούς και συγχαίρεται μαζί τους. Ως αληθινός δε Πατέρας χορηγεί ό,τι στον καθένα συμφέρει και σύμφωνα με την προαίρεση του και τον αγώνα του.

Επιθυμεί να μας αναπαύσει από την κούραση και την τρικυμία των βιοτικών μεριμνών και φέρει στη καρδιά μας τη χαρά, την ευφροσύνη και τη ψυχική ηρεμία. Όμως πρέπει να το θέλουμε και οι ίδιοι γιατί σέβεται το αυτεξούσιό μας, δηλαδή την ελεύθερη προαίρεση μας, την οποία ποτέ δεν παραβιάζει. Γι’ αυτό και λέει: «Ελάτε σ’ εμένα όσοι είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι προβλήματα κι εγώ θα σας αναπαύσω» (Ματθ. 11:28). Παρ’ όλα αυτά λίγοι είναι αυτοί που πάνε στην Εκκλησία. Τι θλιβερό όμως;Στους χορούς και τις διασκεδάσεις, τρέχουμε πρόθυμα. Τις ανοησίες και αισχρολογίες των ηθοποιών τις ακούμε με ευχαρίστηση και τις απολαμβάνουμε, δίχως να κουραζόμαστε και να βαριόμαστε. Στα γήπεδα τις Κυριακές στο κρύο, το χιόνι και την βροχή παρακολουθούμε τους αγώνες αδιαμαρτύρητα. Δεν μας ενοχλεί ο πονηρός, γιατί άλλωστε; Αφού μας έχει στο χέρι του. Σκεφτήκαμε όσοι από μας είναι γονείς την ευθύνη μας; 

Τι παράδειγμα θα αφήσουμε στα παιδιά μας, ειδικά στην εποχή μας, που είμαστε περικυκλωμένοι από αλλόθρησκους, Αλβανούς, Πακιστανούς, Κινέζους κλπ σίγουρα θα αλλοτριωθούμε. Ας μην μεριμνούμε για τα παιδιά μας, μόνο τι θα φάνε, τι θα ενδυθούνε, πόσες γλώσσες θα μάθουν. Δεν θα τα ζητήσει αυτά ο Θεός. Όχι ότι δεν χρειάζονται και αυτά. Χωρίς το Χριστό όμως στη καρδιάτους και χωρίς να μιλούν τη γλώσσα της προσευχής που μαθαίνεται στην Εκκλησία και από τους ευσεβείς γονείς από μικρή ηλικία, θα χάσουν σίγουρα το δρόμο τους. Γι’ αυτό έχουμε τόσες σωματικές και περισσότερες από ποτέψυχικές ασθένειες. Ναρκωτικά, εκτρώσεις, διαζύγια, μάστιγες όπως το AIDS κλπ. Σε λάθος δρόμο αναζητούμε την ανάπαυση. Δοκιμάζουμε τα πάντα, αλλά μόνο τον ΕΝΑ ΔΡΟΜΟ που θα μας γαληνέψει, αυτόν τον απορρίπτουμε. Λοιπόν, «ΑΝΩ ΣΧΩΜΕΝ ΤΑΣ ΚΑΡΔΙΑΣ» ποτέ δεν είναι αργά, έστω και την «δωδεκάτην».Μας περιμένει ο Χριστός μας για να μας σώσει και όχι να μας κολάσει όπως ακριβώς έκανε με τον λήστη,τηνπόρνη,τονάσωτο,τοντελώνη,τονΖαχαίο και όλους που μεταννόησαν

Θεοχαράκης Ηλίας, 

Θεολόγος

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ - ΜΙΧΑΛΗΣ ΘΕΟΧΑΡΑΚΗΣ