Περνώντας ο καιρός,συνειδητοποίησα ότι άλλαξαν πολλά από τότε που έφυγα, και έτσι, είπα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες αλλαγές που συνάντησα, με την ελπίδα ότι θα βρω και άλλους που βίωσαν παρόμοιες καταστάσεις, ώστε να παρηγορηθώ.
1. Φίλοι
Φεύγοντας για σπουδές σε άλλη πόλη, άφησα πίσω έναν σημαντικό αριθμό ανθρώπων, οι οποίοι θα σπούδαζαν στην πόλη τους. Επιστρέφοντας, βρίσκω ελάχιστους πίσω, καθώς ο καθένας έχει τραβήξει το δρόμο του. Άλλοι έχουν φύγει στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό, άλλοι σε άλλες πόλεις για εργασία, άλλοι δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ, άλλοι βρήκαν το άλλο τους μισό και οδεύουν προς την οικογένεια (αρκετοί από αυτούς βέβαια έχουν υλοποιήσει κιόλας αυτό το στάδιο).
Όλα αυτά σε κάνουν να αναρωτιέσαι " Τι διάολο, μόνο εγώ έμεινα στα ίδια; Κάνω κάτι λάθος μήπως; Τι φταίει;"
Μέσα μου δεν πιστεύω ότι φταίει κάτι. Απλά ο καθένας ορίζει αλλιώς το πως θα ζήσει τη ζωή του και θέτει το προσωπικό του χρονοδιάγραμμα για την επίτευξη των στόχων του.
Αυτό πολλές φορές έχει επιπτώσεις στη σχέση σου με τους φίλους, καθώς ο καθένας έχει πια διαφορετικά ενδιαφέροντα και υποχρεώσεις, όπως και ελεύθερο χρόνο. Και κάπως έτσι, αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι κάτι άλλαξε....
2. Συνήθειες
Επιστρέφοντας, συνειδητοποίησα ότι δεν συνεχίζω τη φοιτητική ζωή μου στην πόλη μου. Εκεί που έβγαινα 7/7 τώρα δεν έχω κουράγιο να βγω και να το πάρω σερί ως το πρωί. Άσε που πολλές φορές δεν αντέχω και το στριμωξίδι. Χώρια του ότι έχει αλλάξει τελείως ο τρόπος με τον οποίο εκμεταλλεύομαι τον ελεύθερό μου χρόνο. Με γεμίζει πλέον περισσότερο να κάνω πράγματα που έχουν κάποιο όφελος σε εμένα ή στους γύρω μου, παρά να βγαίνω και να κραιπαλιάζω μέχρι το πρωί σαν παστωμένη σαρδέλα. Ίσως φταίει ότι χόρτασα αυτό τον τρόπο διασκέδασης, ίσως και να μεγαλώνω και να σοβαρεύομαι (και απλά δεν το παραδέχομαι!)
Φεύγοντας για σπουδές σε άλλη πόλη, άφησα πίσω έναν σημαντικό αριθμό ανθρώπων, οι οποίοι θα σπούδαζαν στην πόλη τους. Επιστρέφοντας, βρίσκω ελάχιστους πίσω, καθώς ο καθένας έχει τραβήξει το δρόμο του. Άλλοι έχουν φύγει στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό, άλλοι σε άλλες πόλεις για εργασία, άλλοι δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ, άλλοι βρήκαν το άλλο τους μισό και οδεύουν προς την οικογένεια (αρκετοί από αυτούς βέβαια έχουν υλοποιήσει κιόλας αυτό το στάδιο).
Όλα αυτά σε κάνουν να αναρωτιέσαι " Τι διάολο, μόνο εγώ έμεινα στα ίδια; Κάνω κάτι λάθος μήπως; Τι φταίει;"
Μέσα μου δεν πιστεύω ότι φταίει κάτι. Απλά ο καθένας ορίζει αλλιώς το πως θα ζήσει τη ζωή του και θέτει το προσωπικό του χρονοδιάγραμμα για την επίτευξη των στόχων του.
Αυτό πολλές φορές έχει επιπτώσεις στη σχέση σου με τους φίλους, καθώς ο καθένας έχει πια διαφορετικά ενδιαφέροντα και υποχρεώσεις, όπως και ελεύθερο χρόνο. Και κάπως έτσι, αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι κάτι άλλαξε....
2. Συνήθειες
Επιστρέφοντας, συνειδητοποίησα ότι δεν συνεχίζω τη φοιτητική ζωή μου στην πόλη μου. Εκεί που έβγαινα 7/7 τώρα δεν έχω κουράγιο να βγω και να το πάρω σερί ως το πρωί. Άσε που πολλές φορές δεν αντέχω και το στριμωξίδι. Χώρια του ότι έχει αλλάξει τελείως ο τρόπος με τον οποίο εκμεταλλεύομαι τον ελεύθερό μου χρόνο. Με γεμίζει πλέον περισσότερο να κάνω πράγματα που έχουν κάποιο όφελος σε εμένα ή στους γύρω μου, παρά να βγαίνω και να κραιπαλιάζω μέχρι το πρωί σαν παστωμένη σαρδέλα. Ίσως φταίει ότι χόρτασα αυτό τον τρόπο διασκέδασης, ίσως και να μεγαλώνω και να σοβαρεύομαι (και απλά δεν το παραδέχομαι!)
3. Οικογένεια και σπίτι
Τέλος η ανεξαρτησία. Επιστροφή στην πατρίδα συνεπάγεται επιστροφή και στο πατρικό σου σπίτι.
Και εκεί που κοιμόσουν και ξυπνούσες ότι ώρα ήθελες, τώρα ξυπνάς νωρίς το πρωί, συνήθως από την ηλεκτρική σκούπα που βάζει η μάνα σου, ειδικά Σάββατα πρωί, που έχεις γυρίσει ξημερώματα από την έξοδο της Παρασκευής. Εδώ οι απόψεις διίστανται. Η μια περίπτωση είναι να έχεις επιστρέψει στο πατρικό σου και να είναι όλα όπως πριν φύγεις: Τηλέφωνα για το που είσαι, ερωτήσεις για το με ποιους θα βγεις και που θα πας, πρωινό ξύπνημα λες και έχεις να πας σχολείο... και πάει λέγοντας! Ευτυχώς εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία, όπου είναι σαν να νοικιάζω ένα δωμάτιο μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Είναι ωραίο να συνειδητοποιούν ότι μεγάλωσες, να το σέβονται και να μην ενοχλούν (πολύ), αλλά κακά τα ψέμματα, δεν είναι και το πιο βολικό να ξυπνάς και να ξέρεις ότι είναι άλλοι δυο τουλάχιστον άνθρωποι στο ίδιο σπίτι...
Τέλος η ανεξαρτησία. Επιστροφή στην πατρίδα συνεπάγεται επιστροφή και στο πατρικό σου σπίτι.
Και εκεί που κοιμόσουν και ξυπνούσες ότι ώρα ήθελες, τώρα ξυπνάς νωρίς το πρωί, συνήθως από την ηλεκτρική σκούπα που βάζει η μάνα σου, ειδικά Σάββατα πρωί, που έχεις γυρίσει ξημερώματα από την έξοδο της Παρασκευής. Εδώ οι απόψεις διίστανται. Η μια περίπτωση είναι να έχεις επιστρέψει στο πατρικό σου και να είναι όλα όπως πριν φύγεις: Τηλέφωνα για το που είσαι, ερωτήσεις για το με ποιους θα βγεις και που θα πας, πρωινό ξύπνημα λες και έχεις να πας σχολείο... και πάει λέγοντας! Ευτυχώς εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία, όπου είναι σαν να νοικιάζω ένα δωμάτιο μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Είναι ωραίο να συνειδητοποιούν ότι μεγάλωσες, να το σέβονται και να μην ενοχλούν (πολύ), αλλά κακά τα ψέμματα, δεν είναι και το πιο βολικό να ξυπνάς και να ξέρεις ότι είναι άλλοι δυο τουλάχιστον άνθρωποι στο ίδιο σπίτι...
Η αναζήτηση συνεχίζεται...Καλά να είμαστε, χάλια να γινόμαστε!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου