Έφτανε μια στιγμή…

Έφτανε μια στιγμή… 

...της Ζωή Βαμβακά

Μια απέραντη καταγάλανη θάλασσα για θέα, ένας  ζεστός  καφές για συντρόφια , λίγη αισιοδοξία παραπάνω για την μέρα που πρόκειται να αδράξεις και μέσα στο μυαλό σου ένας πανικός από γιατί, πρέπει, ίσως, αλλά και αν…

                                                 

Ξεκίνησες την μέρα σου αλλά δεν ξέρεις πως θα την κλείσεις; Ξέρω αυτό σε προβληματίζει, αυτό θα σε προβληματίζει κάθε πρωί για κάθε μέρα…                             

Ποσό απλή είναι η ζωή μας και ποσό τεράστιο το κατόρθωμα μας να την κάνουμε περιπλοκή..έχεις πολλά πράγματα κρυμμένα  γύρω σου, άπλα, καθημερινά αλλά αρκετά σημαντικά για  να σε πείσουν ότι η ζωή σου δεν χρειάζεται πολλά για να είναι ευτυχισμένη…

Ένα χαμόγελο…                                                                                                                    Ένα μήνυμα...

Ένα βλέμμα…

Μία αγκαλιά…

Ένα φιλί…

Σταμάτα να γίνεσαι απαισιόδοξος χωρίς λόγο..μόνος σου βάζεις εμπόδια…

Τι έπαθες; 

Φοβάσαι και εσύ για αυτό το αύριο π δεν ξέρεις πως θα είναι; 

Να σου πω κάτι…

Αν ήξερες πως θα είναι  αυτό το αύριο από το προηγούμενο βραδύ ούτε να ξυπνήσεις δεν θα ήθελες το επόμενο πρωί…                                             

Γιατί δεν επενδύεις στις στιγμές και φοβάσαι να ονειρευτείς; 

Kανείς δεν θα σου  χρεώσει τα όνειρα , ούτε σε κανέναν έχεις να απολογηθείς γ αυτά…και αν ο μοναδικός σου προβληματισμός είναι να μην απογοητευτείς για ακόμη μια φορά…σκέψου καλύτερα τι θα συμβεί αν γίνει έστω ένα μικρό όνειρο σ πραγματικότητα...

Εγώ δεν θέλω να ξέρω τι έχει το αύριο στην playlist. Θέλω να προσπαθήσω. Να επενδύσω. 

Να δημιουργήσω. 

Να μαλώσω. 

Να στεναχωρηθώ. 

Να χαρώ. 

Να πέσω. 

Να σηκωθώ...                                                                                                                           

Αυτή είναι η ζωή...                                                                                                                   Προλαβαίνεις να αναθεωρήσεις μην στενοχωριέσαι...όλα προλαβαίνεις να τα κανείς χωρίς να φτάσεις στα άκρα, χωρίς να ξεχάσεις από που ξεκίνησες κ  που θέλεις να καταλήξεις...                                                                                                                             δεν χρειάζεσαι καμία συγγνώμη…κανένα ντάντεμα…χρειάζεσαι άπλα μια ευκαιρία...μια ευκαιρία που καιρό τώρα θα έπρεπε να έχεις δώσει στον εαυτό σου...  μεγάλωσες και δεν άλλαξες…μεγάλωσες και ακόμη φοβάσαι τους ανθρώπους…       δεν έμαθες;;; Ετσι είναι…έτσι θα είναι πάντα…εσύ γιατί να είσαι έτσι για πάντα…

Ντύσου...κατέβα και κάνε μια βόλτα στην θάλασσα. Μην κοιτάς την κούπα σου  άλλο άδειασε...ο καφές σου τελείωσε ας μην τελειώσουν και οι στιγμές…                             αυτό μετράει να ξέρεις, οι στιγμές…

Έφτανε μια στιγμή για να ερωτευθούμε ,μια στιγμή για να απογοητευτούμε, μια στιγμή για να παρασυρθούμε μια στιγμή για να φοβηθούμε μια στιγμή για να αφεθούμε…

Μην βασανίζεις το   μυαλό σου…άδικα παιδεύεσαι... άδειασε από το κεφάλι σου απ’ όλα  τα «όχι» και «δεν πρέπει» και ξεκίνα να ζεις...                                                             

Καιρό τώρα θα έπρεπε να έχει γράψει στα παλιά σ παπούτσια ότι δεν σου κάνει…μου λες τελείωσε το στυλό σ; Dεν πιστεύω ότι δεν σκέφτηκες να αγοράσεις άλλο...

Σαν μια θεατρική παράσταση, πάντα βρίσκεις ένα λόγο για να χειροκροτήσεις το τέλος,  μπορεί να μην σου άρεσε το σενάριο  ή να μην σε ικανοποίησαν οι ηθοποιοί...αλλά πάντα χειροκροτείς, άρα  πάντα σου μένει μια καλή εντύπωση από κάτι…

                                                                                                                                         Ακόμη την θέα σου κοιτάς; Ακόμη σκέφτεσαι; Ο χρόνος  κυλάει , και η ζωή μας είναι τόσο ωραία για την κάνουμε περιπλοκή…μην το ξεχνάς!!!

...της Ζωή Βαμβακά