Ο Βασιλιάς των Ελλήνων που συμπορεύτηκε πετυχημένα με τον Πρωθυπουργό Ελευθέριο Κ. Βενιζέλο, νυμφεύθηκε από σφοδρό έρωτα μια Ελληνίδα κοινή θνητή και πέθανε άδοξα από το δάγκωμα μιας μαϊμούς...
Γεννημένος στις 20 Ιουλίου του 1893 στην Αθήνα, ο πρίγκιπας Αλέξανδρος, δευτερότοκος γιός του Βασιλέως Κωνσταντίνου και της βασίλισσας Σοφίας, δεν είχε πολλές πιθανότητες να ανέβει στο θρόνο. Προηγούνταν ο πρωτότοκος Γεώργιος, που άλλωστε μεγάλωνε προετοιμαζόμενος να ανέβει στο θρόνο. Γι΄αυτό και η ζωή του Αλέξανδρου ήταν πολύ πιο φυσιολογική. Κανείς δεν αντέδρασε όταν αποφοίτησε με μετριότατους βαθμούς από τη σχολή Ευελπίδων και κανείς δεν τον φαντάστηκε σε μεγαλύτερο ρόλο από αυτόν του υπασπιστή του πατέρα του στον πόλεμο.
Όταν όμως, το 1917, οι σύμμαχοι υποχρέωσαν τον φιλογερμανό βασιλέα Κωνσταντίνο και τον, των αυτών συμπαθειών, διάδοχο Γεώργιο, να εγκαταλείψουν το παλάτι και τη χώρα, ώστε η Ελλάδα, υπό το Βενιζέλο, να σταθεί στο πλευρό της Αντάντ, ο Αλέξανδρος εμφανίστηκε ως η μόνη βιώσιμη λύση. Φαίνεται πως ήταν το μόνο μέλος της βασιλικής οικογένειας που συντηρούσε σχετικά καλή σχέση με τον Βενιζέλο, τον ουσιαστικό κυρίαρχο της πολιτικής σκηνής εκείνη την εποχή.
Ανέβηκε στο θρόνο στις 12 Ιουνίου 1917 (30 Μαΐου με το παλιό ημερολόγιο), θεωρώντας ότι κάποτε θα επέστρεφε τη βασιλεία στον πατέρα του. Ο Αλέξανδρος δεν υπήρξε ποτέ προσωπικά φιλόδοξος και κατανοούσε πως, στην ταραγμένη εκείνη περίοδο, όφειλε ο ρόλος του άνακτα να είναι ενωτικός.
Η ηρεμία που προσέφερε στο Ελ. Βενιζέλο το κλειστό εσωτερικό μέτωπο και η παρουσία του Αλέξανδρου στο θρόνο, έδωσαν απτά θετικά αποτελέσματα. Η Ελλάδα στο πλευρό των συμμάχων είναι εκείνη που κατορθώνει να κερδίσει στρατηγικής σημασίας εδάφη, με τις συνθήκες του Νεϊγί (1919) και των Σεβρών (1920). Η Σμύρνη και η Ανατολική και Δυτική Θράκη, πλην Κωνσταντινουπόλεως, γίνονται ελληνικά εδάφη - η γεωπολιτική τους σημασία είναι προφανής. Οι συγκυρίες αυτές και ο ήπιος και ευγενικός χαρακτήρας του Αλέξανδρου - τον οποίο αγαπούσαν ιδιαιτέρως οι Έλληνες- τον μετέτρεψαν βασιλιά των διπλωματικών επιτυχιών, που ταυτίστηκε το όνειρο της Μεγάλης Ελλάδας.
Η αισιοδοξία επικρατούσε στην ως τώρα ταραγμένη πολιτική ζωή της Ελλάδας. Η επόμενη αναταραχή δεν θα ήταν πολιτική αλλά κοινωνική. Ο Αλέξανδρος είχε ερωτευτεί σφόδρα την ωραία Ασπασία Μάνου, μια κοινή θνητή, κόρη αξιωματικού της Χωροφυλακής. Αποφάσισε να την νυμφευθεί παρ' ότι ο Ελ. Βενιζέλος του ζητούσε να κάνει έναν κλασσικό βασιλικό, πολιτικό γάμο, πιθανώς με βρετανή πριγκίπισσα. Ο μοργανατικός τους γάμος έγινε κρυφά, αλλά δεν έμεινε κρυφός για πολύ. Ο Αλέξανδρος ήταν αποφασισμένος να ζήσει με την αγαπημένη του. Επεδίωξε και κατόρθωσε να λάβει και τη διαβεβαίωση του Ελ. Βενιζέλου ότι ο γάμος του θα αναγνωριζόταν και δεν θα μετατρεπόταν σε απειλή για τη μοναρχία.
Ενώ όλα φαίνονταν να βαίνουν καλώς, ο Αλέξανδρος βρήκε απροσδόκητο θάνατο, σαν σήμερα, στις 12 Οκτωβρίου 1920 (με το νέο ημερολόγιο 25 Οκτωβρίου 1920), υποκύπτοντας στην σηψαιμία μετά από δάγκωμα πιθήκου. Βρισκόταν στο Τατόι, όταν δέχθηκε την επίθεση του ενός από τους δύο μακάκους που κρατούσε η βασιλική οικογένεια στο κτήμα. Κατά καιρούς διατυπώθηκαν απόψεις που δεν αποδέχονταν την εκδοχή του θανάτου από το δάγκωμα πιθήκου και έβλεπαν δολοφονία από αυστριακό παράγοντα του επικίνδυνου, λόγω λαοφιλίας και σωστής συνεργασίας με το Ελ. Βενιζέλο, νεαρού βασιλιά.
Ο θάνατός του υπήρξε μεγάλο σοκ για την ελληνική κοινωνία. Υπήρξε ο πιο αγαπητός του λαού μετά τον παππού του Γεωργίου, μεταξύ των βασιλέων, όχι μόνο γιατί επί βασιλείας του η χώρα μπόρεσε να επιτύχει πολλά χάρη στην ομόνοια της οποίας στάθηκε εγγυητής, αλλά και γιατί η ρομαντική του ερωτική ιστορία και ο γάμος του με μία ελληνοπούλα κέρδισε τις καρδιές του κόσμου. Η αγάπη αυτή οδήγησε πολλούς να πιστεύουν ότι, αν ο Αλέξανδρος ζούσε η Ελλάδα δεν θα υφίστατο την ταπείνωση της Μικρασιατικής καταστροφής. Μόνο που η ιστορία δε γράφεται με "αν''...
Ενταφιάστηκε στο βασιλικό κοιμητήριο στο Τατόι. Ο Πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος έπλεξε το εγκώμιο του νεκρού βασιλιά τονίζοντας ότι εμπνεύσθηκε από το παράδειγμα του παππού του Γεωργίου Α' και υπήρξε υπόδειγμα δημοκρατικού βασιλιά που σεβάσθηκε το πολίτευμα της χώρας και αγάπησε τον λαό. Το όνομά του δόθηκε -με απόφαση της τότε κυβέρνησης- το 1920 στην πόλη Δεδέαγατς, νυν Αλεξανδρούπολη, διότι ήταν ο πρώτος Έλληνας άρχων που την επισκέφθηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου