Μια κίνηση που θα άλλαζε την Ιστορία...

...του Θεοχαράκη Ηλ. Μιχαήλ 

Την 21η Απριλίου του 1967  τρεις άνδρες, οι συνταγματάρχες Γεώργιος Παπαδόπουλος και Νικόλαος Μακαρέζος με επικεφαλή τον ταξίαρχο Στυλιανό Παττακό, καταλύουν το δημοκρατικό πολίτευμα εκμεταλλευόμενοι τη δυσαρέσκεια πολλών «εκ δεξιών» (αμερικαν. πρεσβείας, Παλατιού, στρατιωτικών κ.α.) προς τον Γεώργιο Παπανδρέου ο οποίος φαινόταν πως θα κέρδιζε τις προσεχείς εκλογές. 

Λίγο πριν επικρατήσει το πραξικόπημα, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, ενημερώνεται για τα γεγονότα από τον απόστρατο ναύαρχο Αθανάσιο Σπανίδη, ο οποίος του ζητά να του επιτρέψει σχηματισμό νόμιμης κυβέρνησης στην Κρήτη. 

Ενώ, λίγο πιο μετά, έρχεται σε επικοινωνία μαζί του ο τότε Υπουργός Δημοσίας Τάξεως, Γεώργιος Ράλλης ο οποίος του προτείνει την καταστολή των πραξικοπηματιών με την μετακίνηση επαρχιακών νομιμοφρόνων στρατιωτικών δυνάμεων κυρίως της αεροπορίας όπου οι κινηματίες δεν είχαν ερείσματα. Ο Κωνσταντίνος όμως αρνείται και τις δύο προτάσεις, γιατί φοβάται την εμφύλια διαμάχη και ενδεχόμενη αιματοχυσία. 

Έτσι, τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου δέχεται τους επικεφαλής στα ανάκτορα για να διαπραγματευτούν τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης. Με δυσκολία πετυχαίνει μια σύντομη επικοινωνία με τον τελευταίο πρωθυπουργό της περιόδου Π. Καννελόπουλο που ήταν κρατούμενος στο Πεντάγωνο. Ο κ. Καννελόπουλος δεν προτείνει κάποια ικανοποιητική λύση και ο Κωνσταντίνος αναγκάζεται να συνδιαλέγει μαζί με τους πραξικοπηματίες. 
Με την καθιερωμένη φωτογραφία που ακολούθησε μαζί τους, προσπαθεί να δείξει την δυσαρέσκεια και την αντίθεση του καθώς «πόζαρε» σκυθρωπός και όχι χαμογελαστός όπως συνήθιζε.

Στις 26 Απριλίου στην προσφώνηση του λέει «Είμαι βέβαιος ότι με την ευχήν του Θεού, με την προσπάθειαν υμών και προπαντός με την βοήθειαν του λαού, θα επιτευχθή ταχέως η οργάνωσις Κράτους Δικαίου, μιας αληθούς και υγιούς Δημοκρατίας». Λίγο αργότερα, σε επίσκεψη του στην Αμερική  σε ερώτηση δημοσιογράφων για την κυβέρνησή του, ο Κωνσταντίνος απάντησε «δεν είναι κυβέρνησίς μου», προκαλώντας την δυσαρέσκεια των «σκληρών» της Χούντας.

Στις 13 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, ο Κωνσταντίνος αφήνει μυστικά το Τατόι και κατευθύνεται προς την Λάρισα και έπειτα προς την Καβαλά για να οργανώσει την πρώτη σοβαρή αντιδικτατορική δράση. 

Έχοντας με το μέρος του το ναυτικό και την αεροπορία, πιστεύει πως μπορεί να καταστείλει το καθεστώς από την περιφέρεια, Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Κομοτηνή. Δυστυχώς όμως λόγω της απειρίας του αλλά και της ανικανότητας και ατολμίας των περισσοτέρων αξιωματικών που τον στήριζαν, γίνεται αντιληπτός και οι συνεργάτες του στην Θεσσαλονίκη συλλαμβάνονται, ενώ η αμερικάνικη στήριξη στην οποία ελπίζει δεν εμφανίζεται ποτέ. Έτσι το κίνημά του στέφεται με αποτυχία. 

Θέλοντας να αποφύγει την αποδιοργάνωση των Ενόπλων Δυνάμεων σε περίοδο κρίσης με την Τουρκία εγκαταλείπει την προσπάθεια και μπροστά στον κίνδυνο να συλληφθεί και ο ίδιος, επιβαίνει σε αεροπλάνο με προορισμό την Ιταλία. Δυο αεροπλάνα του καθεστώτος έλαβαν εντολή να καταρρίψουν το αεροπλάνο αυτό αλλά την τελευταία στιγμή που οι πιλότοι ζήτησαν επιβεβαίωση φαίνεται πως ο Γ. Παπαδόπουλος δεν την έδωσε ποτέ.

Παρά τις καλές του προθέσεις, ο Κωνσταντίνος κατηγορήθηκε ότι είχε δείξει έλλειψη ρεαλισμού. Οι υποστηρικτές του όμως τονίζουν πως την κρίσιμη στιγμή προτίμησε την φυγή και όχι την αδελφοκτόνο αιματοχυσία. 

Εν τέλει η πράξη του αυτή και η φυγή στην Ιταλία του στοίχισε το βασιλικό θρόνο μάλλον οριστικά καθώς όταν κλήθηκε ο Κ.Καραμανλής στην Ελλάδα το 1974 για να αναλάβει την πρωθυπουργία, με δημοψήφισμα κατάφερε την αλλαγή του πολιτεύματος από Βασιλευόμενη σε Προεδρευόμενη.