Σκέψεις του επ. καθηγητή του ΠΑΜΑΚ
Γιάννη Παπαδόπουλου (ΠΗΓΗ: myportal.gr)
Το 2002 ζούσα μόνιμα στη Γαλλία όταν πέρασε στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών ο Ζαν-Μαρί Λεπέν. Κατάπληκτοι και βαθιά σοκαρισμένοι, όλοι βλέπαμε στις 20:00 ακριβώς στις οθόνες των τηλεοράσεων τα πορτρέτα των Σιράκ-Λεπέν αντί των Σιράκ-Ζοσπέν. Στις δύο εβδομάδες που μεσολάβησαν μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου γύρου, η Γαλλία διαπεράστηκε από άκρου εις άκρον από πάρα πολύ μεγάλες πορείες και διαδηλώσεις εναντίον του νεοφασιστικού κινδύνου.
Μια ολόκληρη «génération Chirac» συνειδητοποιήθηκε πολιτικά εκεί και τότε. Το αντιφασιστικό ωστικό κύμα ήταν τεράστιο και έφερε τον Σιράκ στο Μέγαρο των Ηλυσίων με ένα ποσοστό (σχεδόν) στρατάρχη: 82%. Η Libération έβγαινε την επόμενη μέρα με πρωτοσέλιδο μια φωτογραφία της πλάτης του Λεπέν και τον συντομότερο τίτλο που έχει υπάρξει ποτέ στον Τύπο: «OUF!».
Τώρα προβλέπω ότι τίποτα από όλα αυτά δε θα συμβεί κατά τις δύο επόμενες εβδομάδες. Πρώτον και κυρίως, διότι η άνοδος της Άκρας Δεξιάς έχει πια ενσωματωθεί για τα καλά στα κοινωνικά ήθη και δεύτερον και δευτερευόντως, διότι ο Εμανουέλ Μακρόν δεν έχει τίποτα το «κινηματικό» στην προσωπικότητά του που να κατεβάσει τα πλήθη στο δρόμο.
Παρά ταύτα, αντιφασιστικές διαδηλώσεις θα γίνουν (στη Γαλλία είμαστε), αλλά δε θα μοιάζουν σε τίποτα με εκείνες του 2002. Και βέβαια, η ανακούφιση θα είναι πολύ μεγάλη όταν εκλεγεί ο Μακρόν, όπως το 2002, όμως αυτήν την φορά η ανακούφιση θα είναι ανάμικτη με άγχος για την επόμενη μέρα. Αν η Γαλλία εντός της ΕΕ δεν καταφέρει κάπως να αλλάξει τους όρους με τους οποίους διεξάγεται η οικονομική και μεταναστευτική πολιτική, οι Γάλλοι όλων των πολιτικών παρατάξεων (πλην των πεπεισμένων ξενόφοβων και ρατσιστών της Λεπέν) θα συνεχίσουν να ζουν με τον φόβο της μη ανακοπής και της περαιτέρω κανονικοποίησης (normalisation) της Άκρας Δεξιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου