Προσωπική ανέλιξη ή ένα ακόμη γρανάζι;

Της Κυριακής Σιδηρά 

Φοιτήτριας Νομικής ΑΠΘ 

Μέλος ΚΕΑΣΜ - Διεύθυνση Επικοινωνίας και Τύπου

 

Ξεκινώντας να παραθέσω τις σκέψεις μου γύρω απο αυτόν τον τίτλο,τα συμπεράσματα που προέκυψαν  την στιγμή που το συζητούσα στις κοινωνικές μου συναθροίσεις και τελικά να ταχθώ ιδεολογικά υπερ κάποιας εκ των δύο απόψεων,εντούτις προβληματίζομαι ακόμη για το αν πρέπει να υπάρξει  κατακλείδα. 
  
Ας δούμε τα δεδομένα απο τη βάση τους. Το ερωτηματικό αυτό φαίνεται να έλαμψε στο χρονικό εκείνο σημείο όπου ο μέσος Έλληνας αναγκάστηκε να απαγκιστρωθεί απο τη ζώνη ασφαλείας του.Περίπου λοιπόν το 2009 και ιδίως το 2010 όπου η οικονομική κρίση χρέους της χώρας μας άρχισε να μπαίνει σχεδόν οριστικά στην ελληνική λογική. Κάθε διαδοχικό ,οικονομικό-επιβαρυντικο μέτρο που ερχόταν αντιμέτωπο με το ετήσιο εισόδημα της ελληνικής οικογένειας,γεννούσε όλο ένα και περισσότερες σκέψεις ανάμεσα στα μέλη της.Με την πάροδο του χρόνου και την οικονομική κρίση να ωριμάζει και να εδρεύει πλέον σε όλους τους κοινωνικούς και οικονομικούς ιστούς της επικράτειας, εγείρονταν  προβληματισμοί και διλήμματα. Τα διλήμματα αυτά απο απλές θεωρίες όπως:

<< Θα έχω καλύτερη τύχη αν προσπαθήσω στο εξωτερικό ή να προτιμήσω την –κατά τ’άλλα- ασφάλεια που μου εγγυάται η έως ώρας πορεία μου;>>,<<Να εργαστώ σε ένα άλλο κράτος με τις γνώσεις που αποκόμισα καταβάλοντας προσωπικό κόπο ή να τις αξιοποιήσω σε μια εγχώρια δομή και να προσφέρω σε αυτήν;>>.Το κυριότερο απο αυτά τα διλήμματα; <<Είναι πιο σημαντική η προσωπική μου ανέλιξη ώστε να αναζητήσω καλύτερες συνθήκες ή να παραμείνω στις υπό κρίση συνθήκες και να εργαστώ ώστε να συμβάλω σε μια ρομαντικά φαινομενική βελτίωση του μέλλοντος;>>Τελικά  τούτα άρχισαν να βρίσκουν έδαφος και να λαμβάνονται ουσιαστικές αποφάσεις.

 Σαφέστατα θα ήταν ονειρικά η αμοιβαία η καταφατική απάντηση σε κάθε ερώτημα του καθε διλήμματος,αλλά υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά σε κάθε περίπτωση:Οι καλύτερες δυνατές συνθήκες. Πάνω σε αυτό,ευρισκόμενη ταυτοχρόνως στον χώρο εργασίας και στην ακαδημαική μου σταδιοδρομία,αντιλήφθηκα ότι οι συνθήκες έλειπαν αμφότερα. Έτσι,βρέθηκα μπροστά σε μια σχετική έρευενα που εξέταζε την μετανάστευση των Ελλήνων σε χώρες της Ευρωπαικής Ένωσης το διάστημα 2010-2016 και χωρίς να περιαυτολογήσω τα νούμερα ήταν οριακά τρομακτικά. 
  
Δικαιολογώ απόλυτα τα υψηλά αυτά νούμερα στο σημείο που ήξερα ότι απο τη στιγμή που ο Έλληνας βγήκε απο το ‘’comfort zone’’,δεν μπορούσε πλέον να διορισθεί στον δημόσιο τομέα, το ετήσιο εισόδημα σημείωνε κάθε επόμενο χρόνο αρνητικό πρόσημο συγκριτικά με τον προηγούμενο και η φήμη του εξωτερικού έκανε συνεχώς αυξανόμενο θόρυβο,τονώθηκε η εσωστρέφεια και ο εγωκεντρισμός ως φυσικό επόμενο. Παράλληλα όμως τα νούμερα αυτά βρήκαν ‘’απέναντι’’  αυτούς που στήριζουν έκδηλα την ιδεολόγια που ενέχει η φράση ‘’If you don’t like how the table is set,turn over the table’’.Tι σημαίνει πρακτικά αυτό;Ότι ορισμένοι βιώνοντας τις ίδιες ακριβώς συνθήκες με τους μεταναστεύσαντες,δεν σκέφτηκαν να φύγουν ,τουναντίον επέλεξαν  να γυρίσουν το τραπέζι –να αλλάξουν τις λάθος συνθήκες ,να δουλέψουν,να σταθμίσουν και να παλέψουν με τα εμπόδια και την κακή τύχη. Τελικά που στόχευουν;
  
Δεν βιάστηκα να τους χαρακτηρίσω θεωρητικούς ή ουτοπιστές ,σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι αυτοί βάζουν με την επιλογή τους λίθους για το οικοδόμημα που θα βρουν μπροστά τους τα παιδιά ή καλύτερα τα εγγόνια τους,σίγουρα όμως στο δικό τους παρόν αυτό θα μείνει νεοαναγειρόμενο. Έμειναν λοιπόν  να επηρεάσουν μια καθόλα διαλυμένη κατάσταση για δύο επόμενες γενιές. 
  
Αντικειμενικά αξιέπαινος ο στόχος αλλά με το τώρα τι γίνεται; Τι είναι οι άνθρωποι αυτόι σε σχέση με τους κυνηγούς των καλύτερων συνθηκών; Είναι ένα ακόμα γρανάζι μιας μηχανής που παλέυει να κρατηθεί σε λειτουργία. Αυτό το γρανάζι συνάδει με στασιμότητα. Κάποιοι προχώρησαν σημαντικά μπροστά ατομικά,άλλοι έθεσαν ένα εξ ολοκλήρου αμφίβολο μακροπρόθεσμο στόχο,αρνούμενοι την άρτια  ατομική εξέλιξη. 

Αν και προσωπικά ,όντας ακόμη ακαδημαικά εξελίξιμη ,επέλεξα την δεύτερη εκ των δύο οδών ,ούτε σημείο του εαυτού μου δεν αντιτάσσεται με την αναζήτηση του καλύτερου στο χώρο του εξωτερικού και αυτό γιατί το ρίσκο και σε αυτήν την περίπτωση κατά άτομο είναι αξιοσημείωτο μέγεθος. Ο στόχος λοιπόν του άρθρου δεν θα μπορούσε να είναι ενα δογματικό συμπέρασμα, αφενός λόγω του ίδιου του αμφίρροπου περιεχομένου του και αφέτερου λόγω των αυτονόητων δικαιωμάτων όσον αφορά το ίδιο το άτομο και την ελευθερία του ,γεγονός που θα ήταν αντίλογος σε οποιαδήποτε φανατικά υποστηριζόμενη θέση. Εγείρεται έτσι ένας διάλογος,σταθμίζονται οι πρακτικές συνέπειες της κάθε επιλογής και τελικά ίσως παραχθούν περισσότεροι προβληματισμοί. 

Τι αξίζει περισσότερο τελικά;