''Άσυλο ιδεών'' ή ''άσυλο παρανομίας και εγκληματικότητας'';

...Του Γιαννούλη Άκη
Στέλεχος ΔΑΠ - ΝΔΦΚ Νομικής ΑΠΘ

Το θέμα της αντιμετώπισης της κατάστασης ανομίας που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια ήρθε ξανά στην επικαιρότητα μετά την επιστολή του αναπληρωτή καθηγητή του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ Μάνου Στεφανίδη προς τον πρύτανη του ιδρύματος, με την οποία απευθύνει έκκληση στην Πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της για την επίλυση του προβλήματος.

Αφορμή για τη σύνταξη της συγκεκριμένης επιστολής ήταν η ληστεία και ο τραυματισμός ενός μεταπτυχιακού φοιτητή την Τετάρτη 24 Ιανουαρίου , αλλά και ο τραμπουκισμός του ίδιου του καθηγητή κ. Στεφανίδη από του ίδιους(!) δράστες την επόμενη μέρα. Στην επιστολή του, μάλιστα, αναφέρει ότι «σχεδόν όλοι οι συνάδελφοί έχουν ανάλογες οδυνηρές εμπειρίες».  

Φυσικά τα παραπάνω περιστατικά δεν είναι τα πρώτα και δυστυχώς από ότι φαίνεται ούτε τα τελευταία που λαμβάνουν χώρα εντός των χώρων των ελληνικών ανώτατων ιδρυμάτων . Το κρίσιμο ωστόσο ερώτημα δεν είναι άλλο από το «πότε η ελληνική Πολιτεία θα αποφασίσει βάλει ένα τέλος στην ασυδοσία που επικρατεί;».

Σήμερα , βάσει του νόμου 4485/2017 ( Νόμος Γαβρόγλου) ,« επέμβαση δημόσιας δύναμης σε χώρους των ΑΕΙ λαμβάνει χώρα σε περιπτώσεις κακουργημάτων και εγκλημάτων κατά της ζωής αυτεπαγγέλτως και σε οποιαδήποτε άλλη  περίπτωση μετά από απόφαση του πρυτανικού συμβουλίου».

Ο συγκεκριμένος νόμος , φυσικά και δεν έχει συμβάλει καθόλου στην επίλυση του προβλήματος και για αυτό  το λόγο είναι απαραίτητη η κατάργησή του. Το άσυλο ανομίας και εγκληματικότητας το οποίο εγκαθιδρύει θέτει σε κίνδυνο τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας.  

Η αναποτελεσματικότητα του νόμου μπορεί να αποδειχθεί με τα παρακάτω παραδείγματα. Αρχικά, ο κ. Γαβρόγλου θέλοντας να υλοποιήσει τις αριστερές του ιδεοληψίες και να ικανοποιήσει το αριστερό ακροατήριο, στο οποίο και απευθύνεται, στέρησε από τις αστυνομικές δυνάμεις τη δυνατότητα να επέμβουν αυτεπαγγέλτως στην περίπτωση πλημμελήματος. 

Προφανώς ο υπουργός είχε ως στόχο να προστατεύσει τις καταλήψεις των ιδρυμάτων από την επέμβαση των αρχών, καθώς η κατάληψη δημόσιου χώρου αποτελεί πλημμέλημα . Του διέφυγε όμως , πως η κατάληψη δημοσίων χώρων δεν είναι η μόνη παράνομη ενέργεια  που τιμωρείται ως πλημμέλημα. 

Αποτέλεσμα της παραπάνω ρύθμισης είναι πως εάν τελεστεί παραδείγματος χάριν  το αδίκημα της κλοπής του άρθρου 372 του Ποινικού Κώδικα (  αδίκημα που τιμωρείται ως  πλημμέλημα)  εντός των χώρων του πανεπιστημίου, η αστυνομία δεν μπορεί να επέμβει εάν δεν δώσουν την συγκατάθεσή τους οι πρυτανικές αρχές. 

Έπειτα , ακόμη και σε περίπτωση τέλεσης ενός κακουργήματος ή ενός εγκλήματος κατά της ζωής (ενός βιασμού παραδείγματος χάριν) είναι σχεδόν ,αν όχι απολύτως, αδύνατο να επέμβουν εγκαίρως οι αρχές για να προστατεύσουν τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Μάλλον, ο υπουργός δε έχει ακόμα ενημερωθεί πως οι αστυνομικές δυνάμεις δε διαθέτουν μηχανές τηλεμεταφοράς, ώστε να μπορούν να διακτινίζονται και να αποτρέψουν την τέλεση εγκλημάτων!

Είναι επομένως μοιραίο πως ακόμη κι αν ενημερωθεί η αστυνομία για την διάπραξη του εγκλήματος , αυτή δυστυχώς θα φτάσει κατόπιν εορτής.

 Αλλά πως ήταν δυνατό να θεσπιστεί κάτι διαφορετικό, κατά τη θητεία ενός πρωθυπουργού, ο οποίος όντας φοιτητής πρωτοστατούσε στις καταλήψεις, και ενός υπουργού Παιδείας , που αποδεδειγμένα εθελοτυφλεί απέναντι στους κινδύνους που διατρέχουν οι ακαδημαϊκοί πολίτες (με χαρακτηριστικό παράδειγμα την απάντηση που είχε δώσει με αφορμή την επιστολή των 407 φοιτητών και καθηγητών της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ);

Τα πανεπιστήμια έχουν ανάγκη την ύπαρξης ενός ασύλου ιδεών και όχι ενός ασύλου παρανομίας . Βέβαια για την ύπαρξη αυτού του ασύλου ιδεών , το οποίο προβλέπεται στο άρθρο 16 παράγραφο 1 του Συντάγματος , απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ασφάλεια των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας. 

Όμως  αντί η κυβέρνηση να θεσπίσει ένα νόμο, με τον οποίο θα δημιουργούνται ειδικά σώματα ασφαλείας με ειδική εκπαίδευση , τα οποία θα λαμβάνουν εντολές από τον Πρύτανη του ιδρύματος και θα εξασφαλίζουν την τάξη , όπως συμβαίνει σε όλες τις υπόλοιπες χώρες του δυτικού κόσμου, προτίμησε να παραδώσει τα πανεπιστήμια στους νέους εκπαιδευόμενους Ρουβίκωνες και σε λοιπά στοιχεία του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Εν κατακλείδι , είναι αδήριτη ανάγκη η κυβέρνηση να καταργήσει το νόμο Γαβρόγλου, που κρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από την ακαδημαϊκή κοινότητα το συντομότερο, και να αρχίσει τις συζητήσεις για τη δημιουργία ενός νέου νόμου , που θα εξασφαλίζει ότι οι φοιτητές και οι καθηγητές των πανεπιστημίων δε θα κινδυνεύουν από τους εγληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.  

Είναι απαράδεκτο να διακινδυνεύουν τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας για την εξυπηρέτηση  ψηφοθηρικών επιδιώξεων και την υλοποίηση ξεπερασμένων, αναχρονιστικών και επιζήμιων ιδεοληψιών.

Διότι το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα δεν μπορεί να τα βάλει μόνο του και απροστάτευτο με τους μπαχαλάκηδες ,τους εμπόρους ναρκωτικών, τα πρεζάκια και τα λοιπά ταραχοποιά στοιχεία . Ας μάθει επιτέλους  κ. Γαβρόγλου πως  οι φοιτητές δεν εκπαιδεύονται ούτε για πορτιέρηδες ούτε για μπράβοι!