Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, η Αλεξία Μπακογιάννη, Διευθύνουσα Σύμβουλος στην Εταιρεία Δημοσίων Σχέσεων AEA-Relate, καταθέτει την δική της άποψη και εμπειρία.
«Γυναίκα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι» είπε η Σιμόν ντε Μποβουάρ, θέτοντας τα θεμέλια για τη σύγχρονη συζήτηση περί φεμινισμού στη μεταπολεμική Ευρώπη.
Τριανταπέντε χρόνια και μια συγκλονιστική ομιλία για το δικαίωμα στην έκτρωση μετά, η εικόνα της που παίζει σε όλα τα ΜΜΕ παγκοσμίως όταν πεθαίνει, είναι αυτή που λύνει τον κότσο της σε μια τηλεοπτική εκπομπή.
Το 2018 στην Ελλάδα περί κότσου ο λόγος. Σφιχτού.
Και τα πράγματα, αντί να καλυτερεύουν, χειροτερεύουν διαρκώς.
Ο Δείκτης Ισότητας των Φύλων, του ινστιτούτου Ισότητας των Φύλων, κατατάσσει την Ελλάδα στην τελευταία θέση με βαθμολογία 50 σε σύνολο 100 βαθμών.
Σύμφωνα με έρευνα της Grant Thornton για το έτος 2017, η οποία ερευνά τους ρόλους που φαίνεται να αναλαμβάνουν οι Ελληνίδες στις επιχειρήσεις, προκύπτει ότι:
- Καταλαμβάνουν τη θέση του Προέδρου/Αντιπροέδρου σε ποσοστό 7% έναντι 9% το 2016.
- Καταλαμβάνουν τη θέση του Διευθυντή Πωλήσεων σε ποσοστό 8% έναντι 11% το 2016.
- Καταλαμβάνουν τη θέση του Διευθυντή Marketing σε ποσοστό 10% έναντι 13% το 2016.
- Καταλαμβάνουν τη θέση του Partner σε ποσοστό 2% έναντι 6% το 2016.
- Καταλαμβάνουν τη θέση άλλων διευθυντικών θέσεων σε ποσοστό 2% έναντι 13% το 2016.
Η έρευνα International Business Report της Grant Thornton, αποκαλύπτει ότι, παγκοσμίως, το ποσοστό των γυναικών σε διοικητικές θέσεις είχε αυξηθεί κατά μόλις 1%, από 24% το 2016 σε 25% το 2017. Σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα, σημειώθηκε μια σημαντική μείωση στον αριθμό των γυναικών σε διοικητικές θέσεις.
Συγκεκριμένα, το ποσοστό ανήλθε σε 20% το 2017, σε σύγκριση με το 27% που σημειώθηκε το 2016, γεγονός που κατατάσσει την Ελλάδα στις 10 τελευταίες χώρες της λίστας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η προφανής ανάλυση που γίνεται περί της δυσκολίας συνδυασμού καριέρας και οικογένειας είναι σωστή. Στην Ελλάδα της κρίσης, αλλά και πριν από αυτήν, μια γυναίκα καλείται στην πραγματικότητα να διαλέξει: ή καριέρα ή οικογένεια.
Οι κρατικές δομές δεν υποστηρίζουν καμία μορφή φροντίδας παιδιών και αν μιλάμε για τη σημερινή ανερχόμενη γενιά γυναικών, που ήταν ίσως οι πρώτες που είχαν εργαζόμενες μητέρες, αυτές έχουν την κατάρα ότι οι γιαγιάδες - αν είναι τυχερές - ακόμα δουλεύουν και δεν μπορούν να βοηθήσουν.
Για να μην συζητήσουμε το γεγονός ότι η Πολιτεία δεν νομοθετεί για την ίση μεταχείριση των γυναικών στο χώρο εργασίας, αλλά εξαντλεί τα προνόμια των γυναικών γύρω από την περίοδο της τεκνοποίησης.
Πέρα όμως από οποιαδήποτε πρακτικά ζητήματα, το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι και παραμένει πρόβλημα νοοτροπίας.
Μια πετυχημένη γυναίκα στον κόσμο των επιχειρήσεων είναι πάντα «σκύλα». Πάντα όμως. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Μια φιλόδοξη γυναίκα είναι πάντα "λυσσασμένη". Πάντα όμως.
Και τα παιδιά αυτών των γυναικών, τα λυπούνται όλοι. Αντρες και γυναίκες.
Για να δώσω ένα προσωπικό παράδειγμα: Είμαι σε μεσημεριανό φαγητό, προσπαθώντας να πείσω έναν διευθύνοντα σύμβουλο μιας πολύ μεγάλης εταιρείας να μας δώσει μια ευκαιρία να συνεργαστούμε. Μεταξύ τυριού και αχλαδιού με ρωτάει:
- Έχεις παιδιά;
- Ναι, τρία.
- Ναι, αλλά τότε, αν σε χρειαστώ σαββατοκύριακο, θα μπορώ να σε βρω;
Το καταπίνω και απαντώ: «Προφανώς. Είναι θέμα επαγγελματισμού». Στο οποίο παίρνω την αποστομωτική απάντηση «ε, τότε τι σόι μάνα είσαι;». Μονά ζυγά, χαμένα.
Σε δύο φράσεις είχε αμφισβητήσει ταυτόχρονα και την επαγγελματική και την γονεϊκή μου επάρκεια. Και θεωρούσε ότι είχε αυτό το δικαίωμα.
Γιατί έτσι μεγάλωσε. Γιατί και οι δικές μας μανάδες που δούλεψαν, μεγάλωσαν τους γιους τους πασάδες και έκριναν τις νύφες τους από το πόσο περιποιούνται τον Αγά.
Για όλες εμάς λοιπόν, που γυρνάμε σπίτι τη νύχτα σε κοιμισμένα παιδιά που δεν μας έχουν δει και τα οποία έχουμε αφήσει σε μια γιαγιά ή - με πόνο - σε μια ξένη γυναίκα, γιατί χρειάζεται ή – κυρίως - γιατί θέλουμε να λάμψουμε στη δουλειά μας,
Για όλες εμάς που τα φιλάμε σιγά για να μην ξυπνήσουν αλλά από μέσα μας ευχόμαστε να ανοίξουν μια στιγμή τα μάτια για να δουν ότι ήρθαμε,
Για όλες εμάς που πέφτουμε μετά στο κρεβάτι σκεπτόμενες «αύριο όμως θα γυρίσω νωρίς».
Αλλά κυρίως για αυτές που θα έρθουν μετά από μας, παραφράζοντας τη φράση της σπουδαίας Γκλόρια Στάινεμ: «Το θέμα δεν είναι πως μεγαλώνουμε τις κόρες μας, το θέμα είναι πως μεγαλώνουμε τους γιους μας».
Το άρθρο της Αλεξίας Μπακογιάννη αναρτήθηκε στο σάιτ emea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου