Φοιτητικές Εκλογές: Η αποχή ως συνενοχή. Άρθρο - Άποψη Α. Γιαννούλη

ΤΟΥ ΑΚΗ (ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ) ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ *

Η 16η Μαΐου 2018 ορίστηκε ως η ημέρα διεξαγωγής των φοιτητικών εκλογών, μετά από συμφωνία των παρατάξεων. Για μια ακόμη χρονιά οι φοιτητές θα κληθούν να επιλέξουν την καλύτερη πρόταση για τα πανεπιστήμιά τους.

Ωστόσο τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μία μεγάλη αύξηση του αριθμού των φοιτητών που αποφασίζουν να μην συμμετάσχουν στις εκλογικές διαδικασίες, θεωρώντας πως καμία από τις παρατάξεις δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα προβλήματα τους . Κρίνεται λοιπόν ορθό, να γίνει μία προσεκτική ανάλυση του θέματος, ώστε να αναδειχθούν οι βαθύτερες ρίζες του προβλήματος. 

Αρχικά, μία από τις αιτίες του φαινομένου είναι οι υφιστάμενες προκαταλήψεις σχετικά με το χώρο του φοιτητικού συνδικαλισμού. Ένας σημαντικός αριθμός νέων θεωρεί ότι οι φοιτητικές παρατάξεις έχουν ως στόχο την κομματικοποίηση των φοιτητών και ότι οι ακαδημαϊκοί πολίτες δεν είναι σωστό να συμμετάσχουν σε μία τέτοια διαδικασία.

 Σχετικά με την κομματικοποίηση για την οποία έγινε λόγος, θεωρείται αναγκαίο να τονιστεί ότι στις σχολές υπάρχουν φοιτητικές παρατάξεις με σκοπό να επιλύουν τα προβλήματα των φοιτητών. Οι φοιτητικές παρατάξεις δεν ταυτίζονται με τις κομματικές νεολαίες. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι πως ενώ η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ  κερδίζει τις φοιτητικές εκλογές τα τελευταία 31 χρόνια με ποσοστά άνω του 40% , η ΝΔ έχει μονοψήφιο ποσοστό στους νέους 17-30. Άρα προφανώς και δεν υπάρχει κομματικοποίηση.

Επί τη ευκαιρία μάλιστα είναι αδήριτη ανάγκη να γίνει και ένα σχόλιο για ένα επίκαιρο θέμα , που είναι αυτό της κατάργησης των φοιτητικών παρατάξεων και της διεξαγωγή των εκλογών με ενιαίο ψηφοδέλτιο, όπως δηλαδή συμβαίνει στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Η συγκεκριμένη άποψη ακούγεται όλο και περισσότερο στο χώρο όχι μόνο των πανεπιστημίων, αλλά και γενικότερα στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας, με πιο πρόσφατες τις δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Πρώτον , οι φοιτητικοί σύλλογοι δεν είναι δεκαπενταμελή συμβούλια με σκοπό την προετοιμασία μιας εκδρομής. Είναι ένα συνδικαλιστικό όργανο με σκοπό την εξυπηρέτηση των φοιτητών. Στους φοιτητικούς συλλόγους  πρέπει να  εκφραστούν και οι ιδεολογικές διαφορές. 

Στη συνέχεια, θεωρείται σωστό να ξεκαθαριστεί πως φοιτητικές παρατάξεις υπάρχουν σε όλες τις χώρες του δυτικού κόσμου. Είναι μεγάλο ψέμα πως το συγκεκριμένο φαινόμενο παρατηρείται μόνο στην Ελλάδα. Οι φοιτητικές παρατάξεις συμβάλλουν στην πολιτικοποίηση των νέων, αφού είναι ένα μέσο που φέρνει σε μια πρώτη επαφή τους νεαρούς πολίτες με τις  διάφορες ιδεολογίες. 

Τέλος, το ενιαίο ψηφοδέλτιο έχει ήδη εφαρμοσθεί σε ορισμένες σχολές της χώρας μας , αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν και τα καλύτερα.  Στη Νοσηλευτική του πανεπιστημίου Πελοποννήσου έχουν καταργήσει τις παρατάξεις.  

Δυστυχώς όμως τη θέση των φοιτητικών παρατάξεων πήραν οι κομματικές νεολαίες,  καθώς οι υποψήφιοι στο ενιαίο ψηφοδέλτιο προέβαλαν την  κομματική τους ταυτότητα ώστε να αναδείξουν τις ιδεολογικές τους διαφορές με τους υπόλοιπους.  Στη θέση της ΔΑΠ, της ΠΚΣ, της ΠΑΣΠ  (ή όπως αλλιώς ονομάζεται, μιας και τώρα τελευταία οι οργανώσεις της ΠΑΣΠ έχουν φορέσει το μανδύα μιας δήθεν σοσιαλιστικής   《ανεξαρτησίας》) εμφανίστηκαν η ΟΝΝΕΔ ,η ΚΝΕ, η Νεολαία του ΠΑΣΟΚ.  

Συμπερασματικά, οι φοιτητικές παρατάξεις είναι σωστό να αξιολογούνται με βάση το έργο τους . Η νιχιλιστική συμπεριφορά απέναντι στο χώρο του φοιτητικού συνδικαλισμού είναι λανθασμένη και δεν λειτουργεί ως αρωγός στην επίλυση των προβλημάτων της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Δυστυχώς οι παρατάξεις μπήκαν άδικα στο στόχαστρο , πληρώνοντας προκαταλήψεις και λάθη των κομμάτων στα οποία  πρόσκεινται ιδεολογικά. 

Επιπλέον, είναι λανθασμένη η αντίληψη που έχει καλλιεργηθεί στους φοιτητές, ότι οι φοιτητικές παρατάξεις λαμβάνουν χρήματα από τα κόμματα με τα οποία συμφωνούν ιδεολογικά. Και αν κάτι τέτοιο ίσχυε παλαιότερα το μόνο σίγουρο είναι πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο σήμερα, που ακόμη και αν οι κομματικοί μηχανισμοί ήθελαν να ενισχύσουν οικονομικά τις φοιτητικές  παρατάξεις με τις οποιες ταυτίζονται ιδεολογικα αδυνατούν εξαιτίας της προσπάθειας εξορθολογισμού των οικονομικών τους.  

Επιπροσθέτως είναι αδήριτη ανάγκη να επισημανθεί πως αν κάποιος μελετήσει τα καταστατικά των παρατάξεων θα διαπιστώσει ότι όλες (πλην της ΠΚΣ)  διαθέτουν ανεξαρτησία από κόμματα.  

Άλλωστε αν οι φοιτητές κρίνουν πως οι υφιστάμενες παρατάξεις δεν προσφέρουν τίποτα θετικό, δεν τους εμποδίζει κανένας να δημιουργήσουν καινούριες παρατάξεις που όντας ποιοτικότερες θα συμβάλουν στην εύρυθμη λειτουργία της ακαδημαϊκής κοινότητας. 

Σε καμία όμως περίπτωση λύση δεν είναι η αποχή, διότι απέχοντας οι φοιτητές  θα αφήσουν κάποιους άλλους να αποφασίσουν για αυτούς. Θα αφήσουν κάποιες μειοψηφίες να παίζουν τις σπουδές τους στα ζάρια. 

Αν δεν αρέσει στους φοιτητές  η όλη κατάσταση ας αγωνιστούν για να την ανατρέψουν. Διότι αν παραμείνουν άπραγοι δε θα καταφέρουν τίποτα. Ίσα ίσα που θα θεωρηθούν και ως συνυπεύθυνοι, καθώς ανέχονται τα προβλήματα και δεν προσπαθούν να τα επιλύσουν.  Η ανοχή όμως είναι και συνενοχή! 

Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε υποστηρίξει ότι《 Η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα. Με εξαίρεση όλα τα άλλα 》. Αν οι φοιτητές δεν συμμετέχουν τότε ο τρόπος λήψης των αποφάσεων στα σωματεία τους δε θα είναι δημοκρατικός αλλά ολιγαρχικός, καθώς νομιμοποίηση δεν μπορει να υπάρξει όταν  από τους 1000 εγγεραμμένους φοιτητές, ψηφίζουν οι 100 . Με αυτό τον τρόπο όμως η πλειοψηφία εκχωρεί ένα από τα σημαντικότερα δικαιώματα της σε μειοψηφίες. 

Εν κατακλείδι, στις ερχόμενες εκλογές όλοι οι φοιτητές έχουν χρέος να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους αναλαμβάνοντας τις ευθύνες που τους αναλογούν. Η αποχή διαιωνίζει τα προβλήματα, δε τα λύνει. 

* ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ Δ.Α.Π. - Ν.Δ.Φ.Κ. ΝΟΜΙΚΗΣ Α.Π.Θ.

ΜΕΛΟΣ ΤΟΜΕΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΥΠΟΥ ΚΕ.ΑΣ.Μ.