Της Μαρίας Κιοσεπαρά
Ιστορικός - Αρχαιολόγος Α.Π.Θ.
-Μου δίνετε ενα εισητηριο παρακαλώ;
-Μάλιστα,για ποια παράσταση;
-Γι αυτή της ζωης μου,περασε ο καιρος και ακουσα πως φευγει ο θίασος.
Ελπίζω να προλαβαίνω.
-Σε πέντε λεπτα χτυπαει το πρωτο κουδούνι.
Τρέξτε να πιασετε θέση.
Κι αμεσως ετρεξα να πιασω θέση.
Δεύτερο κουδουνι και η καρδια μου χτυπα σαν ταμπούρλο.
Τρίτο κουδουνι και τα φωτα κλείνουν.
Μονάχα ενας προβολεας πεφτει πανω μου και ισα που φαινομαι. Άμα σε δεις από μακρυά φαινεσαι μικρος. Θελει πολλα κοτσια να πρωταγωνιστησεις στο έργο που λέγεται ζωη. Οπως κι αν εμελε να γραφει το σενάριο.
Διπλα απο την μικροσκοπικη φιγουρα μου παρα πολλες αλλες.
Αλλοι συμπρωταγωνιστουν,αλλοι ρολο κομπαρσου,αλλοι οι κακοι και αλλοι οι καλοι.
Τώρα καταλαβαίνω πως ο καθε ρολος ειναι το ιδιο σημαντικος. Αλλιώς το έργο θα μενε μισό.
Άλλος σαν απο μηχανης θεος ξεπεταγεται και βοηθαει ανελπιστα,αλλος απο την θέση του θεατη και σε ξαφνιάζει...
Όλες οι στιγμες μια συνθεση απο ολα τα ειδη, δραμα, κωμμωδια, επιθεώρηση.
Η ηχητική υποκρουση αποτελειται απο τις φωνες ολων οσων αγάπησα. Μια μελωδία αλλωτε μελαγχολικη και αλλωτε ευχαριστη.Ολες οι νοτες αφήνουν μια γλυκόπικρη γευση σε ολους τους χρονους. Κλειδι του σολ η ψυχη μου μονάχα...
Σε λίγο η παρασταση θα τελειωσει, μα δεν με νοιάζει.
Εγώ την απολαμβανω! εστω και αργα εμαθα πως πρεπει να ζεις τη στιγμή.
έστω και αργα εμαθα πως ο ρολος που μου δοθηκε απο τον σκηνοθέτη μου άξιζε και μου ταιριαζε οσο κανένας.
Κι ας τον αρνήθηκα κάποτε.
Κι ας τον υποτίμησα.
Φτάνει που τωρα που πεφτει η αυλαια εγω σηκωνομαι και μου δινω το πιο δυνατό χειροκρότημα.
Το τελευταίο χειροκρότημα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου