Παίξε όπως σε παίζουν...

Κυπαρίσση Ελένη 

Φοιτήτρια Νομικής ΑΠΘ 

Υπότροφος Maastricht University 

LLM International and European Tax Law

...ΠΡΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟ...

Μια εισαγωγή στη περίπλοκη ανθρώπινη φύση, η οποία καθημερινά μας καθιστά θύτες και θύματα προσωπικών και μη επιλογών. Η πολυπλοκότητά της μπορεί άραγε να αποτελέσει το έναυσμα προς περισυλλογή και αυτοκριτική;

Θεσσαλονίκη, Αύγουστος 2018

‘’Δυσκολίες ζωής και ερωτηματικά για τη στάση των ανθρώπων’’

Πολιτικά, κοινωνικά, δικαιικά, επαγγελματικά και προσωπικά σε μια στάσιμη συγκρουσιακή κατάσταση. Αρκετοί χαρακτηρίζουν τη σημερινή κοινωνία μια ‘’ζούγκλα’’. Αφενός δικαίωμα καθενός να συμπεριφέρεται όπως επιθυμεί, αφετέρου δικαίωμα καθενός να μην ανέχεται ορισμένες συμπεριφορές τρίτων.

 Όμως, όπως γίνεται σαφές, και οι δυο πλευρές του νομίσματος έχουν θέσει τη δική τους ΑΟΖ!  

Η μία πλευρά με τη κατά το δοκούν συμπεριφορά, ουσιαστικά δέχεται και αναιρεί, ταυτόχρονα, τις συμπεριφορές των υπολοίπων, εφόσον το ‘’ότι θέλω κάνω’’ κάπου θα καταπατά ή θα περιορίζει τα υπόλοιπα ‘’θέλω’’. Από την άλλη, η μη ανοχή των ‘’θέλω’’ των άλλων, οδηγεί στον περιορισμό είτε των ίδιων είτε των τρίτων. Κάπου εδώ είτε μπερδευόμαστε είτε συλλογιζόμαστε για τη περίπλοκη φύση του ανθρώπου. 

‘’Ανθρώπινη Φύση’’

Πολύπλοκη, με πολλά ακατανόητα, η ανθρώπινη οντότητα ξεκινά να μας θέτει προβληματισμούς για το αν αξίζει να κλωνοποιηθεί, να της ομοιάζουν ρομπότ, ή ακόμα και να συνεχίζει να επιβιώνει στο πλανήτη Γη. 

Επιστήμονες ήδη κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, ενώ άλλοι έχουν αρχίσει να ερευνούν πώς θα ομοίαζε η Γη αν αύριο έπαυε η ανθρώπινη ύπαρξη. Οι τελευταίοι, μάλιστα, με πάθος υποστηρίζουν πως η Μητέρα Φύση σε 100 εκατομμύρια χρόνια θα επανέλθει πλήρως, ενώ παράλληλα νέα είδη στη τροφική αλυσίδα θα παρουσιαστούν, τα οποία δεν θα μπορούν να δουν κανένα απολύτως ίχνος ύπαρξης προηγούμενου πολιτισμού.

Και όλες αυτές οι επιστημονικές έρευνες στο βωμό της ‘’κακίας΄΄ της ανθρώπινης φύσης και αν εντέλει αξίζει να απολαμβάνει τα αγαθά του πλανήτη. 

Αξίζει εντούτοις, γιατί μέχρι στιγμής το ανθρώπινο είδος διαθέτει λογική, η οποία και τον διαχωρίζει από τους λοιπούς ζώντες οργανισμούς. 

Μολαταύτα, η λογική αυτή συχνά αμφισβητείται και πράττειν άλλογα ο άνθρωπος. Πράττει δίχως όρια, ανθρωπιά, επιείκεια, σύνεση και κατανόηση. Και το πράττειν καθορίζει το εμάς. Το εμάς το καθορίζει η σκέψη και τη σκέψη, η ιδέα. Την ιδέα πάλι, τα βιώματα, οι εμπειρίες, τα πιστεύω κι τα θέλω. 

‘’Ανθρώπινα θέλω’’

Από τα πλέον δυσκολότερα, από ψυχολογική σκοπιά, τα ανθρώπινα θέλω. Είτε δεν τα αντιλαμβάνεται ο συνάνθρωπός μας, είτε τα αγνοεί, είτε ο ίδιος δεν τα εκφράζει. Και η μη έκφραση αυτών συνεπάγεται έλλειψη επικοινωνίας, η οποία με τη σειρά της καθιστά τον άνθρωπο ‘’δυσνόητο, εσωστρεφή και απάνθρωπο’’. 

Τότε, τα ανθρώπινα μας θέλω, εφόσον σκιαγραφούν τον χαρακτήρα μας, πρέπει να τα κάνουμε αντιληπτά. Ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί ταυτόχρονα. 

Λοιπόν, εγώ, εσύ και εμείς θα θέλαμε να έχουμε ο ένας τον άλλον δίπλα μας. Στα δύσκολα και στα εύκολα να είμαστε εκεί. Οικογένεια και μη. Θα θέλαμε να μας κατανοούμε. 

Μα πάνω απ’ όλα, εγώ θα ήθελα να μου πεις τί θέλεις από μένα. Όρια και συμβιβασμούς; Σεβασμό και συμπόνια; Χαμόγελα και ανέκδοτα; 

Πριν μου πεις, κάνε μια παύση. Πες πρώτα στον εαυτό σου τί θέλεις!
Άσε εμένα να κάνω το ίδιο. Να παίξω όπως με παίζουν!