Μια άποψη για τις κινητοποιήσεις των μαθητών για την Μακεδονία

... της Μπαλάσκας Χριστίνας 

Τι μπορείς να πεις σε αυτά τα παιδάκια, που νιώθουν να τους ξεριζώνουν την καρδούλα τους. Που νιώθουν την πατρίδα τους ακόμη δικιά τους και τον εαυτό τους δικό της. Που η αλήθεια, ιστορική, πολιτική κλπ. δεν συμβιβάζεται ούτε σωπαίνει. Που η αλήθεια και η διακήρυξή της είναι η μόνη πολιτισμένη λύση και απάντηση σε κάθε τι ακραίο, εκτός κι εντός συνόρων. Που στο κάτω κάτω της γραφής είναι Μακεδόνες!

Που ακόμη δεν συνήθισαν στην δικτατορία της βλακείας και της ματαιόδοξης, ναρκισσιστικής στρατηγικής διαχείρισης (φευ! - πόσο την έχω σιχαθεί τελευταία αυτήν την λέξη) των πάντων. Με ποια δύναμη και ηθική υπεροχή να τους μιλήσεις, εσύ που πλέον κατάντησες να επιλέγεις δήθεν τις μάχες σου, και τώρα τους συμβουλεύεις πως δεν είναι δική τους μάχη αυτή. Εσύ που κατάντησες τον εαυτό σου απόνερο, μίας βίαιας πλύσης, ώστε βρίσκεις πως το ζήτημα είναι τάχα μου πολιτικής (!!) φύσης, όπου μάλιστα χωρούν απόψεις. Πάψε καλύτερα, κι επικεντρώσου στις "άλλες σου μάχες", τις σημαντικές. Μην μολύνεις περισσότερο το πεδίο.

Απολογούμαι ειλικρινά, για το φορτισμένο του λόγου. Είναι που αναπόλησα κι εγώ εκείνον τον θαμένο 17άρη εαυτό μου, τότε που όλα τα παίρναμε κατάκαρδα, αγωνιούσαμε και κλαίγαμε για την κατάντια της χώρας μας και συζητούσαμε στο προαύλιο ότι ζούσαμε ιστορικές στιγμές (τότε μπαίναμε στα μνημόνια).

[Αν το δικαιούμαι, απευθύνω την παρότρυνση να αφήσετε τις λεριασμένες πλέον καταλήψεις - έτσι, για να μην κολλάτε τσάμπα την βρωμιά που τόσο λαίμαργα θέλουν να σας προσάψουν] Η Μακεδονία ήταν, είναι και θα είναι Ελληνική, όσο υπάρχετε εσείς (αλλά και η γλώσσα μας για να το μαρτυρά ανά τους αιώνες).