Αρχικα αγαπητή θα μου πεις τα βασικά: Καταγωγή, επάγγελμα, σπουδές, χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας, οικογένεια κλπ. Τι κάνεις επαγγελματικά αυτόν τον καιρό; Με τι ασχολείσαι ή ετοιμάζεσαι να ασχοληθείς; Ποια τα πλάνα σου για την περίοδο αυτή;
Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στην Επανομή, απ’ όπου κατάγεται ο πατέρας μου. Μένω στο κέντρο της πόλης μας εδώ και τρία χρόνια. Επαγγελματικά, εδώ και τέσσερα χρόνια, ασχολούμαι με το τραγούδι, ενώ παράλληλα το τελευταίο διάστημα δραστηριοποιούμαι στο χώρο του μόντελινγκ. Παρά την καλλιτεχνική μου αυτή επαγγελματική κλίση, οι βασικές μου σπουδές ολοκληρώθηκαν στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το τραγούδι και ο χορός ήταν ανέκαθεν οι δυο μεγάλες μου αγάπες. Μικρή κλεινόμουν με τις ώρες στο δωμάτιό μου και τραγουδούσα χορεύοντας. Πώς το έκανα; Με μεγάλη επιτυχία!! Σ’ αυτό συμμετείχαν φυσικά και οι φίλοι μου, με τους οποίους διοργανώναμε, τα καλοκαίρια στη γειτονιά μου, χορευτικά δρώμενα προσκαλώντας σε αυτά τους γονείς μας επί πληρωμή φυσικά, διότι το θέαμα αν μη τι άλλο άξιζε! Και μετά παγωτό στην πλατεία! Αξέχαστα παιδικά χρόνια στο χωριό.
Το καλλιτεχνικό «μικρόβιο», λοιπόν, υπήρχε από μικρή ηλικία, παρά το γεγονός ότι οι γονείς μου ήθελαν πάντα να αριστεύω στο σχολείο. Παράλληλα όμως, με έγραφαν και σε εξωσχολικές δραστηριότητες σχετικές με τη μουσική (μαθήματα κιθάρας, τραγουδιού, χορωδία) καθώς και σε χορευτικά συγκροτήματα. Η ενασχόληση με αυτές τις δραστηριότητες και η αγάπη για τη μουσική ήταν αυτή που με οδήγησε αργότερα να κυνηγήσω αυτό το όνειρο. Σαν άνθρωπος αγαπάω τη γνώση, παίρνω δύναμη μέσα από αυτή και σαν μαθήτρια θυμάμαι πως αποκτούσα πολλά εφόδια να αντιμετωπίσω τον έξω κόσμο. Στα μαθητικά μου χρόνια ήμουν, κατά κάποιο τρόπο, κι εγώ το λεγόμενο «φυτό» της τάξης που «πρωταγωνιστούσε» στα διαγωνίσματα και στους ελέγχους! Όμως πάντα ήθελα να ασχολούμαι και με άλλα πράγματα, πιο «πιασάρικα» θα έλεγα, όπως η μουσική. Μόνο έτσι ένιωθα καλά μέσα μου. Περνώντας, λοιπόν στη σχολή μου, ως φοιτήτρια αφιερώθηκα στις σπουδές μου, ενώ παράλληλα σπούδαζα και αυτό που τόσο πολύ αγαπούσα, το τραγούδι.
Αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην προκαθορισμένη τετραετία, και ήμουν πλέον μια δασκάλα, η βαθιά ριζωμένη αγάπη μου για το τραγούδι δεν άργησε να μου χτυπήσει την πόρτα. Ξεκινάω, λοιπόν, τις πρώτες μου εμφανίσεις στη Θεσσαλονίκη με τον φίλο μου και συνάδελφο, παιδαγωγό και μουσικό, Ηρακλή Ανδρονικίδη. Από τότε το ντουέτο μας εν ονόματι Prive Duet, αφήνει το στίγμα του σε πολλά μαγαζιά εντός και εκτός της Θεσσαλονίκης, γνωρίζοντας αρκετό νέο κόσμο και ζώντας αξέχαστες μουσικές στιγμές. Ευτυχία είναι λένε να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα. Όταν τραγουδάω και κάνω τον κόσμο να χαμογελά και να διασκεδάζει με την ψυχή του, σε μια εποχή που είναι τόσα πολλά αυτά που μας βαραίνουν, γίνομαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος. Το συναίσθημα αυτό δεν μπορεί κανείς να το περιγράψει με ευκολία και είναι ανεκτίμητο. Τώρα συνεχίζω τις εμφανίσεις μου σε ένα από τα πιο παλιά και κεντρικά σημεία της πόλης, το Γκαλερί! Χαρά μου να σας δω από κοντά. Νέο ξεκίνημα στη ζωή μου και στα επαγγελματικά μου γενικότερα αποτελεί το μόντελινγκ. Ομολογώ πως δεν είχα ποτέ σκεφτεί να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα. Στον συγκεκριμένο τομέα, βοήθησαν αρκετά οι προτροπές φίλων και γνωστών μου, και είπα να το δοκιμάσω, αφού και η φωτογραφία μου αρέσει πολύ (άλλη μια τέχνη). Για να δούμε που θα μας βγάλει...
Ως δραστήρια και δυναμική κυρία -και μάλιστα νέα- βιώνεις διακρίσεις/επιθέσεις στον επαγγελματικό σου χώρο από άτομα ¨φτασμένα¨.
Είναι οι 50αρηδες έτοιμοι να μας δεχθούν;
Γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι μας, πως στην κοινωνία μας πλέον οι νέοι άνθρωποι καταξιώνονται με αρκετή δυσκολία σε έναν εκάστοτε τομέα! Θεωρώ πως είναι συχνό φαινόμενο, και στο μουσικό χώρο, οι νέοι καλλιτέχνες να συγκρινόμαστε πολλές φορές με μεγαλύτερους και φτασμένους καλλιτέχνες. Μου έχει τύχει αρκετές φορές να με συγκρίνουν αντίστοιχα και μένα, και πάντα μιλάμε για κάποιον μεγαλύτερο- ποτέ σχεδόν συνομήλικο. Μέχρι που τους υπενθυμίζω χαριτωμένα τη διαφορά ηλικίας και ,τότε ναι, ίσως το ξανασκέφτονται λιγάκι. Βέβαια, αν και άδικο με μια πρώτη ματιά, σαν Αργυρώ το βλέπω λίγο και σαν πρόκληση να συναγωνίζομαι και να συγκρίνομαι με αυτούς τους ανθρώπους, που σέβομαι απόλυτα και εκτιμώ, και μου αρέσει θα έλεγα, γιατί νιώθω πως με προκαλούν να γίνομαι ακόμη καλύτερη. Σε κάθε περίπτωση πιστεύω πως στους νέους πρέπει να δίνεται η ευκαιρία να αναδείξουν αυτό που έχουν, γιατί οι νέοι είναι το μέλλον.
Είσαι ευαίσθητη και κοινωνικοποιημένη, σε ό,τι αφορά κοινωνικά, πολιτικά, διεθνή , περιβαλλοντικά ζητήματα;
Υπάρχει μια πεποίθηση που θέλει τον καλλιτέχνη αμέτοχο στα κοινωνικοπολιτικά συμβάντα και καταστάσεις, ένα «ελεύθερο πνεύμα» εν ολίγοις. Εγώ διαφωνώ με αυτήν την άποψη, διότι ζούμε όλοι μαζί και κάθε ζήτημα μας αφορά, ακόμη και να μη χτυπάει άμεσα την πόρτα μας. Θα έλεγα πως είμαι κοινωνικά «ευαίσθητη» και μακάρι να κάνω πάντα ό,τι περνάει από το χέρι μου, όπως και όλοι μας. Το να μένεις με «σταυρωμένα τα χέρια» δεν είναι η λύση.
Ποιο το παράπονο σου από τη γενιά μας (18-38);
Τι σε ενοχλεί;
Βλέπεις φως βελτίωσης;
Αυτό που με προβληματίζει πιο πολύ απ’ όλα είναι πως λόγω των οικονομικών καταστάσεων που βιώνει η χώρα μας, πολλοί νέοι αναλώνονται σε δουλειές που δεν έχουν να κάνουν σε καμία περίπτωση με αυτά που έχουν σπουδάσει και αγαπούν, για να βγάλουν τα προς το ζην, με αποτέλεσμα να αφήνουν τα όνειρά τους. Βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, κι έτσι ξεχνάμε να ζούμε. Όλο αυτό σίγουρα θα έχει άσχημες επιπτώσεις στο μέλλον και με ανησυχεί.
Είμαστε η γενιά που παλεύει για να πετύχει το στοιχειώδες. Αν με το καλό καλυτερεύσουν τα πράγματα , είμαι σίγουρη πως η γενιά μας θα το εκτιμήσει περισσότερο από κάθε άλλη γενιά. Όταν παλεύεις για να αποκτήσεις κάτι, το εκτιμάς περισσότερο.
Πως βιώνεις την οικονομική και πολιτική κρίση που περνά η πατρίδα μας εδώ και 10 χρόνια;
Η οικονομική κατάσταση της χώρας μας είναι δύσκολη. Πολλοί άνθρωποι βιώνουν βαθιά την κρίση αυτή. Είναι οδυνηρό να βλέπεις οικογένειες ταλαιπωρημένες και παιδιά που δεν έχουν να φάνε, πόσω μάλλον όταν το ζεις. Η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά είναι αυτά που μπορούν να κάνουν τον κόσμο αυτό πιο όμορφο.
Μια θετική – ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο;
Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο;
Η φράση που σε παρακινεί, αν θες.
Ευτυχισμένος, κατά τη δική μου άποψη, είναι αυτός που ασχολείται με αυτό που αγαπά! Είτε σε εύκολες, είτε σε δύσκολες καταστάσεις. Το μήνυμα μου προς τους συνανθρώπους μου είναι να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, τα αληθινά! Να μην τα αφήνουν να καίγονται στο βωμό της κρίσης και της ανέχειας. Αν το θέλουμε πολύ θα φέρουμε τα πάνω κάτω και θα το πετύχουμε. Κι έτσι καμία κρίση δεν θα μας νικήσει! Προσωπικό μου μότο;
«Ακολούθησε τα όνειρά σου, αυτά ξέρουν που θα σε πάνε!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου