Ένα πολιτικό κείμενο, μα από καρδιάς, διαφορετικό...

...της Δάφνης Νούση
(Αρθρογράφος - Πολιτική Αναλύτρια 
Τελειόφοιτη Πολιτικών Επιστημών 
και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου)

Ήταν Φεβρουάριος του 2010 όταν οι γονείς μου επέστρεφαν από οδικό ταξίδι στο εξωτερικό. Λίγες ώρες μετά την άφιξή τους, μας κάλεσε τηλεφωνικώς η πυροσβεστική για να μας πει πως το αμάξι μας κάηκε ολοσχερώς. Τρεις μέρες μετά, ξεκίνησαν τα ανώνυμα τηλεφωνήματα από έναν κακοήθη που ισχυριζόταν πως είχε κάψει το αμάξι και ζητούσε από τους γονείς μου να του καταβάλουν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό ώστε να μην μας συμβούν τα χειρότερα. 

Θυμάμαι καλά εκείνη την περίοδο που πραγματικά φοβόμασταν για τη ζωή μας. Φοιτούσα στο γυμνάσιο και ο αδερφός μου στο δημοτικό. Ο πατέρας μου τότε, επικοινώνησε με το γραφείο του Υπουργού Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, συγκεκριμένα με τον αείμνηστο και ικανότατο Γιώργο Βασιλάκη. Βρήκε απόλυτη κατανόηση και ενδιαφέρον, και με εντολή του γραφείου του Υπουργού κινητοποιήθηκαν οι αστυνομικές δυνάμεις της περιοχής. Με συντονισμένες ενέργειες μέσα σε διάστημα τριανταπέντε ημερών συνέλαβαν το θρασύδειλο αυτό ανθρωπάκι και έβαλαν τέλος στην περιπέτεια με τις κατ' ουσίαν δολοφονικές απειλές.

 Αναφέρω αυτο το γεγονός σαν μια απλή ένδειξη ευγνωμοσύνης για την αποτελεσματική συνδρομή του Υπουργού και της Ελληνικής Αστυνομίας σε μια κρίσιμη στιγμή για τη ζωή και την ασφάλεια της οικογένειας μου. Και γιατί αισθάνομαι την ανάγκη να πω ένα ευχαριστώ που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, που δε μας έκλεισαν το τηλέφωνο, που δε μας είπαν ΄να κάνετε οτι κοιμάστε’. 

Δυστυχώς, λίγους μήνες αργότερα, ο Γιώργος Βασιλάκης βρήκε τραγικό θάνατο απο βομβιστικο μηχανισμό τρομοκρατών. Δεν πρόκειται ποτέ να τον ξεχάσω. Θα είμαι πάντα απέραντα ευγνώμων σε αυτούς τους δύο ανθρώπους και εύχομαι ολόψυχα στον κύριο Μιχάλη Χρυσοχοΐδη κάθε επιτυχία στη νέα θητεία του.