Καφετζοπούλου Χριστίνα | ...το ποτήρι δεν είναι ποτέ «μισοάδειο» είναι πάντα «μισογεμάτο»!

Αρχικά θα μου πεις τα βασικά για σένα αγαπητή: 

Καταγωγή, επάγγελμα, σπουδές, χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας, οικογένεια, κλπ. 

Καλησπέρα Θωμά μου. Η καταγωγή μου είναι από την πανέμορφη Καβάλα στην οποία μεγάλωσα και παρέμεινα έως και το Λύκειο. Είμαι από τις τυχερές δηλαδή που μεγάλωσα σε μικρή πόλη στην οποία είχαμε γειτονιά! Σπούδασα Θεσσαλονίκη, στο τμήμα Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής του Παν. Μακεδονίας, στην οποία παρέμεινα για 8 χρόνια περίπου, με μια ενδιάμεση στάση στην Μυτιλήνη. Εδώ και ένα χρόνο, έχω επιστρέψει στην Καβάλα στην οποία δραστηριοποιούμε και επαγγελματικά. Ως νέα ελεύθερη επαγγελματίας και επιχειρηματίας ο ελεύθερος χρόνος μου είναι αρκετά περιορισμένος ωστόσο όταν υπάρχει μου αρέσει να τον διαθέτω σε βόλτες με το σκύλο μου στην παραλία,  στην γυμναστική και στην πολιτική. Ακόμα, προσπαθώ να βρίσκω χρόνο για ραδιοφωνικές εκπομπές καθώς είναι κάτι το οποίο κάνω από μαθήτρια και το λατρεύω... Εντάξει, θα ήθελα να ταξιδεύω περισσότερο αλλά και ποιος δεν θα ήθελε…

Τι κάνεις επαγγελματικά αυτόν τον καιρό; 

Με τι ασχολείσαι ή ετοιμάζεσαι να ασχοληθείς; 

Ποια τα πλάνα σου για την περίοδο αυτή;

Επαγγελματικά με βρίσκεις σε μια πολύ δημιουργική περίοδο καθώς βρισκόμαστε στην έναρξη της σχολικής σεζόν και το γραφείο μου είναι άμεσα συνδεδεμένο με τα σχολεία. Εδώ και ένα χρόνο , έχω ξεκινήσει ένα διαγνωστικό κέντρο μαθησιακών δυσκολιών και δυσλεξίας, μέλος του ομίλου Dyslexia Centers-Pavlidis Method, ως ένα από τα 37 κέντρα σε όλη την Ελλάδα  και τη Κύπρο. Οπότε καταλαβαίνεις, πως το άγχος το οποίο υπάρχει ως μέλος της μεγαλύτερης αλυσίδας-οικογένειας κέντρων ειδικής αγωγής μαζί με τις καθημερινές αλλαγές στα φορολογικά και στα ασφαλιστικά μετατρέπουν την καθημερινότητα μου σε έναν αγώνα δρόμου. Παράλληλα λόγω της ενασχόλησης με τα πολιτικά τεκταινόμενα και ως μέλος της οργανωτικής επιτροπής του συνεδρίου της ΟΝΝΕΔ ,το οποίο θα γίνει τον Οκτώβρη στην Αθήνα,  προσπαθώ να ταξινομήσω και οργανώσω κάπως την καθημερινότητα μου ώστε να κυλήσουν όλα ομαλά.

Είναι οι 50plusέτοιμοι να μας δεχθούν; 

Επαγγελματικά - Κοινωνικά.

Σε καμία περίπτωση, τουλάχιστον στον επαγγελματικό τομέα. Τόσο στο ελεύθερο  επάγγελμα όσο και στο δημόσιο τομέα, στον οποίο δούλεψα για 2 χρόνια... Ίσως και η ίδια η νοοτροπία που επικρατεί «Ο παλιός γιατρός , ο παλιός δάσκαλος ,τα ξέρει καλύτερα» να επηρεάζει και τις νεότερες γενιές. Θα σου έλεγα όχι μόνο οι 50plus δεν είναι έτοιμοι να μας δεχθούν αλλά και οι ίδιοι μας ορισμένες φορές διατηρούμε μια επιφύλαξη προς το νέο. Αν θέλεις, οι νεότεροι πρέπει να προσπαθήσουμε σκληρά για να μας δεχτούν ενώ κάποιος μεγαλύτερος «κερδίζει» λόγω ηλικίας. Βέβαια, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε και να ανανεωθούμε ως κοινωνία χρειάζεται η συνεργασία των γενεών καθώς ο παλιός έχει την εμπειρία και ο νέος τις νέες τεχνολογίες. Υπάρχουν, ωστόσο, και άνθρωποι οι οποίοι όχι μόνο μας  δίνουν βήμα στους  αλλά μας πιστεύουν κιόλας .Με χαροποιεί ιδιαίτερα πως οι νέοι γίνονται αποδεκτοί στην πολιτική. Κρίνοντας από τον ηλικιακό μέσο όρο που υπάρχει στην νέο κυβερνητικό σχήμα αλλά και στο κοινοβούλιο. Ίσως τελικά, μέσα από την σκληρή δουλειά οι νέοι να κατακτούμε βήμα βήμα  μια ισχυρή θέση στην ελληνική κοινωνία.

Είσαι ευαίσθητο και κοινωνικοποιημένο άτομο σε ότι αφορά κοινωνικά, πολιτικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα, θέματα γύρω από τα ζωάκια, κλπ; 

Προσπαθώ πάρα πολύ να είμαι ένας ενεργός και ενημερωμένος πολίτης καθώς το χειρότερο που μπορεί να κάνει ο καθένας από εμάς σε μια αρκετά δύσκολη οικονομική περίοδο για τη χώρα μας, είναι να κοιτάξει μόνο το σπίτι του και την δουλειά του. Είμαστε μέρος ενός συνόλου και πρέπει όλα τα κομμάτια να ευημερούν για να ευημερούμε και εμείς. Δεν γίνεται να καίγεται ο Αμαζόνιος, να λιώνουν οι πάγοι , το περιβάλλον να καταστρέφεται και εμείς να μένουμε απαθείς. Όσον αφορά τα ζωάκια, εκεί είναι η πληγή μου…Ως σκυλομαμά, νευριάζω πολύ με παραβατικές συμπεριφορές προς οτιδήποτε έμψυχο αλλά και με τα τόσα αδέσποτα τα οποία κατέληξαν αδέσποτα επειδή οι  ιδιοκτήτες τους  απλά τα βαρέθηκαν.Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια μαζί με την οικονομική κρίση, από την οποία ανακάμπτουμε σιγά σιγά, βιώνουμε και μια γενικότερη κρίση στον πολιτισμό και τις αξίες μας, από την οποία αυτή κρίση θα αργήσουμε πολύ να επανέρθουμε.   

Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας; 

Τι σε ενοχλεί; 

Βλέπεις σημάδια βελτίωσης; 

Που εντοπίζεις το πρόβλημα, τι προτείνεις; 

Αυτή η γενικότερη κρίση , όπως ανέφερα, έστρεψαν τους συνομηλίκους μου προς την απέχθεια και την αποχή συμμετοχής από τα κοινωνικά και τα πολιτικά δρώμενα της καθημερινότητας. Το άγχος της καθημερινής ζωής αλλά και οι δυσκολίες επιβίωσης με τις ελάχιστες θέσεις εργασίες, τους πολύ χαμηλούς μισθούς  και τους υπέρογκους φόρους που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς επηρέασαν όλη την καθημερινότητα των νέων. Τους έστρεψαν προς τους λάθους τρόπους αντίδρασης. Σταδιακά, πιστεύω πως θα ανακάμψουμε από τις δυσκολίες μας και θα επιστρέψουμε όλοι , νέοι αλλά και μεγαλύτεροι στην κανονικότητα. Ήδη φαίνεται η στροφή των νέων προς την ενεργή πολιτική ζωή , αν κρίνουμε από τους νέους που ήταν υποψήφιοι  στις αυτοδιοικητικές και βουλευτικές εκλογές. Μάλιστα με πολύ χαρά βλέπω, πως οι νεότερες κυβερνήσεις προτάσσουν τους νέους βάζοντας τους σε υπουργεία  και σε πολύ σημαντικές θέσεις ευθύνης.  Ακόμα , οι νέοι άρχισαν να ασχολούνται ξανά με τον εθελοντισμό  και με την κοινωνική προσφορά, με στόχο να αλλάξουν τα κακώς κείμενα , τα οποία δημιουργήθηκαν και διευρύνθηκαν στα χρόνια της  κρίσης.

Πως βιώνεις την οικονομική και πολιτική κρίση που περνά 

η πατρίδα μας εδώ και 11 χρόνια; 

Εργασιακά, μα και σαν άτομο στην καθημερινότητα. 

Μας έχει επηρεάσει αρκετά και σε πολλούς τομείς. Νομίζω το πιο σημαντικό πρόβλημα που δημιούργησε είναι ότι σταματήσαμε να ονειρευόμαστε και από πολύ νωρίς μπήκαμε σε μια διαφορετική λογική. Δύσκολα σήμερα ασκούμε το επάγγελμα που αγαπάμε ή ακόμα χειρότερα σπουδάζουμε αυτό που αγαπάμε, καθώς την στιγμή που συμπληρώνουμε ένα μηχανογραφικό σκεφτόμαστε την επαγγελματική αποκατάσταση και όχι αν μπορούμε, αντέχουμε μας αρέσει το επάγγελμα αυτό, το οποίο θα γεμίζει τις περισσότερες ώρες της ημέρας μας για τα επόμενα  χρόνια . Αυτό δυστυχώς έχει τεράστιο αντίκτυπο στην καθημερινή μας ζωή αφού ούτε τη δουλειά μας θα κάνουμε καλά ούτε θα είμαστε ευτυχισμένοι πηγαίνοντας σε ένα εργασιακό περιβάλλον που δεν μας αρέσει. Είμαι νομίζω από τους ριψοκίνδυνους , ονειροπόλους , που κατάλαβα πως η δουλειά η οποία έκανα ( στο δημόσιο τομέα μάλιστα) δεν με ικανοποιούσε , με επηρέαζε ψυχολογικά και τόλμησα να φύγω και να γίνω ελεύθερος επαγγελματίας! Ναι πολύ σοκάρονται όταν ακούν πως αφήνεις το δημόσιο και τρέχεις σε κάτι τόσο ασταθές όσο το ελεύθερο επάγγελμα!

Μια θετική-ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο;

Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; 

Η φράση που σε παρακινεί, αν θες. Κάτι φωτεινό.

Χμμ… Νομίζω πως πρέπει να τολμάμε, να ονειρευόμαστε και να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον κόσμο , αλλάζοντας πρώτα την δική μας καθημερινότητα. Χρειάζεται να έχουμε πίστη (σε οτιδήποτε ο καθένας μας ) και προσήλωση στον στόχο μας…

Άλλωστε το ποτήρι δεν είναι ποτέ «μισοάδειο» είναι πάντα «μισογεμάτο»!