Τα μπλουζ της εφηβείας...

Του Δημήτρη Τζανιδάκη 



Κάπου στα μέσα της Ε’ δημοτικού, πέφτει στα χέρια μου ένα άλμπουμ με τον ακατανόητο για μένα τότε τίτλο «Το διάλειμμα κρατάει δυο ζωές». Στην πίσω όψη του CD, έβλεπα τίτλους όπως «πάρτυ με παλιούς σου εραστές», «τερατάκια τσέπης», «ο σουλτάνος της Βαβυλώνας» κλπ. Δεν σου κρύβω ότι παραξενεύτηκα και μάλιστα δεν μπήκα καν στη διαδικασία να το ακούσω. Ήταν βλέπεις κάπως μεγάλη η απόσταση για ένα 10χρονο παιδί που μέχρι τότε άκουγε φανατικά και είχε ως είδωλο τον Μιχάλη Χατζηγιάννη. 

Λίγα χρόνια μετά, στο Γυμνάσιο, σε μια οικογενειακή μάζωξη βρίσκομαι στον περίφημο Ζυγό στην Πλάκα, και σε βλέπω για πρώτη φορά ζωντανά. Λίγο τα πρωτόγνωρα για μένα τραγούδια σου, λίγο η ιδιαίτερη χροιά της φωνής σου, σε ξεχώρισα. Σε συνδυασμό και με την παρουσία του Παπακωνσταντίνου που επίσης γνώριζα ελάχιστα, δεν είναι υπερβολή να πω πως το βράδυ εκείνο με σημάδεψε μουσικά. Ήταν η πρώτη ουσιαστική μας γνωριμία. 

 Το επόμενο πρωί ξεκίνησα να ξεψαχνίζω τη δισκογραφία σου. Ακολούθησαν συναυλίες επί συναυλιών, Λυκαβηττός, Καλλιμάρμαρο, Ηρώδειο, θέατρο Βράχων, και άλλες τόσες παραστάσεις σε μουσικές σκηνές, πάντα μαζί με σπουδαίους καλλιτέχνες, από τον Σαββόπουλο και τον Νταλάρα, μέχρι τον Πασχαλίδη και τον Κότσιρα. Αξέχαστη η στιγμή που στα πεντηκοστά γενέθλια του πατέρα μου, του αφιέρωσες παρέα με τον Μακεδόνα και τον Κούτρα τον πενηντάρη του Ζαμπέτα. 

Στην πορεία μεγάλωσα, άλλαξα προτιμήσεις, ανακάλυψα άλλες μουσικές και διαφορετικούς καλλιτέχνες, πάντα όμως γυρνούσαν στο μυαλό μου τα τραγούδια σου. Αυτά άλλωστε μου κράταγαν συντροφιά όταν έδινα πανελλήνιες, με αυτά ερωτεύτηκα, αυτά σιγοτραγουδούσα σε ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές. Με έμαθαν να ξεχωρίζω τί είναι ουσιαστικό στη μουσική, να αναζητώ την ποιότητα και τα βαθύτερα νοήματα στο στίχο και βήμα-βήμα με οδήγησαν στη μελοποιημένη ποίηση, στα λόγια των μεγάλων Ελλήνων ποιητών και στις μελωδίες των μεγάλων μας συνθετών. Κοιτώντας πίσω, μπορώ να πω με βεβαιότητα, πως ήσουν το εφαλτήριο για ένα νέο μουσικό κόσμο και θα σου είμαι πάντα ευγνώμων γι’ αυτό.

Το καλοκαίρι ήταν να έρθω σε μια ακόμα συναυλία σου. Τελευταία στιγμή είπα «δε βαριέσαι, θα τον πετύχω τον χειμώνα σε κάποια μουσική σκηνή ως συνήθως». Αχ αυτό το δε βαριέσαι... Έτσι κι αλλιώς, να επιστρέψω δεν μπορώ, όπως λέει και το τραγούδι σου, μιας και το πάλκο που με τόσο πάθος υπηρέτησες θα ναι άδειο και σκοτεινό και εσύ δεν θα βρίσκεσαι εκεί. Η είδηση του θανάτου σου με συγκλόνισε. Καμιά φορά η ζωή είναι τόσο τραγικά απρόβλεπτη που σε κάνει να αναρωτιέσαι. Συνέπεσε μάλιστα με την τελευταία μου μέρα στην Οξφόρδη. Μέσα σε λίγες ώρες έκλεισαν για μένα δύο κεφάλαια, το ένα περιείχε τον πρώτο μου χρόνο στο εξωτερικό, μαζί με τόσες ωραίες στιγμές και αναμνήσεις, και το δεύτερο ολόκληρη την εφηβεία μου, τα τρυφερά αυτά χρόνια που με τόσο ωραία σάουντρακ τα έντυσες. 

Μεγάλος καλλιτέχνης είναι αυτός που στο άκουσμα της απώλειας του νιώθεις σα να έχασες έναν δικό σου άνθρωπο, ένα μέλος της οικογένειας σου, έναν φίλο. Ακούγεται κλισέ, αλλά τέτοιας κοπής καλλιτέχνες δεν πεθαίνουν, είναι τόσο ισχυρό το στίγμα που έχουν αφήσει πίσω τους, που συνεχίζουν να ζουν μέσα από τα τραγούδια τους. 

Φίλε Λαυρέντη, σ’ ευχαριστώ για όσα μου δίδαξες, για όλες τις στιγμές που μέσα από τα τραγούδια σου μου χάρισες, για τα μελωδικά μπλουζ της εφηβείας μου. 

Καλό σου ταξίδι… 

***Δημήτρης Τζανιδάκης 
Οικονομολόγος, μεταπτυχιακός φοιτητής στο University College London (UCL)

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Είμαι απόφοιτος του τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχω εργαστεί σε 4 εταιρείες  στους τομείς   των  κατασκευών,  του  marketing  και  της   καινοτομίας.Αφού ολοκλήρωσα το μεταπτυχιακό μου πάνω σε  Business  και  Marketing, ξεκινώ φέτος   ένα  δεύτερο   πάνω  στο   αγαπημένο   μου   πεδίο   έρευνας  και   ανάλυσης,   την πολιτική επιστήμη.