Καλοκαίρι: Η πιο άχρηστη, μικροαστική, αντιδημιουργική, βασανιστική περίοδος του χρόνου

ΠΗΓΗ: menshouse.gr - Ερρίκος Βούλγαρης



Η σκληρότητα της ανθρωπότητας θα μπορούσε να αποδειχθεί μόνο από το γεγονός ότι δεν έχει καταργήσει την εργασία για το καλοκαίρι...

''Και αν το καλοκαίρι δεν μπορεί να αποφευχθεί, πρέπει απλά να καταργηθεί''

«Μανιφέστο κατά του καλοκαιριού», 1967

Καλοκαίρι, αααχ όμορφο και ξέγνοιαστο καλοκαίρι. Τα σχολεία κλείνουν, τα πολλά ρούχα φεύγουν, γινόμαστε πιο ανάλαφροι εμείς, γίνονται πιο ανάλαφροι και οι γύρω μας, πάμε σε παραλίες, δροσιζόμαστε στη θάλασσα, κάνουμε διακοπές, ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα.

Ααααχ τι όμορφη εποχή…

Συμφωνείς με τα παραπάνω αναγνώστη μου; Αν ναι, είσαι προφανώς μαθητής ή μαθήτρια. Ή ίσως φοιτητάκι που ο τρόπος ζωής του δεν διαφέρει σε κάτι ιδιαίτερο από τον σχολικό τρόπο ζωής. Ίσως να είσαι και καθηγητής ή καθηγήτρια και να αράζεις για ένα δίμηνο.

Αν είσαι το οτιδήποτε άλλο όμως και συμφωνείς με τα παραπάνω είναι προφανές πως αποτελείς τον ορισμό του μαζοχιστή.

Οκ, φυσικά. Δικαίωμά σου να είσαι μαζόχας. Το πρόβλημα είναι να επιχειρείς να επιβάλεις το βίτσιο σου ως κάτι που αυτονόητα θα πρέπει να το γουστάρουμε όλοι. Ε, όχι ρε φίλε, δε γίνεται αυτό!

Δεν θα τρελαθούμε τελείως- είναι αδιανόητο να επιχειρείς να μας παρουσιάσεις ως νορμάλ όλη αυτή την αγάπη για το καλοκαίρι.

Διότι αν δεν είσαι κάποιος πάμπλουτος τύπος που έχει λυμένο το οικονομικό του πρόβλημα, είναι τρελό, παρανοϊκό, έξω από κάθε λογική να γουστάρεις αυτό το βασανιστήριο υπό μορφή εποχής που ακούει στο όνομα «καλοκαίρι».

Αυτή την άθλια, βασανιστική, αντιδημιουργική, άχρηστη περίοδο του χρόνου.

Αν έχεις αράξει σε κάνα νησί για τρεις μήνες μέχρι να περάσει αυτό το μαρτύριο είναι βέβαια λογικό να γουστάρεις. Αλλά εμείς οι υπόλοιποι, εμείς που είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε, είναι παράλογο να μην έχουμε ενωθεί εναντίον του καλοκαιριού.

Αυτό πρέπει να είναι ένας από τους μεγάλους στόχους όλων των εργαζόμενων: η κατάργηση του καλοκαιριού! Ή εναλλακτικά, αν κάτι τέτοιο δεν γίνεται, να σταματήσουμε να δουλεύουμε αυτούς τους τρεις μαρτυρικούς μήνες (και φυσικά να πληρωνόμαστε).

Οτιδήποτε λιγότερο από αυτό αποτελεί συναίνεση σε ένα βασανιστήριο διαρκείας τεραστίων διαστάσεων. Σε μια εποχή που η πόλη βράζει, τα πεζοδρόμια βγάζουν ζέστη από κάθε σπιθαμή τους, που το να ιδρώνεις και να ξε-ιδρώνεις είναι μια διαδικασία που γίνεται κάνα δεκάρι φορές την ώρα, το να δουλεύεις είναι πραγματικά απαράδεκτο, είναι ο πάτος της ανθρώπινης ξεφτίλας, η τέλεια απόδειξη για το ότι ο άνθρωπος είναι ένα κτήνος!

Φυσικά, θα υπάρξουν και διάφοροι έξυπνοι που θα μας πουν ότι είναι ωραίο το καλοκαίρι επειδή το ρεπό τους το τρώνε στη θάλασσα. Ναι, τι τέλειο να πήγαινες μέσα στην ζέστη στην παραλία, να στοιβάζεσαι μαζί με κάτι χιλιάδες άλλους σε κάτι παραλίες μια σταλιά, να ζεσταίνεστε όλοι μαζί, να κολλάει η άμμος στο μαγιό σου όταν βγαίνεις από τη θάλασσα και μετά να ξαγυρίζεις μέσα στη ζέστη στην Αθήνα!

Τέλειο ακούγεται, τι να σας πω! Ρε, πάμε καλά; 

Επίσης, υπάρχουν και οι άλλοι έξυπνοι, αυτοί που λένε ότι δεν είναι μόνο τα ρεπό αλλά και οι μέρες άδειας που θα πάρουν. Αυτοί είναι οι χειρότεροι. Είναι διατεθειμένοι για 20 μέρες άδειας να δεχθούν αδιαμαρτύρητα το μαρτύριο των δυο μηνών και δέκα ημερών που δεν θα έχουν άδεια.

Είναι διατεθειμένοι να νομιμοποιήσουν την αίσθηση ματαιότητας των καλοκαιρινών διακοπών, την διαιώνιση των ψευδαισθήσεων πως το καλοκαίρι πρέπει να γίνεται ανεκτό για 20 μερούλες. Φυσικά, ούτε κουβέντα για τη μελαγχολία της επιστροφής μετά την καλοκαιρινή άδεια.

Αφού είναι τόσο ωραίο το καλοκαίρι ρε μόρτηδες, γιατί μελαγχολείτε μετά; Περιμένουμε μια πειστική απάντηση… 

Απευθυνόμενος στους κανονικούς ανθρώπους, αυτούς που μισούν το καλοκαίρι, πρέπει απλά να σας πως το εξής αγαπητοί μου αντι-καλοκαιρινοί άνθρωποι: η ελπίδα δεν έχει πεθάνει.

Θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο, η πιο άχρηστη, μικροαστική, αντιδημιουργική, βασανιστική περίοδος του χρόνου θα τελειώσει. Το κρύο θα επιστρέψει, θα ξαναφορέσουμε παλτά, τα πεζούλια θα αδειάσουν από τους χίπηδες, οι αναφορές στα «Φτηνά Τσιγάρα» θα εκλείψουν, ο κινηματογράφος θα γίνει ξανά μια ουσιώδης ασχολία και όχι το στέκι των φασαίων που θέλουν να δουν ταινία κάτω από τα άστρα και δεν το βουλώνουν ούτε λεπτό κατά τη διάρκεια της προβολής, θα έχει πάλι πρωτάθλημα, τα «Φτηνά Τσιγάρα» δεν θα είναι πια της μόδας (ναι, αυτό το ξαναείπα αλλά η έμφαση είναι αναγκαία)…

Μοιάζει σαν να μας χωρίζει μια αιωνιότητα από τον Χειμώνα και ας είμαστε στις αρχές Σεπτέμβρη. Όμως δεν είναι έτσι, ένα πρωί θα ξυπνήσουμε και η ανάγκη να ντυθούμε ξανά ζεστά θα είναι έκδηλη, θα βγούμε από το σπίτι και με χαρά θα διαπιστώσουμε πως και το τελευταίο ψήγμα καλοκαιριού είναι παρελθόν, όλα θα έχουν περάσει, όλα θα έχουν τελειώσει, η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει και ας μοιάζει σήμερα τόσο μακρινή…