Βλέπω, εσύ;

Της Παράσχου Σοφίας-Ζωής, 
(τριτοετής φοιτήτρια Νομικής Σχολής Ε.Κ.Π.Α., Αρθρογράφος)
ΠΗΓΗ: sophiasvivavoce.com



Βλέπω.

Βλέπω ανθρώπους να σπρώχνουν στο λεωφορείο αλλοδαπούς. Να τους υποτιμούν και να τους φέρονται σαν κάτι κατώτερο από αυτούς. Βλέπω να ξυλοκοπούν συνανθρώπους με διαφορετικό χρώμα, να τους αφήνουν αιμόφυρτους, θαρρώντας ότι το αξίζουν. Βλέπω εργοδότες να εκμεταλλεύονται, βλέπω εργαζομένους να ασκούν συνεχώς bullying, βλέπω τους πιο σκουρόχρωμους, ή κιτρινοπούς ή ερυθρόδερμους συνανθρώπους μας να κλαίνε από απόγνωση, να διερωτώνται "γιατί", τί έχουν κάνει και αξίζουν τέτοια αντιμετώπιση, λες και είναι παιδιά ενός άλλους Θεού, μόνο και μόνο επειδή το δέρμα τους διαφοροποιείται ελαφρώς από των άλλων.

Βλέπω.

Βλέπω ομοφυλόφιλους να αντιμετωπίζονται χυδαία. Βλέπω σε δημόσια βήματα να ακούγονται τραγικά πράγματα, που δεν αντικατοπτρίζουν ούτε τον πολιτισμό ούτε τις αξίες που θα έπρεπε να έχουμε τον 21ο αιώνα. Βλέπω ανθρώπους με μια διαφορετική σεξουαλική προτίμηση να χάνουν δουλειές, βλέπω να νιώθουν απομονωμένοι, βλέπω να είναι στόχοι γέλιου και δήθεν "αθώου" πειράγματος, που καθόλου αθώο δεν είναι στην τελική. Βλέπω να ξυλοκοπούνται σωματικά και ψυχικά. Βλέπω τους γύρω να μένουν άπραγοι, λες και τα χέρια τους είναι περασμένα σε χειροπέδες. Ίσως είναι τελικά.

Βλέπω.

Βλέπω γυναίκες να αντιμετωπίζονται ως κατώτερες. Βλέπω αποκελιστικά να θεωρούνται αντικείμενα πόθου, βλέπω να μην τις συμπεριλαμβάνουν σε όνειρα και φιλοδοξίες. Βλέπω εργοδότες να μην τις προσλαμβάνουν ή να τις απολύουν στο άκουσμα μιας εγκυμοσύνης. Αχ, ακόμα και αυτή η ευλογία της νέας ζωής... Ακόμα και αυτή "διαλύθηκε". Βλέπω να μην τις θεωρούν ικανές, βλέπω να κάνουν σχόλια περι των ικανοτήτων τους, οδηγικών, εργασιακών, πολιτικών. Βλέπω γυναίκες να πεισμώνουν και να παλεύουν, θαρρείς και πρέπει να αποδείξουν την ισότητα τους. Βλέπω άλλες να κλείνονται στο καβούκι τους και να πελαγώνουν.

Βλέπω.

Βλέπω παιδιά με σκισμένα ρούχα και παλιακές τσάντες να γίνονται αντικείμενο σχολιασμού στο σχολείο. Βλέπω παιδιά χωρίς iphone ή υπολογιστή να θεωρούνται κατώτερα, να χλευάζονται. Βλέπω παιδιά χωρίς μοδάτα ρούχα, χωρίς πολυπόθητα κοσμήματα, χωρίς πανακριβα ρολόγια, παιδιά που δεν τρώνε sushi για μεσημεριανό, που δεν μπορούν να πληρώσουν διακοπές στη Μύκονο. Βλέπω παιδιά με τον πόνο στα μάτια τους, πόνο και φόβο για το αύριο της οικογένειας τους. Και βλέπω τα ίδια παιδιά απομονωμένα, τα βλέπω να αντιμετωπίζονται "διαφορετικά", να θεωρούνται "outsiders". 

Βλέπω και σκέφτομαι. Πόσο λιγοι είμαστε τελικά. Και με λυπάμαι, μας λυπάμαι.

Και δεν αντέχεται όλο αυτο.

Απλά, δεν αντέχεται.