Γράφει η Αικατερίνη Δαουτάκου*
Η 11η Σεπτεμβρίου είναι μία ιδιαίτερη μέρα για την ανθρωπότητα, κυρίως για τις ΗΠΑ.Εάν έχεις ασχοληθεί περαιτέρω με το γεγονός, στο άκουσμα του, δεν σου έρθουνεικόνες στο μυαλό μόνο από τους βομβαρδισμούς των Δίδυμων Πύργων, το χτύπημα του Πενταγώνου, ούτε και τα συνομωσιακά ενδεχόμενα που κυκλοφορούν. Όμως, κάτιβαθύτερο, διότι η συγκεκριμένη μέρα ουσιαστικά σηματοδότησε μία νέα αντίληψη και ώθηση των ΗΠΑ ως προς την αντιμετώπιση των νέων προκλήσεων. Συνάμα, έδωσε την ευκαιρία όχι μόνο να επανεξετάσει το πλαίσιο στο οποίο κινείται, αλλά και να δει τις συνέπειες της δράσης και της αντίδρασης στην Μέση Ανατολή σε περιφερειακό καισε παγκόσμιο επίπεδο.
Ήταν μια μέρα που άνοιξε ένας καινούργιος κύκλος που διαρκεί μέχρι και σήμερα, αυτού του Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας. Ίσως να είναι μία από τις αρκετές φορές που οι ΗΠΑ διεθνοποίησαν ένα εσωτερικό τους πρόβλημα το οποίο βρήκε αντίκρισμα σε ένα σύνολο των κρατών εκείνη την στιγμή. Όπως στην Ρωσία με τους Πολέμους στην Τσετσενία, στην Ινδία με το Κασμίρ, στην Αγγλία που της θύμισε τα γεγονότα τουIRA, την Γαλλία και πολλούς άλλους εξαιτίας παρόμοιων καταστάσεων και γεγονότων. Αξιοσημείωτο είναι ότι το συγκεκριμένο θέμα άγγιξε μέχρι και την Κίνα για τους δικούς της λόγους, για τα Τρία Κακά, δηλαδή την Τρομοκρατία,την Απόσχιση και τον Θρησκευτικό Εξτρεμισμό. Πάνω στο δόγμα του Άξονα του Κακού και των περιστάσεων, έγινε αντιληπτό ότι η Τρομοκρατία ήρθε για να μείνει με την νέα της μορφή και δομή και ότι θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως παγκόσμια απειλή.
Μπορεί να αντιμετωπίστηκαν σε αρχικό στάδιο οι τρομοκρατικές οργανώσεις που προέρχονταν από την Μέση Ανατολή, ειδικότερα το πρώτο διάστημα της διακυβέρνησης Ομπάμα, ωστόσο με την εμφάνιση του ISIS για μία άλλη φορά αποδείχτηκε ότι ο θρησκευτικός εξτρεμισμός ζει και βασιλεύει. Μπορεί η Al Qaeda να μην είχε την δύναμη που είχε τότε και την θέση της να έχει πάρει το σημερινό ISIL και το μέτωπο της Al Nusra, o Bin Laden να έχει δολοφονηθεί, το ίδιο όπως ο Saddam Hussein ,οι Talibans να ζητούν ειρηνική λύση, ωστόσο αυτό δεν αλλάζει κάτι. Το μόνο που αλλάζει είναι οι δομές και η συμπεριφορά αντιμετώπισης.
Αυτό αποδεικνύεται στο τρόπο διακυβέρνησης και στις στρατηγικές που κινήθηκαν και οι τρεις πρόεδροι από το 2001 έως και σήμερα. Σαφώς, ο καθένας βρέθηκε αντιμέτωπος με μία μοναδική περίπτωση, αν και οι περισσότερες οργανώσεις αποτελούσαν παρακλάδια της Al Qaeda με μερικές να χρησιμοποιούν τις τεχνικές της και άλλες να υιοθετήσουν τις πεποιθήσεις της.
Σε πρώτη φάση, ο Bush είχε να αντιμετωπίσει ένα πρωτοφανές συμβάν για την χώρα του, αλλά να κερδίσει και πάλι την εμπιστοσύνη των πολιτών. Μεγαλύτερο διακύβευμα από την εσωτερική ασφάλεια δεν θα μπορούσε να υπάρξει ειδικά όταν υπήρχε ο φόβος εξαιτίας της επίθεσης κατά του Πενταγώνου. Όταν κάποιος γνωρίζει πολύ καλά τις δομές ασφαλείας σου και μπορεί να σου επιτεθεί, όχι μόνο ανασφάλεια μπορεί να σου προκαλέσει, αλλά και τρόμο. Είναι σαν κάποιος να ξέρει το κρυφό σου μυστικό και να προσπαθήσει να σε χειριστεί ή να σε απειλήσει για να εκπληρώσει τις δικές του επιθυμίες. Τα πράγματα, βέβαια, είναι χειρότερα και πιο περίπλοκα όταν αναφερόμαστε σε κρατικές δομές.
Δεν χτυπιέται κάθε μέρα το Πεντάγωνο των ΗΠΑ ούτε και οι Δίδυμοι Πύργοι. Εάν δεν αντιδρούσε, όχι μόνο θα αποδείκνυε ότι δεν είναι ικανός να αντιμετωπίσει μία επικίνδυνη απειλή στο εσωτερικό της χώρας του, αλλά θα έχανε και την εμπιστοσύνη του σαν Πρόεδρος. Πάραυτα, υπήρξαν και τα κακώς κείμενα λόγω των βιαστικών επιλογών που είχαν δημιουργήθηκαν από τις εκτελέσεις στο Γκουαντάναμο, την ισλαμοφοβία στο εσωτερικό, την Μανιχαϊστική πολιτική και την ταυτοποίηση των κυβερνήσεων με τις τρομοκρατικές οργανώσεις. Ως ακρογωνιαίος λίθος στα προαναφερθέντα, ήρθαν να συμβάλουν το συνολικό κόστος των επιχειρήσεων, οι βιαιότητες των ιδιωτικών στρατευμάτων στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν όπως στην περίπτωση της Blackwater, αλλά και η αύξηση του Αντιαμερικανισμού στις περιοχές αυτές.
Στην αρχή της διακυβέρνησης του Obama, ο Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας φάνηκε να φτάνει στο τέλος του, με ιδιαιτερη την πρωτοβουλία να περιοριστούν σιγά-σιγά τα στρατεύματα στο Ιράκ και να αρχίσουν να αποχωρούν. Στην επιδίωξη του,εντούτοις, στάθηκε εμπόδιο η αρχή της Αραβικής Άνοιξης μαζί με το ξέσπασμα των διαδηλώσεων και του εμφυλίου στην Συρία. Οι τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως το Ισλαμικό Κράτος, η Al Nusra και λοιπές, εκμεταλλεύτηκαν το γεωγραφικό πλεονέκτημα και τα δεδομένα εκείνης της στιγμής που προσέφεραν ο Λίβανος και η Συρία τόσο για την εξυπηρέτηση κοινωνικών και πολιτικών σκοπών όσο και οικονομικών. Ταυτόχρονα, είχε να αντιμετωπίσει και την εμφάνιση της Σιιτικής Hezbollah, αλλά και την εξισορρόπηση της καταστάσεως ανάμεσα σε πολλούς δρώντεςμε πολλαπλά συμφέροντα. Ακόμα περισσότερο στο εσωτερικό των Πολιτειών έπρεπε να ρυθμιστεί το ζήτημα των μεταναστευτικών ροών από τις Ισλαμικές Χώρες με σκοπό την αποφυγή επιθέσεων. Όπου κατά την διάρκεια της θητείας του είχαν πραγματοποιηθεί συνολικά 5.
Όσον αφορά τον τελευταίο εκλεγμένο Πρόεδρο, τον Donald Trump, έλαβε τα ηνία στην πιο ύστερη φάση της σύγκρουσης, σχεδόν προς το τέλος της. Η αλήθεια είναι ότι έβαλε ξανά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το ζήτημα των πυρηνικών του Ιράν, την Hezbollah, τις κυρώσεις στο Κατάρ και κυριότερα έθιξε την σταδιακή αποχώρηση των στρατευμάτων από την Συρία. Ωστόσο, τον Μάρτιο άρχισε να παρατηρείται ότι το ISIS έχει βάλει ξανά μπροστά τις μηχανές του για βρει νέους μαχητές. Εκείνο, όμως, που θα μας κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον ως προς τα ζητήματα ασφαλείας είναι η μετέπειτα συμπεριφορά του όσον αφορά τις κινήσεις του στην Μέση Ανατολή χωρίς
τον Bolton, με τον δεύτερο να είναι οπαδός της παρουσίας σταθερών στρατευμάτων στην περιοχή, ενώ ο πρώτος να δείχνει μία εναλλακτική διέξοδο.
Η εναλλακτική διέξοδος του Trump δεν είναι άλλη από την προσφυγή και την τόνωση της διπλωματίας υπό όρους. Αυτό παρατηρείται τόσο στις δηλώσεις του είτε μέσω των social media, όσο και των ομιλιών του. Αυτό βέβαια έρχεται να αποδεχθεί και από την στάση των αξιωματούχων του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ ακόμα περισσότερο. Το μόνο σίγουρο είναι να δούμε πώς θα πράξει στο Camp David και εάν η στρατηγική του θα είναι διαφορετική από των προηγούμενων. Επίσης, αναμένουμε την αντίδραση του σχετικά με την επίθεση που πραγματοποιήθηκε με ρουκέτα στο Υπ. Άμυνας του Αφγανιστάν, δίπλα στην Αμερικανική Πρεσβεία. Θα τους πάει βήμα-βήμα ολοταχώς γιατην ειρήνη για να λυθεί οριστικά το ζήτημα ή θα έχουμε ειρήνη με τριακονταετείς σπονδές μέχρι το επόμενο χτύπημα;
Εκεί τίθεται το πιο καίριο και σημαντικό ζήτημα, εάν οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες της νέας πραγματικότητας. Ο καιρός άλλαξε, τα παθήματα έγιναν μαθήματα, το αφήγημα θα παραμείνει το ίδιο;
*Είναι τελειόφοιτη φοιτήτρια στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων ΠΑ.ΠΕΛ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου