«Οι εμπειρίες είναι αυτές που δίνουν τις απαντήσεις και οι ιστορίες μας αυτές που διαμορφώνουν τελικά το ποιοι είμαστε»

Αρχικά θα μου πεις τα βασικά για σένα αγαπητή Αλεξίου Ελένη: 
Καταγωγή, επάγγελμα, σπουδές, χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας, οικογένεια, κλπ.

Κομπιάζω πάντα όταν μου κάνουν τη συγκεκριμένη ερώτηση. Ας πούμε πως λόγω γέννησης κατάγομαι από τη Γερμανία και συγκεκριμένα τη Χαϊδελβέργη, λόγω ρίζας από την Αθήνα και λόγω των νεανικών μου χρόνων από τη Θεσσαλονίκη. Η κάθε πόλη έχει ένα κομμάτι του εαυτού μου. Είμαι απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής, σπούδασα Νομική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και συνέχισα με μεταπτυχιακές σπουδές στο Δίκαιο και τα Οικονομικά της Ενέργειας. Λατρεύω να γράφω και είναι κάτι που έχω παραμελήσει λόγω υποχρεώσεων και μου λείπει πολύ. Στα άμεσα μου πλάνα είναι να επανέλθω. Τελευταία, ασχολούμαι και με το social media management , το οποίο το κάνω ως  hobby μέσω της ελληνικής εταιρείας μαγιό, «Sunny Tales». Ταξιδεύω πολύ, κυρίως σε μέρη με τα οποία είμαι χρονικά και συναισθηματικά δεμένη, γιατί μου αρέσει να νιώθω ότι έχω πολλαπλές βάσεις ανά τον κόσμο. Μπορείς να το πεις και κατάλοιπο παιδικού τραύματος. (...γέλια...)

Τι κάνεις επαγγελματικά αυτόν τον καιρό; 
Με τι ασχολείσαι ή ετοιμάζεσαι να ασχοληθείς; 
Ποια τα πλάνα σου για την περίοδο αυτή;

Ξεκίνησα την καριέρα μου στη νομική υπηρεσία του ομίλου ΕΛΠΕ. Μπορώ να σου πω, έχοντας πλέον προσωπική εμπειρία, ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα εργασιακά περιβάλλοντα στην Ελλάδα. Συνέχισα για λίγο με το consulting, σε δικηγορική εταιρεία στην Αθήνα και πριν από περίπου ένα χρόνο πήρα την απόφαση να κάνω ένα βήμα που ονειρευόμουν καιρό. Στο παρελθόν εργάστηκα στο Βερολίνο, στο γραφείο Οικονομικών υποθέσεων της Ελληνικής Πρεσβείας, σε επίπεδο πρακτικής όμως, οπότε ένιωθα την ανάγκη να ενισχύσω τη «διεθνή εμπειρία» μου. Έτσι, μετακόμισα στο Λονδίνο και αυτή την περίοδο δουλεύω σε ένα πρότζεκτ Δικαίου Ανταγωνισμού, συναφούς με την ενέργεια. Παράλληλα διατηρώ κάποιες συνεργασίες στην Αθήνα, ενώ πηγαινοέρχομαι όσο συχνότερα μπορώ. Σκοπός μου είναι να ψάξω περισσότερο το «τι θέλω να κάνω», να μαζέψω εμπειρίες, να αποκτήσω επαγγελματική αυτοπεποίθηση και κάποια στιγμή, θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, να τα μετουσιώσω σε κάτι δικό μου στην Ελλάδα. Αν κάτι έμαθα αυτή τη χρονιά είναι ότι «σαν το σπίτι σου δεν έχει» και μόνο εκεί μπορείς να μετάσχεις ενεργά στη δημιουργία του μέλλοντός σου. Στο εξωτερικό μπορείς να πάρεις πάρα πολλά. Αλλά μόνο να πάρεις. Και για μένα η ολοκλήρωση βρίσκεται στο να δίνεις.

Είναι οι 50plus έτοιμοι να μας δεχθούν; 
Επαγγελματικά - Κοινωνικά.

Η επικοινωνία μου με τους μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους είναι πολύ καλή. Τώρα που το σκέφτομαι, όμως, ίσως επειδή με βλέπουν σαν παιδί τους και όχι αμιγώς επαγγελματικά. Αυτό αντανακλά και τη φιλοσοφία της, ακόμα, αρκετά συντηρητικής κοινωνίας μας. Ακόμα μας κάνει εντύπωση ο μάνατζερ πολυεθνικής να βρίσκεται στη δεκαετία των 30. Ταυτίσαμε την ηλικία με τις δεξιότητες. Στην πραγματικότητα όμως η αγορά, για να αντεπεξέλθει στα ευρωπαϊκά δεδομένα, πρέπει να εκσυγχρονίζεται. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με το ανθρώπινο δυναμικό της. Η Ελλάδα, όπως μας την έμαθαν οι παλαιότεροι, δεν υπάρχει και η γενιά μου, που εκπαιδεύτηκε μέσα στη νέα αυτή πραγματικότητα, κρίνω πως είναι πιο ικανή να τη διαχειριστεί. Ξέρω ανθρώπους 50plus που το αναγνωρίζουν και κάνουν χώρο στους νέους. Ξέρω και άλλους που είναι, αν θέλεις, πιο «εγωιστές» επαγγελματικά. Κανείς δεν θέλει να νιώθει ότι «πάλιωσε». Άρα η λύση είναι όπως σε όλα, κάπου στη μέση.

Είσαι ευαίσθητο και κοινωνικοποιημένο άτομο σε ότι αφορά κοινωνικά, 
πολιτικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα, θέματα γύρω από τα ζωάκια, κλπ;

Προέρχομαι από ένα περιβάλλον με κύρια ενασχόληση τη γνώση. «Happy hour»  της οικογένειας ήταν η ώρα του δελτίου ειδήσεων. Οπότε αν μη τι άλλο είμαι πάντα αρκετά ενημερωμένη. Υπήρξε μια περίοδος της ζωής μου, στα φοιτητικά μου χρόνια, που γεννήθηκε μέσα μου μια αποστροφή, αν θέλεις, για τα πολιτικά εντός του πανεπιστημίου. Για να είμαι ειλικρινής, μου πήρε κάποια χρόνια να επανέλθω αλλά τώρα μπορώ να σου πω ότι είμαι κοντά στο πολιτικό γίγνεσθαι. Όσον αφορά το περιβάλλον, είναι εμφανές ότι αρχίζει και ευαισθητοποιεί όλο και περισσότερο τους ανθρώπους, ίσως πια και λόγω επιτακτικής ανάγκης. Βλέπουμε τι γίνεται, ο πλανήτης δεν αντέχει πολύ ακόμα την κατανάλωση των πόρων και της ενέργειάς του. Παρακολουθώ με χαρά ότι συστήνονται όλο και περισσότερες ομάδες, συνέδρια όπως το "ATHENS CIRCULAR FORUM", και νομίζω πως πλέον ο μέσος Έλληνας έχει γίνει πιο συνεπής στις περιβαλλοντικές «υποχρεώσεις» του. Αν με ρωτάς, κάνω ανακύκλωση, εν προκειμένω στο Λονδίνο και αναγκαστικά, επί ποινή νόμου. Δεν οδηγώ και χρησιμοποιώ μόνο χάρτινα καλαμάκια. Μπορείς να με χαρακτηρίσεις και σωστό πρότυπο (γέλια). Σχετικά με τα ζώα θα σου πω ότι τους έχω μεγάλη αδυναμία. Κάποια στιγμή στο παρελθόν, είχα επιδιώξει να μετέχω στο Σύλλογο Αδέσποτων του Δήμου μου.

Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας; 
Τι σε ενοχλεί; 
Βλέπεις σημάδια βελτίωσης; 
Που εντοπίζεις το πρόβλημα, τι προτείνεις;

Δύσκολη ερώτηση. Η γενιά μου βίωσε δύο ταυτόχρονα και αντιφατικά φαινόμενα. Αφενός μεν, προικίστηκε από την προηγούμενη γενιά με ό,τι αυτή στερήθηκε – ευκαιρίες μόρφωσης, αυτάρκεια, υλικά αγαθά –, μεγάλωσε με το σκεπτικό ότι «πάει για το όνειρο», ή μάλλον ότι είναι το όνειρο και ταυτόχρονα ήρθε αντιμέτωπη με την κρίση. Οι καλύτεροι των καλύτερων, μπλοκαρισμένοι από μία κρίση που κατέστειλε τα μεγαλεπήβολα όνειρα τους. Το αποτέλεσμα, κατάθλιψη, άγχος, αίσθημα απογοήτευσης και τρομερή δυσκολία στις διαπροσωπικές σχέσεις. Και παρόλα αυτά, συνεχίζουμε να είμαστε η γενιά που πρέπει να τα κάνει όλα τέλεια, να έχει την τέλεια μόρφωση –πλέον το μεταπτυχιακό είναι basic–, την τέλεια δουλειά, το τέλειο σώμα, την τέλεια προσωπική και οικογενειακή ζωή ενώ ταυτόχρονα όλο αυτό πρέπει να εκτίθεται αναγκαστικά πλέον στα Social Media κραυγάζοντας για επιβεβαίωση. Είναι τρομερή η καταπίεση που βιώνουμε. Αυτό που περιγράφω υπάρχει τώρα πια και ως αναγνωρισμένη πάθηση, το «millennial burn out». Είμαι και εγώ κομμάτι αυτού και συχνά αναρωτιέμαι: Αντί να αποδεχθούμε ότι «it is what it is» και να γίνουμε πιο απλοί, γιατί περάσαμε και περνάμε πολλά, γιατί προσπαθούμε ακόμα να «κοπιάρουμε» ένα life style που είναι περσινού επεισοδίου; Γιατί συγκρινόμαστε συνέχεια, τιμωρώντας τους εαυτούς μας, με μια γενιά που δεν είχε στο ελάχιστο τις λανθάνουσες μορφές πίεσης που έχουμε εμείς; Αυτό που με ικανοποιεί, τουλάχιστον, είναι ότι ενώ παλαιότερα έβλεπα μια αυξημένη απαισιοδοξία και πολλή αδράνεια, παρατηρώ ότι πλέον όλο αυτό αρχίζει και συρρικνώνεται.

Πως βιώνεις την οικονομική και πολιτική κρίση που περνά 
η πατρίδα μας εδώ και 11 χρόνια; 
Εργασιακά, μα και σαν άτομο στην καθημερινότητα.

Η κρίση. Να τη πάλι. Εμένα με βρήκε στην αρχή των σπουδών μου. Μέχρι τότε δεν είχε χρειαστεί να σκεφτώ καν ποια είναι η επόμενη μέρα, τι θέλω αλλά και τι δεν θέλω να κάνω στη ζωή μου. Θυμάμαι πως λυπήθηκα πολύ, κυρίως για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Μια αιωρούμενη αύρα μιζέριας. Γκρίνιαξα. Είπα κι εγώ με τη σειρά του μου «γιατί σε εμάς;», «γιατί οι άλλοι είχαν περισσότερες δυνατότητες να ονειρευτούν και να είναι ξέγνοιαστοι;». Ωστόσο, το συνήθισα γρήγορα. Βλέπεις, η σχεδόν στρατιωτική παιδεία που είχα λάβει δεν επέτρεπε ιδιαίτερα νάζια. Εργάστηκα σε διάφορες δουλειές και είδα πόσο άσχημα είναι τα πράγματα γύρω μου. Στο επαγγελματικό κομμάτι πάγωσε για λίγο το «όνειρο του ιδανικού», αυτό στο οποίο κάθε νέος έχει το δικαίωμα να πιστεύει. Προσγειωθήκαμε απότομα και σε πολλές περιπτώσεις σκληρύναμε ακόμη και στα προσωπικά μας. Παρατήρησα και παρατηρώ πολλά σε κοινωνικό επίπεδο. Μπορώ να σου πω ότι ως ανθρώπους και συνανθρώπους η κρίση μας έφερε πιο κοντά. Πλέον σταμάτησες να είσαι ο δακτυλοδεικτούμενος αν δεν μπορείς να πας διακοπές ή να ασχοληθείς με κάποιες πιο ακριβές δραστηριότητες. Γίναμε πιο απλοί στη διασκέδασή μας αλλά και τις καταναλωτικές μας συνήθειες. Μην ξεχνάς ότι, μπορεί σαν λαός να είμαστε της υπερβολής αλλά, είχαμε φτάσει σε σημείο να ζούμε σαν Νεοϋρκέζοι τραπεζίτες, τη στιγμή που δουλεύαμε στο ελληνικό δημόσιο. Παρατήρησα επίσης μια ροπή στην οικογένεια και το γάμο, όσο αντιφατικό και αν είναι αυτό δεδομένης της δυσκολίας της γενιάς μου στις διαπροσωπικές τις σχέσεις. Είδα την ηλικία «early 20» να παντρεύεται και να τολμάει να κάνει παιδιά. Πιστεύω ότι αυτό σχετίζεται με μια γενικότερη προσγείωση που επέφερε η κρίση, αν μάλιστα σκεφτεί κανείς πως οι γυναίκες της προηγούμενης γενιάς είχαν ως κύριο στόχο τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους στην καριέρα.  

Μια θετική - ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο; 
Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; 
Η φράση που σε παρακινεί, αν θες. 
Κάτι φωτεινό.

Βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε ένα ξεχωριστό χάρισμα αλλά και έναν ειδικό σκοπό να επιτελέσουμε σε αυτή τη ζωή, πέρα από την υλιστική της διάσταση. Κάποιοι γεννιούνται γνωρίζοντάς το και είναι οι τυχεροί της υπόθεσης. Όσοι όμως δεν το έχουν εντοπίσει δεν πρέπει να εφησυχάζουν αλλά να τολμάνε την αναζήτηση και την περιπέτεια. Ακόμα κι αν ταλαιπωρηθούν. Οι εμπειρίες είναι αυτές που δίνουν τις απαντήσεις και οι ιστορίες μας αυτές που τελικά διαμορφώνουν το ποιοι είμαστε. Άλλωστε όπως λέει και ένα quote, που πάντα μου «κλείνει» το μάτι όταν πέφτω πάνω του, «great things never came from comfort zones».