Το βολικό σκιάχτρο της «ακροδεξιάς» στο μεταναστευτικό

Άρθρο του κου. Γιώργου Φλώριδη*, στα ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ

*Δικηγόρος, πρ. Υπουργός ΠΑΣΟΚ, πρ. Βουλευτής Κιλκίς 1993-2011

Το μεταναστευτικό από καιρό κινεί τις εξελίξεις σε Ευρώπη και Ελλάδα. Θα καθορίζει τις πολιτικές διαχωριστικές γραμμές στην Ευρώπη για αρκετό καιρό και συνάμα θα επηρεάζει γεωπολιτικά την Ελλάδα.

Η μετανάστευση δεν είναι καινούργιο πρόβλημα στον πλανήτη. Προκύπτει από την ανάγκη των φτωχών της γης ν’ αλλάξουν τη ζωή τους. Σε κάποιες περιόδους, αυτό συνέπιπτε με την ανάγκη των αναπτυγμένων κοινωνιών να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των οικονομιών τους με φθηνή εργασία.

Όμως, τα μεγάλα προβλήματα της ασταθούς εποχής που διανύουμε, προσλαμβάνουν διαστάσεις που ξεπερνούν την παραπάνω συμμετρία της σχέσης μεταξύ φτωχών και πλούσιων λαών. Τι μπορεί να γίνει όταν ο αναπτυγμένος κόσμος βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση και παραγωγική οπισθοχώρηση; Πώς αντιμετωπίζεται το μεταναστευτικό, όταν χρησιμοποιείται ως γεωπολιτικό εργαλείο πιέσεων από ανταγωνιστικές δυνάμεις, απέναντι στην Ευρώπη και την Ελλάδα; Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά, είναι ακριβώς αυτά που καθορίζουν τον χαρακτήρα του μεταναστευτικού σήμερα.

Εφόσον τα πράγματα έχουν έτσι, προκύπτει ένα σοβαρό πρόβλημα ιδεολογικής ερμηνείας και πολιτικής αντιμετώπισης του μεταναστευτικού. Αναφέρομαι στην ουσιαστική κατανόηση και ερμηνεία του προβλήματος και τον τρόπο αντιμετώπισής του σε Ευρωπαϊκό και Εθνικό επίπεδο. Εδώ, δυστυχώς, τα πράγματα είναι απογοητευτικά και απολύτως αποπροσανατολιστικά. Οι κυρίαρχες πολιτικές αντιλήψεις εγκλωβίζονται μέσα στο παγιδευτικό ερμηνευτικό σχήμα περί ακροδεξιάς επέλασης απέναντι στην αριστερή «φιλανθρωπική» ατζέντα. Πρόκειται για παρωχημένο ιδεολογικό και πολιτικό ερμηνευτικό σχήμα της αριστεράς, που δεν μπορεί να εξηγήσει και, κυρίως, ν’ αντιμετωπίσει κανένα σύγχρονο, σύνθετο πρόβλημα, όπως το μεταναστευτικό.

Ενώ, όμως, με αυτές τις αντιλήψεις είναι αδύνατη η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, υπάρχει μεγάλη επιρροή αυτής της παρωχημένης αριστερής «φιλανθρωπικής» ατζέντας και μέσα στις τάξεις των κεντροδεξιών πολιτικών σχηματισμών. Εξαιτίας της επιρροής αυτής, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος διάφοροι δημαγωγοί καθώς και συγκυριακοί λαϊκίστικοι σχηματισμοί. Το χειρότερο, όμως, είναι, ότι οι κοινωνίες, προσπαθώντας να υπερασπίσουν τα δικά τους οικονομικά και γεωπολιτικά ελλείμματα, να γίνονται ευεπίφορες στον λαϊκίστικο ακροδεξιό λόγο.

Η εξέλιξη του μεταναστευτικού στη χώρα μας, αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η ελληνική κοινωνία είναι μια κατ’ εξοχήν φιλόξενη και ανθρώπινη κοινωνία.

Είναι το έθνος με βαθιά αντίληψη οικουμενικότητας και με σύγχρονα τα προσφυγικά βιώματα καθώς και τα βιώματα της προπολεμικής μετανάστευσης στον Νέο Κόσμο και της μεταπολεμικής μετανάστευσης στην Ευρώπη. Αυτά τα στοιχεία ορίζουν τη συγκρατημένη αντίδραση της κοινωνίας απέναντι στην ανεξέλεγκτη τροπή του μεταναστευτικού. Ενός προβλήματος, που εμφανίζεται τεχνηέντως από την αριστερά ως αποκλειστικά ανθρωπιστικό, ενώ επί της ουσίας εξελίσσεται ως κοινωνικοοικονομικά πιεστικό και, κυρίως, εθνικά και γεωπολιτικά βαθύτατα υπονομευτικό. Η απουσία μιας καθαρής και ολοκληρωμένης αντιπροσώπευσης αυτής της αντίληψης για την αληθινή φύση του μεταναστευτικού, οδηγεί την κοινωνία να πιέζεται στις συμπληγάδες του ακροδεξιού φόβητρου και της αριστερής αυταπάτης.

Οι εκφοβισμοί περί «ακροδεξιάς επιβουλής» και οι αριστερές ιδεοληπτικές ασυναρτησίες περί «αντιανθρωπισμού», κινδυνεύουν να οξύνουν τον κοινωνικό διχασμό, να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από τη συνεχιζόμενη γεωπολιτική περικύκλωση που παράγει το μεταναστευτικό και, κυρίως, να μην επιτρέψουν την επαρκή διαχείριση αυτού του σύνθετου προβλήματος.

Η κυβέρνηση, οφείλει να εγκαταλείψει κάθε πολιτική φοβία και ενοχή, εξαιτίας του δέσμιου και ηγεμονεύοντος αριστερού λόγου και να αντιμετωπίσει το μεταναστευτικό με όρους εθνικής και κοινωνικής προτεραιότητας του ελληνισμού.