Λίγο πριν έρθει το 2020

Μπακογιάννη Μαρία, Φοιτήτρια Μεσογειακών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου (Ρόδος), στην Κατεύθυνση, Διεθνών Σχέσεων και Οργανισμών, Αρθρογράφος
Βόσσου (Μάγδα) Μαγδαληνή, Φοιτήτρια Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αρθρογράφος
Μαρκόπουλος Χ. Θωμάς. Επικοινωνιολόγος, Μεταπτυχιακός Φοιτητής Διεθνών, Ευρωπαϊκών Σπουδών και Διπλωματίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Ραδιοφ. Παραγωγός 

Σκέψεις λίγο πριν Τα Χριστούγεννα 2019 και την Πρωτοχρονιά 2020. Ίσως και η Οδύσσεια να μην ανήκει στο μακρινό παρελθόν. Ίσως, τώρα, να μας αγγίζει περισσότερο από ποτέ. Καθημερινά, καταφθάνουν στην Ευρώπη και κυρίως στην Ελλάδα ψυχές χαμένες στον δρόμο για την σωτηρία, βιώνοντας την προσωπική τους Οδύσσεια. Πρόσφυγες αναζητούν το αυτονόητο: ένα αύριο ασφαλές. Στεριά και θάλασσα ''πνίγονται'' από αγανακτισμένους ανθρώπους, που, φεύγοντας από την κόλαση, σαν ζωντανοί-νεκροί, μοιράζονται, πλέον, σε νέους τόπους, αντίσκηνα, μετρημένη τροφή ενώ ζουν υπό συνθήκες που δύσκολα χαρακτηρίζονται ανθρώπινες.

Μέρα με την μέρα, χρόνο με τον χρόνο τα υλικά αγαθά θα αποκτηθούν. Θα το παλέψουν, γιατί έτσι έχουν συνηθίσει, έχουν συνηθίσει να παλεύουν για την ζωή τους καθημερινά. Το πείσμα για την νίκη της Ζωής μεγαλώνει, όταν επί 24 ώρες περνούν μπροστά από τα μάτια τους ανθρώπινες ψυχές, να ''περιμένουν στην ούρα, με το εισιτήριο στο χέρι'' (δοσμένο από άλλους) να περάσουν το κατώφλι του θανάτου. Τέτοιο πείσμα αξίζει να υπάρχει. Πώς όμως θα επουλωθούν οι πληγές τις ψυχής; Πως θα νικήσουν τον ''Κακό Δαίμονα'' των συναισθημάτων; Άραγε υπάρχει γιατρικό; Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο 8χρονος πλέον Μουσταφά, παιδί από την Συρία. 

Κατάφερε να βγει νικητής από τον πόλεμο, δεν κατάφερε όμως να σώσει και τους γονείς του. Σήμερα ζει στην Ιορδανία και προσεύχεται στον Θεό καθημερινά, κάποια μέρα να συναντηθεί ξανά με τους γονείς του στον Παράδεισο. Πόσο άδικο ένα παιδί να στερείται με τέτοιον τρόπο τους γονείς του; Πόσο κουράγιο χρειάζεται να έχει ένα παιδί, για να αποδεχθεί ότι οι γονείς του δεν θα είναι πλέον κοντά του να τον συμβουλεύουν και να τον βλέπουν να μεγαλώνει; Πόσο άδικο η παιδική του ψυχή να είναι ''βαμμένη'' με μαύρο χρώμα; Πόσο δύσκολο να την ''χρωματίσει''  ξανά με ζωντανά χρώματα;

Το πάθημα όμως δύσκολα έγινε μάθημα, έπειτα από μια Ευρωπαϊκή Κρίση Ευθύνης και Διακυβέρνησης. Μετά την τραγωδία του Απριλίου του 2015, με το θάνατο πάνω από 500 μεταναστών λόγω της βύθισης ενός πλοίου που τους μετέφερε στην Ιταλία, η Ευρώπη ''απάντησε'' στις αφυπνιστικές κλήσεις του μεταναστευτικού ζητήματος, απενεργοποίησε επιτέλους τον τηλεφωνητή. Έπεσαν στον τραπέζι πρωτοποριακές θεσμικές ιδέες και πρωτοβουλίες, ενώ τα Ευρωπαϊκά Όργανα κινητοποιήθηκαν, έχοντας πλέον αντιληφθεί την αναγκαιότητα λύσεων με δύο χαρακτηριστικά: αμεσότητα και αποτελεσματικότητα.

Δυστυχώς όμως, η έλλειψη κοινού και οργανωμένου σχεδίου αντιμετώπισης από όλες τις χώρες, ο ανύπαρκτος συντονισμός τους, οι δόλιες συμπεριφορές με σκοπό ευρωπαϊκά και διεθνή οφέλη από το μεταναστευτικό αλλά και η πάσχουσα συνεργασία με την Τουρκία, χώρα ''κλειδί'' για το ζήτημα, έριξαν στο βυθό της θάλασσας, δίπλα στα αμέτρητα προσφυγικά ναυάγια, την προσπάθεια ομοιόμορφης και άμεσης απάντησης στο όλο και ακμάζον προσφυγικό ζήτημα...

Συνάμα, η υπερβολή σε κάθε επίπεδο χειροτερεύει την κατάσταση. Το φιτίλι δύο θα το ανάψουν. Αυτοί ‘’που τους θέλουν όλους εδώ’’, οι open-minded, και αυτοί ‘’που δε θέλουν κανέναν εδώ’, οι ακραίοι μισάνθρωποι, αυτοί που βγάζουν ρατσιστικό μίσος παντού και πάντα. Αμφότεροι, επιδιώκουν ουσιαστικά το κακό της χώρας και του λαού, πάντα αυτό θέλουν μέσα τους βαθιά… Γιατί μισούν, πάνω από όλα, ένα πράγμα τον ίδιο τους τον εαυτό… ως κομμάτι-μέλος-τμήμα της χώρας αυτής που λέγεται Ελληνική Δημοκρατία. Μισούν, την ορθόδοξη-δημοκρατική πίστη, την ελληνική καρδιά! Ποθούν λίγα λεπτά δημοσιότητας! Δεν εκπροσωπούν ούτε το 0,1% της κοινωνίας.

Κανένας ρατσισμός, φασισμός και μισανθρωπία… Μόνο ρεαλισμός και έγνοια για το αύριο! Δεν είναι ο ρόλος της Ελλάδας και κανενός κράτους να είναι ‘’αποθήκη’’ της παγκόσμιας φτώχειας! Σήμερα, μια κοινή Ευρωπαϊκή απάντηση, που να αναδεικνύει την ομόνοια και την ομαδικότητα οργάνων και χωρών είναι αναγκαία, ένα βήμα πριν την κατάρρευση. Μια δίκαιη κατανομή του ζητήματος σε όλη την ΕΕ και φυσικά σε όλες τις περιοχές της Ελλάδος πρέπει να είναι προτεραιότητα. Είναι καιρός πια να βάλουμε τελεία – και όχι άνω, σε κομματικές τακτικές και μικροπολιτικές, δίνοντας χώρο σε μια πιο ανθρωποκεντρική και εθνοκεντρική προσέγγιση. Η κρίση είναι εδώ και μας χτυπά την πόρτα. Το ερώτημα είναι πόσο σύντομα θα της ανοίξουμε και το πώς θα κινηθούμε. Αισιοδοξούμε. Χρόνια Πολλά! Καλά Χριστούγεννα! Μακάρι το 2020 να είναι πιο ανθρώπινο.