Μπέσα, πίστη, φιλότιμο...

Η μπέσα = φιλότιμο, πίστη, εμπιστοσύνη, ετυμολογικά είναι ουσιαστικό καταχωρημένο πια και στην επίσημη γλώσσα μας, προερχόμενο από την αλβανική λέξη bese και ήταν η ουσιαστική επισφράγιση και συνομολόγηση μιας υπόσχεσης ότι θα τηρηθεί απαρέγκλιτα η συμφωνία που γινόταν.

Αυτός που έδινε τη ''μπέσα'' είχε πλήρη συνείδηση και επίγνωση ότι η υπόσχεσή του ήταν αμετάκλητη, εξ ου και η φράση «μπεσαλής/λού» που περιέγραφε και περιγράφει το «ντόμπρο» άνθρωπο και το υπεύθυνο άτομο.

Οι παλιοί έλεγαν ότι αυτοί που πίνουν είναι καλοί άνθρωποι. Και το αιτιολογούσαν λέγοντας ότι ο ποτό σε κάνει να λες τα μυστικά σου άρα αυτοί που πίνουν άφοβα δεν έχουν ένοχα μυστικά. Κατά συνέπεια, την νύχτα στα μπαρ βλέπεις τον ίδιο κόσμο της ημέρας αλλά μεταμορφωμένο. Το νερό της ζωής (aqua vita), όπως πρωτοχαρακτηρίστηκε το αλκοόλ, σε κάνει αληθινό, απαλλαγμένο από ψέματα και δήθεν συμπεριφορές. Χωρίς υπερβολές όμως...

Σήμερα, λέξεις όπως προσωπικό συμφέρον, επαγγελματική εξέλιξη, μυστικοπάθεια έχουν αντικαταστήσει τις: ομαδικότητα, συναδελφοσύνη, ντομπροσύνη. Από την άλλη, ίσως να είμαι πολύ ρομαντικός. Αυτή είναι η μόνιμη αιτιολογία που ακούμε τελευταία και έχουμε αρχίσει και την πιστεύουμε. Αλλά θεωρούμε ότι το να τσουγκρίζεις το ποτό σου με κάποιον ή να συντρώς ή να μιλάς για ''γκόμενες/νους'' ή να κλαις ενώ μιλάς για πρώην σου σε βάζει αυτόματα σε έναν κύκλο κοινής εμπιστοσύνης, αλληλοεκτίμησης, αλληλοσεβασμού.That’s all...

Ίσως πάλι να έχουμε υψηλές προσδοκίες από συγκεκριμένα άτομα. Κακό; Όπως αποδεικνύεται ναι. Σε κάθε περίπτωση, αυτό είναι. ''Love me or hate me''. Θέλαμε να κλεισουμε με ένα τραγούδι. Σκεφτόμασταν το ‘’with a little help from my friends’’...

Υπογράφουν οι: 
Μαγδαληνή (Μάγδα) Βόσσου και Μαρκόπουλος Χ. Θωμάς 

(συνεχίζεται...)