08/02/1981

Της Μπακογιάννης Μαρίας
Σπουδάζει στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών 
στο University of the Aegean, Rhodes, 
Κατ.: Διεθνείς Οργανισμοί και Θεσμοί 



Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, η μνήμη όμως παραμένει ζωντανή, τόσο για εκείνους που έχασαν τις ζωές τους στην φονική τραγωδία της θύρας 7 όσο και για εκείνους που παρέμειναν ζωντανοί, αλλά δεν θα την ξεχάσουν ποτέ.!!

Δεν θα ξεχαστεί ποτέ, εκείνη η αποφράδα ήμερα της 08/02/1981 στο γήπεδο Καραϊσκάκης. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, οι μνήμες γυρίζουν πίσω. Πίσω στο πολυαναμενόμενο ντέρμπι της χρονιάς, Ολυμπιακός-ΑΕΚ. Εκεί όπου γράφτηκε η πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία του Ελληνικού αθλητισμού και μια απ' τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία του Παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Ήταν απόγευμα Κυριακής, όταν ο χρόνος πάγωνε στο Ν. Φάληρο, εκεί όπου η μοίρα διέταξε ώστε η φρίκη και ο θρήνος,  να ξεριζώσουν βίαια την χαρά, το πάθος και την λατρεία 21 ατόμων για το ποδόσφαιρο. 21 άτομα έχασαν την ζωή τους και χιλιάδες άτομα τραυματίστηκαν την ημέρα που πήγαν να θαυμάσουν την ομάδα τους, την ώρα που πήγαν να επευφημήσουν τους θριαμβευτές για το 6-0. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια. Μια είσοδος χαράς μετατράπηκε σε έξοδο οδύνης και απ' τα σκαλιά της Θύρας 7 ''πέταξαν'' για τον παράδεισο.

39 χρόνια τώρα και κάθε χρόνο στις 8 Φλεβάρη, οπαδοί του Ολυμπιακού αποτίουν φόρο τιμής στις 21 ψυχές, με το σύνθημα «Αδέρφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε». Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, απέναντι στον θρήνο της ανθρώπινης απώλειας η αλληλεγγύη γίνεται ασπίδα στην διάκριση και των ανταγωνισμό. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα ακούγεται μια ευχή. <<Ποτέ ξανά τέτοιο κακό!>>

Είναι όμως στην φύση του ανθρώπου να παθιάζεται. Οι οπαδοί θα έλεγε κανείς, είναι η καρδιά του αθλήματος. Είναι αυτοί που δίνουν παλμό, που τρέφουν και τρέφονται από το άθλημα και τα χρώματα της ομάδας που υποστηρίζουν. Είναι αυτοί, οι οποίοι αφιερώνουν μεγάλο κομμάτι της ζωής τους στα αγωνιστικά γήπεδα για την τρέλα τους, επειδή το γουστάρουν. Αυτή η τρέλα όμως αρκεί για να αποβεί μοιραία. Δεν είναι μόνον το περιστατικό της Θύρας 7 που σημάδεψε την ιστορία του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Η τραγωδία της Θύρας 7, προέκυψε ίσως από λάθος. Τα υπόλοιπα περιστατικά όμως;

Αν και η νομοθεσία είναι αυστηρή και τα μέτρα ασφάλειας στα γήπεδα της Ελλάδας έχουν αναβαθμιστεί, συνεχίζουν να συμβαίνουν τέτοιου είδους περιστατικά. Μια σπίθα αρκεί για να φέρει την καταστροφή. Ένα λάθος σφύριγμα από τον διαιτητή, μία βρισιά από έναν παίκτη ή έναν οπαδό ή ακόμα κι ένα σκληρό μαρκάρισμα το οποίο μπορεί να είναι μέσα στα όρια του επιτρεπτού, κατά 90% γίνεται αιτία ενός καυγά με βίαια επεισόδια. Πόσες φορές έχουμε δει συμπλοκή μεταξύ οπαδών, ρίψη κροτίδων ή χημικών, βανδαλισμούς στα γήπεδα, καθίσματα να εκτοξεύονται πάνω απ' τα κεφάλια ανθρώπων που πήγαν να παρακολουθήσουν ήσυχα το ματς;; Η κατάσταση είναι τραγική. 

Αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Δεν γίνεται να φοβάσαι για την ίδια σου την ζωή την ώρα που πας να περάσεις καλά, υποστηρίζοντας την ομάδα σου. Γίνε ένας υγιής φίλαθλος και όχι ένας τραμπούκος. Εφόσον αγαπάς τον αθλητισμό και αγαπάς τις αρετές και τα ιδανικά του αθλητισμού, προσπάθησε να εξαλείψεις την βία στα γήπεδα με διάφορα μέσα: (ποινές, πρόστιμα, σωματική έρευνα). Ακόμα και με την πρόληψη. Θα βοηθούσε πολύ η δημιουργία ενός ιδιαίτερου φορέα αθλητικής διαπαιδαγώγησης που θα χαράξει μια στρατηγική βασισμένη στην ιδέα της προώθησης ενός μαζικού λαϊκού αθλητισμού. Λύσεις υπάρχουν. Το θέμα είναι κατά πόσο θα γίνουν πράξη και κατά πόσο αυτοί  που ασχολούνται επαγγελματικά με τον αθλητισμό θα διδάξουν στους αθλητές και στους μαθητές μας τα Ολυμπιακά ιδεώδη και τις ηθικές αξίες.