Τσάι

ΠΗΓΗ: sophiasvivavoce.com

Της Σοφίας - Ζωής Παράσχου



Αθήνα 22.02

Σα βγήκε η πρώτη ηλιαχτίδα – με πονάει πάντα η καταραμένη, τα μάτια μου θόλωσαν, σαν από αλάτι θάλασσας καλυμμένα έτσουξαν – με πονάει πάντα η καταραμένη.

Άγγιξαν τα ξερά και μαραμένα πέλματα μου το παγωμένο πάτωμα και η γύμνια μου φάνηκε στον καθρέφτη, παρά το ζιβάγκο-πιζάμα που φορούσα για να την κρύψω ακόμα και από τον ύπνο.

Τα πέλματα περπάτησαν να φτάσουν στο κουζινάκι, τα ρυτιδιασμένα χέρια έκαναν να φτιάξουν ένα τσάι. Στο τραπέζι, το γνωστό, το ξύλινο, με λόγια πόνου χαραγμένα από νύχια – δεν ένιωσα εγώ πόνο – τα πέλματα δεν ακουμπούσαν πια, μονάχα τα δάχτυλα , στις μύτες, για να καταλαγιάσουν το κρύο – μα ήμουν συνηθισμένη.

Το τσάι, στο γνωστό πορσελάνινο φλυτζάνι με τις ασπρόμαυρες βούλες πάνω, έκαψε το λαιμό μου, λαιμό γεμάτο κόκκινα λόγια, που δεν ειπώθηκαν ποτέ – πόσο ωραίο είναι να καίει το λαιμό μου.

Λίγο κοκκινάδι στα μάγουλα για να φυσήξω τη ζωντάνια μου στους γύρω, που διψούν, σαν να μην ήταν μονάδες για τη ζωντάνια των άλλων. Μόνο εγώ, άραγε, δεν την τραβάω;

Πέρασα την πόρτα και τα πέλματα ζεστά σε χοντρές κάλτσες για να προφυλαχθούν από την παγωνιά. «Έξω είναι κρύος ο κόσμος» μου είπες κάποτε. Δεν είχα τσάι για να καώ, περιπλανώμενη στους δρόμους. Δεν είχα τσάι.

Έψαξα ψυχαναγκαστικά την πορσελάνη μου όσο οι γύρω πετούσαν κούφιες κουβέντες – κάποτε αυτές ήταν η ζεστασιά μου μα τώρα δε θέλω να τους ακούω, δε μπορώ να τους κακού, δεν αντέχω να τους ακούω.

Γύρω από το δείκτη μου γυρνούσα τα κλειδιά στην τσέπη, έτοιμη να υπαναχωρήσω και να τρέξω στο τσάι μου.

Τα ξύλινα μου πόδια, σα σε κούρσα, έφθασαν σε μια μονάχα στιγμή στην παλιακιά μου πόρτα. Μου έπαιξε παιχνίδι το κλειδί, με γέλασε και δεν άνοιγε. Τα κούτσουρα, με όση δύναμη διέθεταν, κλώτσησαν το φθαρμένο ξύλο της πόρτας και τα χέρια, με όση δύναμη τους είχε απομείνει έβαλαν την τσαγιέρα στο μάτι.

10 μμ. Τα πέλματα στο κρύο και ψυχαναγκαστικά καθαρό πάτωμα και το τσάι, ζεστό όσο αντέχω, στο λαιμό να καίει αυτά που δεν πρέπει να βγουν. Πάλι έκαναν να ξεφύγουν, γαργάλησαν το λαιμό αλλά μαζεύτηκαν στη μυρωδιά της λάβας. Και έμειναν μόνα τα πέλματα να περιπλανώνται, με μπορντώ λεκέδες από τη μπογιά που πέρασα στα νύχια για να διώξω την ασπρίλα.

12πμ και τα πέλματα κάτω από το σκέπασμα. Και τα βλέφαρα ορθάνοιχτα στην αναμονή και την προσμονή.

Και το αυριανό τσάι θα βοηθήσει.

Και το αυριανό τσάι θα βοηθήσει.