Η μνήμη

Αναστασία Νικολοπούλου
Δικηγόρος Αθηνών
Mεταπτυχιακή Φοιτήτρια Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. στο Α.Π.Θ.
Αρθρογράφος 



Η δική σας γενιά είναι τυχερή. Δεν ήρθατε αντιμέτωποι ούτε με το θεριό του πολέμου, ούτε με απολυταρχικά καθεστώτα, μα ούτε και με ακραία ατυχήματα, όπως ήταν αυτό της έκρηξης του πυρηνικού αντιδραστήρα το 1986’. Η αλήθεια είναι πως μέχρι τώρα είχαμε μεγαλώσει με τούτη τη πεποίθηση. Δεν είχαμε να πολεμήσουμε ούτε στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν ζήσαμε την επταετή χούντα, αλλά και όσα ατυχήματα συνέβησαν είχαν τοπικό χαρακτήρα. Ακόμα και η επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου εναντίον της Αμερικής, δεν έλαβε την μορφή ενός εκτεταμένου πολέμου, όπως πολύς κόσμος πίστεψε τότε. Η εν λόγω ψευδαίσθηση άρχισε να διολισθαίνει στις αρχές της νέας δεκαετίας από την Ανατολή. Βλέπαμε από την νουνεμία του καναπέ μας, ανθρώπους σε επαρχίες της Κίνας να χάνουν τις αισθήσεις τους. Ώσπου οι πόλεις τους άδειασαν. Άνθρωποι εξιστορούσαν την καθημερινότητά τους, αναφέροντας πως η βόλτα τους ήταν η έξοδός τους στο μπαλκόνι. Για τους μη εκουσίως συμμορφούμενους, η Πολιτεία ανέλαβε πιο δραστικά μέτρα. Το σφράγισμα σπιτιών. Στη χώρα μας, ο ιός ‘ταξίδεψε’ ύστερα από λίγο, χωρίς να φέρνει καμιά ιδιαίτερη ανησυχία. Ωστόσο, με το άκουσμα της είδησης του πρώτου θανάτου πολλοί ‘πάγωσαν’. Είναι ίδιον αυτών των συναισθημάτων : ενώ ξέρεις ότι συμβαίνει στον έξω κόσμο, ποτέ δεν είσαι έτοιμος να το αποδεχτείς όταν αυτό αφορά το σπίτι σου, κι εν προκειμένω την ίδια σου τη χώρα. Στη δίνη του κορονοϊού οι πλέον ευάλωτοι είναι προφανώς οι γηραιότεροι. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που μας φύλαγαν όσο οι γονείς μας εργάζονταν, που μας κράταγαν το χέρι πηγαίνοντάς μας στο σχολείο, εκείνοι που μας έπαιρναν μαζί στο χωριό και ξεκαλοκαιριάζαμε μαζί τους. Εκείνοι που συγκινούνται κρυφά ή και όχι σε κάθε μεγαλύτερο ή και μικρότερο βήμα μας. Είναι ακριβώς εκείνοι οι άνθρωποι που ακόμα και μέσα σε αυτήν την κατάσταση, έχουν ως μέλημα να δίνουν κουράγιο στα παιδιά και τα εγγόνια τους. Γι’ αυτά τα άτομα το λιγότερο που μπορούμε να πράξουμε είναι οι ενδεδειγμένες οδηγίες που έχουμε λάβει, αλλά και και η τηλεφωνική επικοινωνία. Επίσης, η σκέψη μου βρίσκεται και στους ηλικιωμένους που δεν έχουν κοντά τους συγγενικά πρόσωπα για να υποβοηθηθούν. Για τα άτομα αυτά, μπορούμε να αφήσουμε ένα χαρτάκι στην πολυκατοικία μας όπου θα τους προσφέρουμε οποιαδήποτε συνδρομή θεωρούν ότι είναι αναγκαία. «Γιατί χωρίς τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, δε μπορούμε να έχουμε ταυτότητα».