...ζήσε κι άσε τους άλλους να ζήσουν!

Η συνέντευξη δόθηκε στον Μαρκόπουλο Χ. Θωμά 

Αρχικά θα μου πεις τα βασικά για σένα αγαπητή: 
Καταγωγή, επάγγελμα, σπουδές, χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας, οικογένεια, κλπ. 

Αρχικά ονομάζομαι Λαγού Γιώτα, γεννήθηκα-μεγάλωσα Αθήνα κι έφαγα νιάτα, σαββατοκύριακα, διακοπές και γόνατα σε ένα χωριό της Εύβοιας κοντά στην Κύμη από όπου κατάγονται οι γονείς μου. Ζω, πλέον στην Κυψέλη όπου κι έχω μεγαλώσει μαζί με το σκύλο μου, το Ζντουφ, (ναι, υπάρχει λόγος που λέγεται έτσι) ο οποίος έχει μια τάση να πηδά απευθείας στο κεφάλι μου αν τύχει και κοιμηθώ πάνω από 7 ώρες. Σπούδασα στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και είμαι απόφοιτος του τμήματος της γαλλικής γλώσσας και φιλολογίας και αυτή τη στιγμή συνεχίζω με ένα μεταπτυχιακό με τίτλο τις "Ελληνογαλλικές Σπουδές στη Λογοτεχνία, τον Πολιτισμό και τη Μετάφραση". Τα γαλικά , το πιάνο, το μπαλέτο και το κατηχητικό με τα οποία μεγάλωσα έρχονταν πάντα σε κόντρα με το αντιδραστικό και έντονο ταπεραμέντο μου (θέτοντας κομψά το "θέλω να κλωτσήσω πολύ κόσμο αλλά πώς θα γίνει να μη μου κάνουν μήνυση;") που μάλλον με οδήγησαν με συνοπτικές διαδικασίες στην ενασχόληση μου με το kick-boxing τα τελευταία περίπου 8 χρόνια.  Κύριά μου επαγγελματική ενασχόληση είναι η εκπαίδευση και μετάφραση ξένων γλωσσών (γνωρίζω 4 ξένες γλώσσες κι ιδανικά θα ήθελα να μπορούσα να μάθω κι όλες τις υπόλοιπες του πλανήτη) και ασχολούμαι παράληλλα κατά καιρούς με την εστίαση που με βοηθά να εκτονώνω το επικοινωνιακό μου κομμάτι. Στον ελέυθερό μου χρόνο μου αρέσει κυρίως να βγαίνω βόλτες για περπάτημα και να παριστάνω τον Ονορέ ντε Μπαλζάκ (με κάπως πιο θηλυκό άουτφιτ) παρατηρώντας τον κόσμο, να βγαίνω σε καινούρια bars και αν είναι καλοκαίρι να λιάζομαι.  

Μένεις Ελλάδα ή φεύγεις εξωτερικό… και γιατί; 
Αν πας έξω θα γύριζες ποτέ; 
Τι θα σου λείψει πιο πολύ από τον τόπο μας;

Μένω Ελλάδα και παραμένω Ελλάδα συνειδητά.  Η ανάγκη μου να ζήσω στο εξωτερικό περιορίζεται στη σκέψη βραχυπρόθεσμης παραμονής στα πλαίσια ενδεχόμενων σπουδών ή προκειμένου να ζούσα εκτός Ελλάδας ως εμπειρία. Μου είναι τρομερά ελκυστικό σαν σκέψη, ακόμα και σήμερα κι ενδεχομένως να το τολμήσω κάποια στιγμή, παρόλα αυτά η αγάπη μου για τον τρόπο ζωής στην Ελλάδα δε θα μπορούσε να ηττηθεί απλά και μόνο από ένα οικονομικό κίνητρο. Μένω εδώ, κυρίως γιατί θεωρώ πως μια μετακίνηση αποκλειστικά και μόνο για οικονομικούς λόγους δε μου αρκεί. Προτίμησα να μείνω για αυτά που είχαν πραγματική ουσία και προτεραιότητα για εμένα, παρά το θυμό μου για την κρατική στάση αλλά και την ανάδειξη της γενικής αντίληψης του κόσμου σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήμετα.  Δεν ακυρώνει βέβαια αυτό την άποψή μου πως το φαινόμενο του brain drain σωστά υφίστατο στη χώρα μας. Το δικό μας κράτος δεν ευνοούσε τις συνθήκες να αναδειχθούν επιστήμονες κι άνθρωποι με ενδεχόμενη εξέλιξη καριέρας. Ούτε, βέβαια, κρίνονται άνθρωποι που επέλεξαν μην κάνουν εκπτώσεις στα αυτονόητα και να επιλέξουν τη ζωή, από την επιβίωση.

Είναι οι 50plus έτοιμοι να μας δεχθούν ως γενιά του αύριο; 
Επαγγελματικά – Κοινωνικά - Πολιτικά.

Σε μια κοινωνία που παραπαίει και κατακλύζεται από κλισέ και λαϊκισμούς η νέα γενιά οφείλει να βγει μπροστά. Η γενιά των 50 plus είναι μια γενιά με εμπειρία σε τεχνικά και πρακτικά ζητήματα παρόλα αυτά, σε γενικό πλαίσιο, με πεπαλαιωμένες απόψεις και χωρίς θάρρος για εκσυγχρονισμό. Η παρουσία νέων, άφθαρτων προσώπων με όρεξη για προσφορά είναι αναγκαία σε μια χώρα που βρέθηκε στην οικονομική και πολιτιστική κρίση μιας δεκαετίας λόγω των επιλογών των παλαιοτέρων γενιών. Και πιστεύω πως μόνο σκεπτόμενοι πολίτες χωρίς ανασφάλειες, αναγνωρίζοντας παλιότερα σφάλματα και με γνώμονα το συλλογικό καλό μπορούν να συμβάλλουν στην αποδοχή των νέων και στη συνεργασία μεταξύ παλιού και νέου.

Είσαι ευαίσθητο και κοινωνικοποιημένο άτομο σε ότι αφορά 
κοινωνικά, πολιτικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα, θέματα γύρω από τα ζωάκια, κλπ; 

Είμαι ιδιαίτετρα ευαίσθητη όπως νιώθω πως είναι και η πλειοψηφία των ανθρώπων της γενιάς μου στα περισσότερα από αυτά τα ζητήματα. Με αφορά οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου αλλά και σε διεθνές επίπεδο κι έχω έντονο το αίσθημα δικαίου αλλά και ατομικής ευθύνης. Ο καθένας μας μπορεί να συμβάλλει στη βελτίωση του κόσμου κατανοώντας πως δεν είναι μόνος του και αφήνοντας στην άκρη προσωπικές ιδεολογίες και συμφέροντα.

Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας; 
Τι σε ενοχλεί; Βλέπεις σημάδια βελτίωσης; 
Που εντοπίζεις το πρόβλημα, τι προτείνεις; 

Η αλήθεια είναι πως βλέπω νέους ανθρώπους ακόμα με ιδεολογίες και αντιλήψεις απαρχαιωμένες στη σκιά της οικογένειά τους αδυνατώντας να μετακινηθούν από την ασφάλεια του μικρόκοσμού τους και κατ'επέκταση των συμφερόντων τους. Αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία σε αυτήν την επανάσταση σε ασυνείδητο επίπεδο, παρόλα αυτά δεν μπορώ να δικαιλογήσω σε έναν τόσο εξελιγμένο κόσμο με πρόσβαση σε οποιαδήποτε γνώση κάποιος νοήμων άνθρωπος να επιμένει πεισματικά σε αδιάλλακτες θέσεις με καμία αποδοχή για οτιδήποτε έξω από αυτόν. Αυτό είναι κάτι που με θλίβει και το παρατηρώ σε μεγάλη μερίδα νέων ανθρώπων.  Ιδανικά, θα ήθελα να υπάρχει μεγαλύτερη τριβή των ανθρώπων με τη συναισθηματικής τους ευφυΐα και αξιολόγηση των πραγματικών αξιών. Θα ήταν ένα καλό πρώτο βήμα για να αποδεχθούμε ο ένας τον άλλον και να αναπτυχθεί η μεταξύ μας αλληλεγγύη.

Πως βιώνεις την οικονομική και πολιτική κρίση που περνά 

η πατρίδα μας εδώ και 12-13 χρόνια; 

Εργασιακά, μα και σαν άτομο στην καθημερινότητα. 

Η οικονομική κρίση επηρέασε θέλοντας και μη τον κάθε ένα από εμάς σε καθολικό επίπεδο. Η κρίση που αφορούσε την οικονομία δε θα μπορούσε να μην έχει αντίκτυπο σε κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο. Χωρίς να θέλω και πάλι να επεκταθώ στο συλλογικό κομμάτι και μιλώντας σε προσωπικό, θα ήθελα να αναφερθώ στον ψυχολογικό εκβιασμό που παρατήρησα με αφορμή την οικονομική δυσχέρια. Φόβος και εκβιασμοί ήταν αυτά που παρατήρησα στον εργασιακό τομέα και με τους γύρω μου να μουρμουράνε σε κάθε μορφής εργασιακή αδικία "αφού έχεις δουλειά, μη μιλάς καθόλου". Αυτό ήταν και κάτι που με έβγαλε πολύ δυνατή από όλο αυτό καθώς ποτέ δεν το υπέμεινα και δεν το δέχτηκα. Καμία δουλειά και καμία κρίση δε με υποχρέωσαν να παραμείνω σε εργασία που με εκμεταλλευόταν με μπροστάρη και κάλυψη την οικονομική κρίση. Από εκεί και πέρα δεν μπορώ να παραβλέψω το άγχος, την ταλαιπωρία, τη ματαιότητα που επέφεραν όχι μόνο σε εμένα και τους συνομήλικούς μου αλλά σε κάθε μου συναναστροφή κάτι που δεν μπορεί να μη σε επηρεάσει αρνητικά στην καθημερινότητά σου. Παιδεία, πρόνοια, σύστημα υγείας, αθλητισμός εξίσου θύματα και μαζί τους κι εμείς.

Μια θετική - ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο; 
Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο;
Η φράση που σε παρακινεί, αν θες. Κάτι φωτεινό.

Σε μια δύσκολη για άλλη μια φορά - αν και τώρα παγκοσμίως - περίοδο θέλω να πιστεύω πως έχοντας ήδη περάσει μεγάλο ζόρι και με ελάχιστη ανοχή στην εις βάρος μας αδικία η αναθεώρηση που θα φέρει αυτή η κατάσταση ενδεχομένως να μας κάνει να δώσουμε βάση σε ουσιαστικά ζητήματα, ανακατεύθυνση στις επαγγελματικές βλέψεις και να ανακάμψουμε σε ένα σχετικά "αναίμακτο" χρονικό διάστημα. Μότο ζωής δε θα έλεγα πως έχω κάτι συγκεκριμένο, ( εκτός από το λυρικό απόφθεγμα "εγώ δεν πάω Μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο") σίγουρα όμως στα δικά μου δύσκολα ανακαλώ το "θυμήσου ποιος είσαι", φράση που αναφέρεται στο "Lion King" και το "live and let live" (ζήσε κι άσε τους άλλους να ζήσουν) είναι μια φράση που θα παρότρυνα να βάλουν κι άλλοι στη ζωή τους. Ευχαριστώ πολύ για το βήμα ❤️