Για πόσο όμως;

Αυτός ο φόβος, ο ηθικός αυτουργός για την τρομοκρατία που ζούμε, να βλέπεις παιδιά να μην μπορούν να αγγίξουν το χώμα, να νιώσουν τη γη στα πόδια τους. Μια ηθική, πολιτική, και υλική πλάνη. Παππούδες να νοσταλγούν την οικογένεια τους, στο κάτω κάτω τι άλλο τους έχει μείνει; Και ως πότε αυτό; 

Όλα μάταια, όλα σαν να κυλούν σε ένα αόρατο χρονικό τέλμα, λεφτά, αυτοκίνητα , σπίτια, καμία αξία, όλα ίσος προς ίσο. Θα μπορούσε να πει κανείς πως αυτό είναι και κάτι χαρμόσυνο. Αποφυγή έπαρσης, συνεχόμενη μανία πλουτοκρατιας, άγχος για το συνολακι της καθημερινότητας, ζήλια για αυτό που θες να αποκτήσεις πάση θυσία από μια βιτρίνα και δυστυχώς η τσέπη σου δεν είχε παρα μονο για τα απαραίτητα. Μήπως τελικά τα απαραίτητα αρκούν; Μήπως τα απαραίτητα που είχαμε ξεχάσει είναι η αγάπη, η ταπείνωση, η προσφορά, και όχι μια ωφελιμιστικη συμπεριφορά, όλα για πάρτυ μας. 

Έπαρση παντού έπαρση ότι όλα μπορούμε να τα αφουγκραστουμε. Εκτελώντας κάθε μέρα εντολές σαν ρομπότ με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Τώρα τι; τώρα που ζούμε όλοι κλεισμένοι τι μας έχει απομείνει; Τι θα έπρεπε να μας έχει απομείνει; Τα λεφτά, τα ρούχα, τα καλλυντικά αυτά δεν πιάνουν μία μπροστά στη γαλήνη, την ηρεμία, την πνευματικότητα της ψυχής. Αυτά χρειάζεται ο άνθρωπος, όλα τα άλλα τον πωρώνουν και τον υπερφορτιζουν και τον κάνουν να τρελαίνεται. Προσπαθούμε για το άπειρο ενώ δεν μπορούμε να το νοήσουμε καν με ανθρώπινες είτε υπερβατολογικες έννοιες. 

Επιφανειακή κατάσταση δίχως μέλλον, γιατί όλα μας τα υπάρχοντα είναι υλικά και γίνονται άυλα με το χρόνο, όμως η καλλιέργεια της ψυχής και τα ιδεώδη, χαράζονται βαθιά τόσο ανεξίτηλα. Και τελικά έρχεται ένα τέτοιο γεγονός και μας θυμίζει ότι το να έχεις υγεία και φαγητό στο τραπέζι είναι υπεράνω όλων, κάτι που τόσο καιρό είχαμε ως δεδομένο. Για πόσο όμως;

Μαρία Μανωλή
Φοιτήτρια Φιλοσοφικής Α.Π.Θ.