1304 λέξεις που υποφέρουν

ΠΗΓΗ: www.sophiasvivavoce.com
Υπογράφει η νεαρα κυρια Παράσχου Σοφία - Ζωή 

Σκέψεις σε ρυθμό ταχύτητας φωτός: «Πρέπει να αδυνατίσω, έχω καταντήσει αηδία. Δε θα προλάβω να διαβάσω τίποτα, δε ξέρω καν πότε θα αρχίσει το εξάμηνο, πάλι θα αποτύχω, ένας άχρηστος είμαι. Γιατί δε μου μιλάει ο φίλος μου, που τόσα έχουμε περάσει μαζί; Συνέβη κάτι, έκανα κάποιο λάθος; Δε θα βρω κανέναν να με ανέχεται και να με θαυμάζει γι’ αυτό που είμαι, πάντα μόνος μου θα μείνω, μπακούρι κανονικό, χωρίς κανένα στήριγμα. Κανείς δε με καταλαβαίνει, και οι φίλοι που έχω, πισώπλατα μαχαιρώνουν και υπόγεια έχουν αρνητικά συναισθήματα για μένα. Τί θα πει ο κόσμος για μένα, η οικογένεια μου, θα μου δείξει αγάπη ή με τις επιλογές μου θα ξινίσει και θα με απορρίψει σιωπηλά, γιατί δε θα μπορέσει να μου το πει ευθέως. Κρύβομαι, πρέπει να κρύβομαι για να μη με σχολιάσει κανείς, να μη με περιγελάσει. 

Τι θα κάνω, δε μπορώ να οργανώσω το πρόγραμμα μου, δε μπορώ να πάρω τα πόδια μου από το κρεβάτι, θέλω να ξυπνήσω μια μέρα και να μη με πιέζει κανείς να σηκωθώ, πως θα τελειώσω όλα αυτά που έχω να κάνω; Οι γονείς μου είναι όλο εκνευρισμένοι, ξεσπούν και πάνω μου μερικές φορές, πως θα το διαχειριστώ, μου χαλάει η διάθεση κάθε λεπτό. Έχω καταντήσει να μη θέλω να βλέπω κανέναν, να μην έχω ανάγκη κανέναν, εσωστρεφής και κλειστός, φοβισμένος ότι θα με προδώσει όποιος δει πέρα από τις άμυνες μου. Κυλάει ο χρόνος και δεν αισθάνομαι ότι κάνω τίποτα ουσιώδες, μια αδράνεια, μια ενασχόληση με μικροπράγματα, αλλά δεν έχω το κουράγιο και τη διάθεση να κάνω τίποτα άλλο. Έχω αφήσει τελείως τον εαυτό μου, ίσως και να μη μου αξίζει τίποτα τελικά, πώς έγινα έτσι; Μου λείπει. Τί μου λείπει πιο πολύ; Η ΞΕΓΝΟΙΑΣΙΑ.»

Εσύ, που το διαβάζεις αυτό, ναι εσύ, για σένα μιλάω ακόμα κι αν δε ξέρω το όνομα σου, είδες πόσο καλά σε ξέρω; Ξέρεις πως το κατάλαβα; Γιατί διάβασα το μυαλό σου, όπως ακριβώς διαβάζω και το δικό μου. Και έγραψα σε μερικές σειρές σκέψεις που σίγουρα και εσύ θα έχεις κάνει. Γιατί σε διαβάζω και μαζί με σένα διαβάζω το άγχος σου, την πίεση που νιώθεις, τη μιζέρια σου, το αυτομαστίγωμα στο οποίο υποβάλλεσαι κάθε μα κάθε μέρα και την αυστηρή και άδικη -ναι άδικη, πίστεψε με – κριτική που ασκείς σε σένα. Γιατί μπορεί ένα πρωί να ξυπνήσεις και να μη γουστάρεις να ανταλλάξεις κουβέντα με κανέναν, γιατί μπορεί να φοβάσαι ότι θα σε κοροϊδέψουν γι’ αυτές σου τις σκέψεις, ότι δε θα σε πάρουν στα σοβαρά, γιατί φοβάσαι να ρίξεις την άμυνα σου και να φανεί η ευαίσθητη και ανήσυχη ψυχή σου. Πιο εύκολα θα σε ποδοπατήσουν αν το κάνεις αυτό, έτσι δεν πιστεύεις;

Και τώρα θα σου απαντήσω και σε μια άλλη ερώτηση που σίγουρα έχεις. «Ποια είναι αυτή, ρε μαλάκα, που θα μου κάνει life coaching μέσα από μια ιστοσελίδα που λέγεται Viva Voce? Είμαστε με τα καλά μας; Ποια νομίζει ότι είναι;» Και εκεί εγώ θα σου απαντήσω ότι μόνο life coaching δεν μπορώ να σου κάνω, γιατί πρέπει να τα βρω η ίδια με τον εαυτό μου πρώτα για να σε βοηθήσω. Ξέρεις, όμως, τι μπορώ να κάνω; Να σου ανοίξω ενδόμυχα ένα παραθυράκι στο μυαλό σου για να αποδεχτείς την κατάσταση και να την αποδαιμονοποιήσεις. Και μετά, ας τραβήξει ο καθένας το δρόμο του, μπορείς και να μη με ξανακούσεις να μιλάω-γράφω, άμα δε θέλεις. Άσε με και μένα να παλεύω με τους δαίμονες μου, όπως μπόρω. Δώσε ου αυτή την ευκαιρία. Και μετά, «τα μελέ» όπως λέει και η νεολαία……

Ξέρεις ποιο είναι το θέμα, έτσι; Ότι δε ξέρω και τι να σου πω, από που να ξεκινήσω. Φτιάξε, όμως, έναν καφέ και έλα να το συζητήσουμε λίγο.

Γιατί μισείς τον εαυτό σου και δεν τον αγαπάς; Αυτός σε στηρίζει και στο τέλος, εσύ και αυτός θα μείνετε. Κανείς άλλος, καμία μαμά και μπαμπάς, κανένας φίλος, κανένας γκόμενος δε θα είναι εκεί. Εσείς οι δύο θα είστε και με ένα ουισκάκι θα λέτε τι έγινε τελικά σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή. Πόσο θα στενοχωρηθείς άμα αντιληφθείς ότι ήσουν πιο αυστηρός από όσο έπρεπε; Και δε θα μπορείς και να το αλλάξεις, με ακούς; Επίσης, να σε ρωτήσω, έτυχε και συνυπάρχουμε σε μια γη όλοι μαζί, καλά ως εδώ. Ο άλλος με ποιο δικαίωμα θα εισχωρήσει στη δική σου σφαίρα και θα την επηρεάσει; Και εσύ, γιατί αγχώνεσαι να αλλάξεις τον άλλον με βάση τα δικά σου πρότυπα; Σου έδωσε κανείς το δικαίωμα ή στο ζήτησε κανείς; Άστον να ξύνεται όλη μέρα, να κάνει παρέα με όποιον θέλει, να είναι όπως γουστάρει, άστον! Μην τον κυνηγάς «για το καλό του». Δε λογοδοτεί κανείς σε σένα, ούτε τώρα ούτε μετά, όπως δε λογοδοτείς και εσύ σε κανέναν. Και αυτό βάλτο καλά στο μυαλό σου. Και αν κάνεις πράγματα για τους άλλους, εσύ δε θα καταφέρεις να τα προσμετρήσεις στα συν της ζωής σου στο τέλος, όχι ο άλλος. Είσαι μόνος σου ανάμεσα σε πολλούς, ζήσε έτσι και αποδέξου το. Συνοδοιπόροι είναι οι άλλοι, όχι διαφορετικές πτυχές του εαυτού σου.

Και να σου πω, βρε παιδί μου… Μετανιώνεις και αυτομαστιγώνεσαι; Γιατί; Είσαι καθόλου με τα καλά σου; Πιες μια γουλιά καφέ και έλα να το συζητήσουμε. Αν δεν υπήρχε η προοπτική να κάνεις λάθος, δε θα διαχωρίζαμε εξ’αρχής το λάθος και το σωστό, όλα θα ήταν μονόδρομος. Και να σου πω επίσης… Γιατί μαζοποιείσαι και δίνεις και εσύ αρνητική χροιά στο «λάθος»; Θετικότατη έχει, γνωρίζεις και άλλες πτυχές του εαυτού σου, εξελίσσεσαι και δίνεις και ενδιαφέρον στη ζωή σου, να έχεις να θυμάσαι πράγματα και να διορθώνεις ρε παιδί μου. Με τι θα γελάς στα 80 σου; Με τις μαλακίες που έκανες στα 20! Τι θα έχεις να λες να, με την παρέα του ουίσκι που λέγαμε; Κάνε λάθη, είναι σωστά καταβάθος, χτίζεσαι από αυτά. Δεν έχει να κάνει με τους άλλους το λάθος, γάμησε τους άλλους, δικό σου λάθος είναι και από τη στιγμή που δεν επηρεάζει κανέναν, βάλτο τρόπαιο στον τοίχο σου. Τέλος κουβέντας.

Και να σου πω και κάτι άλλο. Τους άλλους γύρω σου τους έχεις δει; Τη διαφορετικότητα και την ποικιλομορφία; Είναι όλοι εμφανισιακά ιδανικοί, όπως εσύ κρίνεις το ιδανικό; Κι αν είναι, τί θα πει ιδανικό; Ένας από τους πολλούς, ίδιους; Ή μοναδικός; Πάρε 150 κιλά αν γουστάρεις και χάσε άλλα 400. Ο διάλογος που πρέπει να κάνεις δεν είναι με κάποιον άλλον για το τι σου πάει καλύτερα αλλά στον καθρέφτη με σένα και με το τι νιώθεις εσύ καλύτερα. Στα 80 θέλεις να σκέφτεσαι πόσο καταπιέστηκες για τους άλλους, για να τους κρατάς δήθεν ικανοποιημένους, για τα κοινωνικά πρότυπα; Θα έχεις χαθεί εσύ και η μονάδα σου με όλα αυτά.

Και κάτι τελευταίο θα σου πω γιατί ο καφές τελείωσε και δε θα κοιμάμαι το βράδυ αν φτιάξουμε τώρα και άλλον. Θα επανέλθουμε, όμως, με ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί, να ζαλιστούμε λίγο και να λέμε περισσότερες αλήθειες. Προς το παρόν όμως, θέλω να κλείσω λέγοντας σου να εκφράζεσαι. Να βρίσκεσαι με άτομα που ΑΓΑΠΑΣ και να περνάτε μαζί στιγμές, μέχρι το ξημέρωμα, όχι με τις συμβάτικές μόνο μεθόδους διασκέδασης αλλά και σε μια απλή καρέκλα, σε μια βεράντα, κάτω από τα αστέρια, αναλύοντας τον κόσμο. Θα τα νοσταλγήσεις αυτά. Πες αυτό που θες σε όποιον θες να το πεις, άσε τις υπεκφυγές, πάτα στα πόδια σου, τώρα που μπορείς. Μη σε νοιάζει τι απάντηση θα δεχθείς στο μήνυμα που θα επικοινωνήσεις, βάλε στόχο να έχεις πει όλες σου τις αλήθειες μέχρι να μη μπορείς να πατήσεις πια γερά στα πόδια σου, να έχεις μπουχτίσει τόσο πολύ από την αλήθεια σου και από όλα αυτά που ΔΕΝ κράτησες μέσα σου και  τα είπες, έτσι ώστε στο τέλος να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να πεις επιτέλους – είμαι ξέγνοιαστος.

Αθήνα, 06/05/20

---- Τέλος διαλόγου με εσένα και με τον ίδιο μου τον εαυτό, το μεγαλύτερο θύμα του αυτομαστιγώματος μου, κι ας συνεχίσουμε να υποφέρουμε όλοι μαζί ----