Απελευθέρωση

ΠΗΓΗ: www.sophiasvivavoce.com

Ξύπνησα και γυρνώντας το κεφάλι μου, ένα πλατύφυλλο ξεκουραζόταν στο διπλανό μαξιλάρι του διπλού - μονού κρεβατιού μου. Το πράσινο χρώμα μου γέμιζε το μάτι, ολόκληρο δάσος στο προσκεφάλι μου, πουλί να κελαηδά δίχως να το ακούω. Πράσινο, έτσι καταπράσινο που ήταν, το χάζευα όλη μέρα και σκεφτόμουν τι τυχερός άνθρωπος που είμαι για να με επιλέξει το φύλλο και να πλαγιάσει δίπλα μου. Η φύση με αγαπά, σκέφτηκα, και χάιδεψα την απαλή επιδερμίδα του.

Δυο σταγόνες νερό από το χθεσινό ποτήρι του έσταξα, για να ασφυκτιά από ζωή. Μα εκείνο χλόμιασε αντί να αναζωπυρωθεί και λέρωσε το μαξιλάρι με έντονο, πράσινο, ανεξίτηλο χρώμα, σα να με εκδικήθηκε για το καλό που του έκανα. Το νερό το ρούφηξε, δεν άφησε σταλαγματιά. Και εγώ το χάιδεψα, σαν να μην έγινε τίποτα, γιατί το πράσινο του χρώμα με γέμιζε, παρά το ότι με κατέστρεφε αργά. Και περνούσαν οι μέρες και το έπαιρνα παντού μαζί μου και μου χρωμάτιζε δειλά - δειλά κάθε γωνιά του σπιτικού, μια κινούμενη φυσική καταστροφή, μα τόσο γλυκιά στην όψη.

Και όταν το άφησα σε εκείνο το ποτάμι για να απελευθερωθώ από τα δεσμά μου ήξερα πως θα γυρίσει, αργά με το ρεύμα να το καθοδηγεί προς την πράσινη καταστροφή μου, και έτσι και έγινε. Και εγώ το ξανακούμπησα απαλά στο νερό για να κυλήσει μακριά και επέστρεψε ανένδοτο - ένα ανέκδοτο για τις μάταιες προσπάθειες μου. Δευτέρα πρωί, τυφώνας και βροχή έξω, μου χάλασαν το λερωμένο πράσινο παντζούρι και μου ανακάτωσαν το σπίτι, μαζί και το πλατύφυλλο.

Και έκτοτε δεν το ξανάδα, μη γνωρίζοντας αν ακόμη με κατέστρεφε κάπου κρυμμένο ή με είχε απελευθερώσει από τη λαγνεία του. Δεν πειράζει, η άγνοια είναι η σωτηρία μου, είπα, και έβαλα λίγο πάγο, κρύο και δροσερό, στους καρπούς των χεριών μου για να πάψει τον πόνο από τα δεσμά που είχα πλέον χάσει.

Υπογράφει η νεαρά κυρίας Σοφία - Ζωή Παράσχου