Μια βαλίτσα… Η ζωή!

Της Ζόγκα Δήμητρας-Κλαούντιας 



-Έλα μην αργείς. Πρέπει να βιαστείς. Έχεις να πας στο αεροδρόμιο. Τα πήρες όλα στη βαλίτσα σου;

Ταξίδια. Πάντα τα περιμένεις με προσμονή, με αγωνία, με ενθουσιασμό, με μια θλίψη, με μια νοσταλγία. Αναλόγως την περίσταση. Στη πλειονότητα των περιπτώσεων τα ταξίδια θέλουν μια μικρή προετοιμασία ή και μεγάλη, εξαρτάται από τις αποσκευές σου.  Τη Βαλίτσα σου. Δε μπορεί, θα έχεις μια βαλίτσα λίγο πιο αγαπημένη από τις άλλες και δεν είναι γιατί σ αυτή τη βαλίτσα βρήκες το κατάλληλο μέγεθος ή χρώμα μόνο, αλλά γιατί εκείνη η βαλίτσα ήταν συνταξιδιώτης στους προορισμούς σου. 

Η βαλίτσα πέρα από το βάρος, από το άγχος για το τι θα βάλεις μέσα, από τη προετοιμασία για το πώς θα τα βάλεις τα πράγματα μέσα σ αυτή, έχει κλειδώσει μέσα και στιγμές που μπορεί να τις κρατάς, να τις πετάς ή να τις νοσταλγείς, κάθε φορά που πας να την ξαναπάρεις στα χέρια σου. Η βαλίτσα λοιπόν, δεν είναι μόνο εξωτερικό στυλ ή ένα ασήμαντο αντικείμενο που κοσμεί το ταξίδι σου, αλλά έχει και υπόσταση. Μη γελάς, κάνε το τσιγάρο σου και άκουσε με. Δε θα σου πω για τα ταξίδια σήμερα, θα σου μιλήσω για τη βαλίτσα που τόσο μισείς και αγαπάς ταυτόχρονα, που σε ξέρει πιο καλά και από τον συνεπιβάτη μερικές φορές. 

Η  βαλίτσα ως κυριολεξία και αντικειμενική υπόσταση είναι για να σου κάνει τη ζωή πιο εύκολη, είναι ο κουβαλητής σου εν ολίγοις. Η βαλίτσα όμως, ως μεταφορά και υποκειμενική υπόσταση είναι το Εγώ σου στο παρελθόν, παρόν και μέλλον. Γελάς τώρα, αλλά με το πιο σοβαρό σου ύφος. Θα λες μέσα σου: «τι σκέφτηκε πάλι αυτή;» Ε! Θα σου πω τώρα. 
Χθες που ετοίμαζα τις βαλίτσες για το ταξίδι μου, με ή χωρίς επιστροφή (θα το αναλύσουμε κάποια άλλη στιγμή), κοντοστάθηκα μια στιγμή να τις βγάλω φωτογραφία και να τις στείλω στη μητέρα μου. 

Ε! μαζί με το κλικ, έγινε και το κλικ στο μυαλό, βασικά πιο πολύ στη καρδιά. Είδα το χρώμα μπορντό. Είπα αποχρώσεις του κόκκινου γιατί μου βγάζει πάθος σα χρώμα, είδα τη μικρή αδελφή της, τη χειραποσκευή, μπλε βαθύ τι άλλο θα μου τύχαινε; Ερωτευμένη μ’ αυτό το χρώμα, μου δίνει πάντα την αίσθηση ότι απλώνονται νέοι ορίζοντες. Μετά είδα ότι ήταν βαριές, και σκέφτομαι στο αεροδρόμιο θα πληρώσουμε παραπάνω, όπως το τίμημα των πράξεων σου πάντα πληρώνεις, άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο, αλλά πάντα καταλήγεις να  πληρώνεις. Ξέρεις, αυτό είναι το τίμημα των αναμνήσεων που κουβαλάς εκεί μέσα στο αγαπημένο παρελθόν που ταξιδεύει στο παρόν και γίνεται ανεκπλήρωτο μέλλον. 

Μετά δε μπορούσα να κλείσω τη μία, το άγχος, το άγχος φίλε μου για το αύριο. Εκείνη η αγωνία και εάν δεν κλείσει, και εάν σπάσει και εάν δεν χωρέσουν όλα τα πράγματα που θέλω, και εάν μου πετάξουν το αγαπημένο μου άρωμα; Σκέψεις και ερωτήσεις. Αυτή η αγωνία που σε ταλανίζει πάντα για το μέλλον. Ναι, για το μέλλον. Μη! Πετάς το τσιγάρο κάτω νευρικά. Ναι, το μέλλον που κάθε στιγμή σου χτυπάει το καμπανάκι της πόρτας σου και θες να το ξέρεις, να χωρέσεις εκεί όλα σου τα όνειρα, τις ελπίδες με τέτοια ασφάλεια χωρίς να σε νοιάζει εάν στριμώχνονται όλα εκεί μέσα, εάν τα χρειάζεσαι όλα και είσαι έτοιμος να τα έχεις όλα αυτά ή εάν τα χρειάζεται κάποιος να του τα δωρίσεις. 

Έπειτα, ήταν όλα σχεδόν έτοιμα. Ένιωσα μια ανακούφιση και ηρεμία. Ένιωσα εκείνη τη γαλήνη ότι όλα είναι σχεδόν καλά. Όμως, με το παρόν τι γίνεται; Η βαλίτσα εκείνη τη στιγμή δε σου προσφέρει παρόν, αναρωτιέσαι. Η βαλίτσα σε πάει στο παρελθόν, σε πάει στο μέλλον και στο παρόν που είναι εκεί δίπλα σου δε μπορείς να τη χαρείς. Ακριβώς όπως και τη ζωή σου! Τη ζωή θα το τονίσω, τη ζωή σου! Την πας βόλτα μια στο παρελθόν, μια στο μέλλον, λες και είναι βαλίτσα. Δε κάνεις μια στάση να δεις, να την αγγίξεις, να νιώσεις τη στιγμή σου, τον συνεπιβάτη σου. Τρέχει εκεί σα μια γεμάτη βαλίτσα που δε μπορεί να κουμπώσει ολόκληρη, διότι τη βαραίνουν πράγματα, τα φορτία σου, οι φόβοι σου. Η βαλίτσα όμως, θέλει και τα κατάλληλα χέρια, τον οδηγό της. 

Όπως και η ζωή σου. Κάποιες φορές λες: 

«Είναι πολύ ελαφριά κάτι δε πήρα.» Ίσως να μην έδωσες το εκατό τοις εκατό, ίσως να την έχεις αφήσει άδεια για σουβενίρ ή απρόσκλητα δώρα. Άλλες φορές είναι τόσο βαριά που σου φεύγει λίγο από τη κατεύθυνση που πας, γιατί θέλει να ανασάνει η ζωή, συγγνώμη η βαλίτσα. Και εσύ εκεί τη γεμίζεις και άλλο, μπας και αντέξει για το μέλλον. Και κάπου εκεί χαλάει. Έχεις χάσει όλη τη διαδικασία του ταξιδιού για έναν προορισμό που όταν φτάσεις δε θα ξέρεις ακόμα εάν θα είναι ο προορισμός σου. 

Η βαλίτσα όμως πιστή θα ναι εκεί, θα σε περιμένει. Ίσως χαλάσει, ίσως τη φτιάξεις, ίσως στη κλέψουν στη δρόμο, ίσως και τη ξεχάσεις. Πάντα όμως θα σου θυμίζει τα ταξίδια. Θα σου θυμίζει ότι η ζωή θέλει το τώρα και τη σωστή κατεύθυνση. Πυξίδα άλλοτε, google maps τώρα. Το πιο βασικό απ’ όλα όμως είναι να μη ξεχνάς, ότι η βαλίτσα είναι δικιά σου, εσύ την επέλεξες και εσύ επέλεξες τι θα βάλεις μέσα και για ποιους. Η βαλίτσα είναι ο Εαυτός σου, είναι το Εγώ σου… Είναι η Ζωή σου… Άχρονη χρονικότητα στο πέρασμα … ζωή!