Μείον μηδέν

Υπογράφει η νεαρα κυρια: 

Μαίρη Κιτσιάκη 
εκ του Τμήματος Φιλολογίας, του Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων  
Ερασιτεχνική συγγραφέας κειμένων



Καθημερινά ένα ξεκίνημα ξεπροβάλλει με το χτύπημα του ξυπνητηριού. Αυτός ο ήχος που, πλέον, έχει κουράσει όχι μόνο την ακοή σου, αλλά και την σκέψη σου. Και αυτό γιατί ξέρεις ότι με το που ηχήσει στα αυτιά σου, νέες εμπειρίες θα έρθουν στην ζωή σου.
Αναφερόμενη στην φράση《νέες εμπειρίες, τι μπορεί να είναι αυτές;

Αναπάντητο ερώτημα, καθώς ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις τι σου επιφυλάσσει το επόμενο λεπτό, η επόμενη ώρα, η επόμενη μέρα, η επόμενη βδομάδα. Και κάπως έτσι ίσως να χάνεσαι σε έναν μονόδρομο που ονομάζεται χρόνος. Αλλά πώς μπορείς να μην βρίσκεις τον δρόμο σου όταν βαδίζεις στην ευθεία; Σχεδον αδύνατον κάνεις να το βιώσει αυτό υπό πραγματικές συνθήκες. Ο χρόνος όμως, είναι μονόδρομος, καθώς και ο δρόμος της ασφάλτου. 

Όπως μια μηχανή, η οποία έχει ένα σημείο εκκίνησης για να φτάσει ως έναν προορισμό και κατευθύνεται μόνο μπροστά. Δεν γυρνάει ποτέ πίσω γιατί αν το κάνει θα φύγει από την πορεία της και δεν θα καταφέρει ποτέ να φτάσει στον επιθυμητό προορισμό της. Ωστόσο, πάντα θυμάται την διαδρομή της, αφού κάθε σημείο που διέσχισε την οδήγησε στο τέλος του ταξιδιού της. 

Αντίθετα, όταν μιλάμε για κάτι μη απτό, σαν τον χρόνο, ξεχνάμε ή παραμένουμε προσκολλημένοι στο σημείο στο οποίο ήμασταν κάποτε, στο σημείο στο οποίο βρισκόμαστε και στο σημείο στο οποίο θέλουμε να βρεθούμε. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούμε το χάος γύρω μας. Ζούμε μόνο για να επιβιώσουμε, 《να φύγει και αυτή η μέρα》και να έρθει η επόμενη, σαν τα τραγούδια στη λούπα. Και έτσι, ακολουθαμε μια εκ του ασφαλούς γραμμή πλεύσης. Χωρίς νέα πράγματα να συμβαίνουν στην ζωή μας. Χωρίς νέες εμπειρίες.

Μας έμαθε η κοινωνία να μην εκτιμάμε την κάθε στιγμή που περνάει. Να μην εκτιμάμε τον ήλιο που βλέπουμε κάθε πρωί, γιατί μας τυφλώνει, ενώ ήδη εθελοτυφλούμε. Να μην εκτιμάμε την βροχή που πέφτει κάθε φθινόπωρο, γιατί μας χαλάει τα σχέδια, ενώ ήδη κάνουμε τα πάντα για να μείνουμε στάσιμοι. Να μην εκτιμάμε τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας, γιατί μας γεμίζουν με τα δικά τους άγχη, ενώ ήδη έχουμε αυτοάνοσα προβλήματα. Και στην τελική να μην εκτιμάμε ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό, ο οποίος είναι ο μόνος συνοδοιπόρος στην ζωή που βιώνουμε.

Πώς λοιπόν να μιλάμε για εμπειρίες και για μια ζωή υποκειμενικά ονειρεμένη, όταν δεν πράττουμε αυτό που πραγματικά έχουμε στα βάθη της ψυχής μας; Όταν δεν συμβαδίζουν το μυαλό με την καρδιά και η λογική με τις επιθυμίες μας; Κανεις που δεν καλλιεργεί το μυαλό του, που δεν σκαλίζει την κάθε σκέψη του, που δεν σταματάει συνεχώς να αναζητά την αλήθεια, που δεν θα πάψει ποτέ να αμφισβητεί οποιαδήποτε μασημένη τροφή του δίνεται "απλοχερα", δεν θα καταφέρει να διασχίσει το ταξίδι εύρεσης της αλήθειας και να επιδιώξει την ευτυχία του. 

Αυτό είναι επί της ουσίας η ζωή, ένα ταξίδι προς την ύψιστη ολοκλήρωση μας. Μια ολοκλήρωση που εμείς θα την καθορίσουμε ως ευεργέτες του εαυτού μας, εφόσον εμείς ξέρουμε καλύτερα από τον κάθε άλλον τι είναι αυτό που μας γεμίζει το είναι. 

Και όσοι πέφτουν στον βούρκο της τυποποιημενης καθημερινότητας, πράττοντας ακριβώς το αντίθετο των προαναφερθέντων, δεν θα κατορθώσουν ποτέ να ολοκληρωθούν πνευματικά, ψυχικά, σωματικά. Και αυτό είναι μια πορεία μείον του μηδενός, αντίθετη από το δύσκολο μονοπάτι της αυτοανακάλυψης και κατευθυνόμενη προς τον εύκολο δρόμο της εγκεφαλικής νέκρωσης.