Πολλά συμβαίνουν γύρω μας κάθε μέρα, άλλοτε μεγάλα, άλλοτε μικρά, άλλοτε σοβαρά, άλλοτε ανούσια, άλλοτε φταίμε εμείς για αυτά που συμβαίνουν, άλλοτε γίνονται χωρίς τη θέληση μας και χωρίς καν να μας ρωτήσουν. Ακούγοντας ένα σεμινάριο αυτοβελτίωσης ειπώθηκε: «Δεν είναι στο χέρι σου ο σεισμός, η οικονομική κρίση, η φυσική καταστροφή κτλ., αλλά είναι στο χέρι σου το πως θα αντιδράσεις σ ‘αυτό.» Σωστά!
Ωστόσο αναρωτιέσαι, ποιος σου έχει μάθει το πως να αντιδράς, πως να διαχειρίζεσαι ένα πρόβλημα, πως να βρίσκεις τη λύση, πως να ξεπερνάς τα ψυχικά τραύματα; Πως ένα ζήτημα να το βλέπεις συλλογικό και ατομικό ταυτόχρονα; Πώς να ξέρεις τα όρια σου; Τι σημαίνει αυτοβελτιώση; Τι σημαίνει «γνώθι σαυτόν» που έλεγαν και οι προγονοί μας;
Ξέρεις ότι υπάρχουν άτομα που ποτέ δε γνωρίζουν τον εαυτό τους, δε γνωρίζουν τα θέλω τους, δε γνωρίζουν τα λάθη τους, δε γνωρίζουν έννοιες και αξίες; Η αιτία δεν είναι ότι είναι χαζοί, αλλά γιατί δε θέλουν μάθουν, να γνωρίσουν, να ακούσουν. Γιατί έμαθαν κολύμπι αλλά δε πήγαν στα βαθιά, απλά έριξαν λίγο νερό πάνω τους και νόμισαν ότι βρήκαν την όαση. Την όαση όμως δε την βρίσκεις, δε στη δίνουν, δε στη χαρίζουν, την χτίζεις. Κάποιοι χτίζουν τα όνειρα τους και τις ζωές τους με βάση τις ιδεολογίες μιας κοινωνίας, άλλοι με τα στάνταρτ της οικογένειας τους, άλλοι με βάση τα κόμπλεξ τους, άλλοι με βάση την επιπολαιότητα, άλλοι με βάση τα χρήματα, άλλοι με βάση τη συνήθεια και την ασφάλεια κτλ. κτλ.
Εδώ θα σε κοιτάξω στα μάτια (ή καλύτερα πηγαίντε σ ‘ένα καθρέφτη και ρωτήστε τον εαυτό σας) Πόσοι έχτισαν τη ζωή τους με αγάπη; Χτίζω τη ζωή μου με γνώμονα την αγάπη; Τι εννοώ μ' αυτό;
Να αγαπώ τη δουλεία μου, να μη τη βλέπω απλά ως κέρδος και καταναγκασμό επιβίωσης, να αγαπώ το σύντροφό μου, να αγαπώ τη νέα μέρα, να αγαπώ τον άλλον και να τον σέβομαι, να αγαπώ το σπίτι μου, να αγαπώ την οικογένειά μου, να αγαπώ τη ζωή την ίδια, να αγαπώ τα λάθη μου, να αγαπώ τα λάθη των άλλων, να αγαπώ το να δίνω λύσεις στα αδιέξοδα των άλλων, να αγαπώ όταν ο άλλος πηγαίνει μπροστά δικαία και να τον βοηθάω ακόμη περισσότερο, να αγαπώ όταν ο άλλος με κοιτάει στα μάτια και μου λέει την αλήθεια του, να αγαπώ το ψέμα του και να του εξηγώ ότι υπάρχει και η άλλη όψη που λέγεται ειλικρίνεια, να αγαπώ τη συγχώρεση, να αγαπώ το παρελθόν μου για να συνεχίσω στο μέλλον.
Τραγούδια, ποιήματα, ταινίες, βιβλία υμνούν μια αγάπη και το ρήμα αγαπώ. Αυτό όμως χάνεται, αλλοιώνεται, δεν έχει υπόσταση στη κοινωνία του 21ου αιώνα.
Περπατάς στο δρόμο, μπορείς να την αντικρίσεις κάπου; Εγώ ναι, την βλέπω σε μια γωνία αναμονής για να τη προσέξεις και να την κάνεις πράξη. Μη μπερδεύεις την αγάπη με το κοινωνικόπολιτιστικό πρόσχημα της. Σου μιλάω για την αγάπη με συναίσθημα, λογική, υπευθυνότητα.
Δε σου μιλάω για την αγάπη που τη μετράς σε γραμμάρια, ταξίδια, δώρα, κεράσματα. Δε σου μιλάω για την αγάπη που την αποκαλείς αγάπη μου και σου δίνει μια πισώπλατη μαχαιριά. Δε σου μιλάω για την αγάπη που φιλάει εσένα και ακριβώς πιο διπλά κλείνει το μάτι σε μια σκιά. Δε σου μιλάω για την αγάπη που τη φωνάζεις και αυτή χάνεται ή κρύβεται δειλά.
Δε σου μιλάω για την αγάπη που κλείνεις ραντεβού, δίνεις υποσχέσεις και δεν έρχεται ποτέ και σου απαντά ο τηλεφωνητής. Δε σου μιλώ για την αγάπη που σε ρωτάει σε δέκα χρόνια από τώρα: «βλέπεις τη ζωή σου ως μάνατζερ ή οικογενειάρχη ;» Δε σου μιλάω για την αγάπη που σου θέτει αμφιβολίες, διλήμματα, ερωτήματα.
Σου μιλάω για την αγάπη που έχει όνομα, επίθετο, πρόσωπο, ταυτότητα.
Σου μιλάω για την αγάπη που είναι ντόμπρα, έχει μπέσα και φοράει όλα τα χρώματα.
Σου μιλάω για την αγάπη που δε ξεθωριάζει σε μια βροχή, σ' ένα καβγά, σε ένα «άντε μου στο διάολο» (γιατί την αγάπη δε τη διαολοστέλνεις ποτέ).
Σου μιλάω για την αγάπη που δε σου έμαθαν ποτέ, που δε μας έμαθαν ποτέ.
Σου μιλάω για μια αγάπη που δε τη βρίσκεις τυχαία στο δρόμο σου.
Σου μιλάω για μια αγάπη που θέλει δουλειά, που θέλει προσπάθεια να καλύψει κενά, που θέλει χτίσιμο, που όσες φορές και εάν πάει να πέσει, εσύ να τη σηκώνεις.
Σου μιλάω για την αγάπη που δε θέλει να χάνεις το χρόνο σου αλλά να σου μαθαίνει την αξία του χρόνου σου.
Σου μιλάω για την αγάπη του «δε πειράζει είμαι πλάι σου» και όχι εκείνη του «στα έλεγα εγώ, είχα δίκιο.»
Σου μιλάω για την αγάπη που σκέφτεται το εμείς, και το εγώ το διαμορφώνει με υγιή τρόπο.
Σου μιλάω για μια αγάπη που συμβολίζει ζωή, μπορεί και αιωνιότητα.
Εάν δε τη ξέρεις, έλα να τη χτίσουμε σήμερα. Όχι αύριο, ούτε κάποια στιγμή. Σήμερα γιατί μετά ίσως είναι αργά. Είναι άραγε αργά αγάπη μου, για την αγάπη;
Υπογράφει η εξαίρετη νεαρά κυρία Δήμητρα Κλόντια Ζόγκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου