Ο Στέφανος Παραστατίδης μιλά στο OfftRN

Η συνέντευξη δόθηκε στην Αναστασία Νικολοπούλου
Επιμέλεια ερωτήσεων και υλικού, Μαρκόπουλος Χ. Θωμάς 

Πες μου λίγα πράγματα για σένα, Στέφανε. Καταγωγή, δουλειά, πράγματα που σου αρέσουν; 

Kιλκίς είναι η γενέθλια γη και τα βιώματα των πρώτων παιδικών μου χρόνων· που ‘χουν τελικά περισσότερη δύναμη μέσα μου απ΄αυτή που υπολόγιζα· Θεσσαλονίκη επίσης ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Αν και ως φιλοσοφία πιστεύω ότι τόποι είναι οι άνθρωποι. Ιατρός στο επάγγελμα,  περνάω καλά σε παρέες με τσιπουρομεζέδες που λείπουν τα πρέπει και διαβάζω/γράφω περίπου ως ανάγκη.

Γιατί ΠΑΣΟΚ και ΚΙΝΑΛ εν έτη 2020; Ποιος ο λόγος; 

Γιατί μου κάνει. Είμαι σοσιαλδημοκράτης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, από το κοινωνικό κράτος έως τα δικαιώματα, από τη στήριξη των αδυνάμων μέχρι την ανακατανομή του πλούτου, από την ειρήνη μέχρι μία δίκαιη ενωμένη Ευρώπη, από την ελευθερία μέχρι την ισότητα και από την δημοκρατία μέχρι την κοινωνική δικαιοσύνη. Ένα ΠΑΣΟΚ δρόμος είναι όλα τούτα, χωρίς πολλά γιατί. Και θα υπερασπιστώ τις ιδέες αυτές, στα εύκολα και στα δύσκολα. 

Είναι οι 60plus έτοιμοι να μας δεχθούν ως γενιά του αύριο; Επαγγελματικά, Πολιτικά και Κοινωνικά.

Οικονομικές δαφορές έχουμε πάντως και δύσκολα λύνονται, διότι πληρώνονται τους μισθούς μας και πληρωνόμαστε τις συντάξεις τους. Αυτό το παράδοξο θα καταλήξει σε σύγκρουση, αν δεν απονεμηθεί διαγενεακή δικαιοσύνη. Βαμπίρ και κανίβαλοι, το παρομοίαζε παλαιότερα κ επιτυχημένα σε βιβλίο του ο Μίμης Άνδρουλάκης. Νομίζω όμως ότι αν τους αποδείξουμε ότι οι συλλογικές τους θυσίες δεν θα πάνε χαμένες και αυτό δεν είναι θέμα βιολογικής σειράς αλλά ιδεών, θα βάλουν πλάτη. 

Είσαι ευαίσθητο και κοινωνικοποιημένο άτομο σε ότι αφορά κοινωνικά, πολιτικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα; 

Ίσως δεν έχει αξία ένας τέτοιος αυτοπροσδιορισμός. Εγώ θα έλεγα ότι η ευαισθησία είναι βασικό συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Καμιά φορά η ροή της καθημερινότητας μάς βάζει φράχτες στο νοιάξιμο των γύρω μας, μας φτάνει να ξεχνάμε τον (συν)άνθρωπο, να κάνουμε τους στόχους αυστηρά προσωπικούς. Εκεί θα πρέπει να χτυπάμε καμπανάκι, τακ τακ εσύ -τακ τακ εγώ. Σε ό,τι με αφορά αν με έβαζα τίτλο σε τραγούδι, η πολιτική είναι λίγο πολύ η ζωή μου όλη.

Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας; Τι σε ενοχλεί; Βλέπεις σημάδια βελτίωσης; Που εντοπίζεις το πρόβλημα, τι προτείνεις; 

Νομίζω πια ότι οι γενιές διαφέρουν ανά δεκαετία. Αν και υπάρχει ένας αδρός διαχωρισμός, μεταξύ αυτών που ζουν εντός την τεχνολογικής σφαίρας και αυτούς που την κοιτάζουν ως ένα απομακρυσμένο ουράνιο σώμα· εδώ χρειάζεται μία προσπάθεια σύγκλισης, είναι η διαγενεακή δικαιοσύνη από την ανάποδη πλευρά, όχι τη δική μας. Δεν είμαι των παραπόνων γενικά. Θα ήθελα να πω μονάχα στους ακόμη μικρότερους από μένα, κυρίως αυτούς που ασχολούνται με την πολιτική, να μην το βάζουν κάτω. Έτσι μονάχα αλλάζει ο κόσμος, όταν κάνεις το ακατόρθωτο να φαντάζει δυνατό.   

Πως βιώνεις την οικονομική και κοινωνική κρίση που περνά η πατρίδα μας εδώ και 12-13 χρόνια; Εργασιακά, μα και σαν άτομο στην καθημερινότητα. 

Προσωπικά, δεν άλλαξε κάτι για μένα στο μέτρημα του χρήματος. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας διασφάλισε μία σταθερότητα, χωρίς τα πολλά αλλά ούτε και τα λίγα. Πώς όμως να νιώθεις καλά όταν ο φίλος σου, με 4 πτυχία κορνίζα, είναι μακροχρόνια άνεργος και φεύγει απογοητευμένος από τη χώρα, όχι ως επιλογή αλλά ως ανάγκη; Η κρίση που περάσαμε και περνάμε δεν ήταν οικονομική, ήταν κρίση πολιτική, κοινωνική, κρίση αξιών. Όμως οι γυρισμένες προς τα έξω άδειες τσέπες ενός νέου ανθρώπου είναι η δυνατή εικόνα της στιγμής. 

Πως βίωσες και βιώνεις τον κορονοιό και τα αποτελέσματα του; 

Γενικά, αντιμετωπίζω την κατάσταση χωρίς υπερβολές. Προσέχω χωρίς να φοβάμαι, γράφω για να ενημερώσω από επιστημονικής όψης όταν κρίνω ότι αυτό χρειάζεται, δεν είμαι αισιόδοξος για τους επόμενους μήνες, έχω όμως την πεποίθηση ότι για ακόμη μία φορά ο άνθρωπος θα τα καταφέρει, όπως το έχει κάνει στο παρελθόν απέναντι σε οποιαδήποτε απειλή. Και ίσως αυτή τη φορά καλύτερα, πιο γρήγορα και πιο μεθοδικά· διότι ζούμε σε έναν ανοιχτό διασυνδεδεμένο κόσμο και δουλεύουν παρέα πολλά μυαλά και φτιάχνουν ακόμη περισσότερες ιδέες. Αισιοδοξία, λοιπόν. 

Σου δίνω ένα τζίνι με 3 ευχές… ποιες ευχές κάνεις; 

Τι ωραία ερώτηση αυτή. Και δύσκολη συνάμα. Ας ξεκινήσω ανάποδα, από το τέλος. Μικρότερος έλεγα ότι αν κέρδιζα κάποια χρήματα, θα αγόραζα ένα πολύ μεγάλο οικόπεδο, θα το γέμιζα πλατάνια, θα επέλεγα 20 φίλους και θα τους πρότεινα να χτίσουμε παρέα για τα γεράματα. Να διαβάζουμε βιβλία σε καρέκλες σκηνοθέτη, να μαζευόμαστε για τσίπουρο τα μεσημέρια, να διαλογιζόμαστε ή να χαζολογάμε με ένα μόνιμο αεράκι που θα κουνά τα φύλλα να κάνουν έναν αθόρυβο θόρυβο. Μία πολιτική ευχή θα ήταν να σηκωθεί ο ήλιος ξανά ψηλά, ο πράσινος, έτσι; Είναι άδικα όσα τιμωρητικά συνέβησαν σε αυτόν τον χώρο, θα ήθελα αποκατάσταση -ως δικαιοσύνη. Και κάπου μέσα μου πιστεύω ότι το τζίνι είναι λιγάκι ΠΑΣΟΚ και θα φροντίσει γι’ αυτό.  Δεν σκέφτομαι τρίτη ευχή προς το παρόν. Ας την κρατήσω καβάντζα, να τεστάρω και αν το τζίνι μάς δουλεύει ή όχι. Και πορεύομαι ανάλογα :)

Μια θετική - ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο; Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; Η φράση που σε παρακινεί, αν θες. Κάτι φωτεινό.

Το μότο μου δεν είναι δικό μου, μου το ΄χε πει μια φίλη μου από την Αρμενία, αυτή ήταν μέσα και εγώ έξω από το μπαρ: ‘’Θα τα καταφέρουμε στο τέλος, δεν γίνεται αλλιώς’’. Αισθάνομαι κάθε λέξη αυτής της φράσης και μού πάει γάντι. Το λέω, λοιπόν, και σε σένα, Αναστασία· το τέλος θα έχει μονάχα νίκες :)