Ας μιλήσουμε λίγο για αγάπη…

 

Ας μιλήσουμε λίγο για αγάπη. Το ζήτημα αυτό, ο ήχος της λέξης «αγάπη» θεωρείται κλισέ, θεωρείται ρομαντικό, συναισθηματικό, θεωρείται αγαθό ή χαζό. Εκεί έρχομαι εγώ και σου ζητώ να μιλήσουμε λίγο για την αγάπη, να την συζητήσουμε, να την μάθουμε. (ρεαλιστικό και υπαρκτό ζήτημα, ειδικά τώρα που διακυβεύονται οι ανθρώπινες σχέσεις – οι σχέσεις μάσκας) Βάλε καφέ. Σκέτο, να μυρίζει ωραία και να κάνει όνειρα φθινοπώρου. Δεν ξέρω εάν σε ερωτεύτηκα, δεν ξέρω εάν θα σε ξαναδώ (όπως θέλω εγώ να βλέπω τα όνειρα τ ’απατηλά) αλλά χαίρομαι που σήμερα μοιράζομαι αυτό το πρωινό μαζί σου. Πρώτη φορά, ίσως και τελευταία.  Καθορίζεται η αγάπη; Αποτυπώνεται σε μια στιγμή και χάνεται; 

Μη με κοιτάς με πολλαπλούς προβληματισμούς (μπορεί να δημιουργούν οι προβληματισμοί και πολλαπλούς οργασμούς; ) Γελάμε. Πάντα γίνεται αυτό! Η συζήτηση απογειώνεται σε φιλοσοφία και προσγειώνεται  σε απότομη – ωμή πραγματικότητα. Αρχικά, ο καφές είναι υπέροχος, δίνει ενέργεια, έναυσμα και όνειρα, σαν την αγάπη. Λατρεύω την ελληνική γλώσσα, διότι είναι η μοναδική που ξεκαθαρίζει τόσο έντονα τον έρωτα από την αγάπη και ταυτόχρονα τα συνενώνει, τα διαχωρίζει και τα βιώνει λεκτικά και έμπρακτα. Θα ξεκινήσω με μια ερώτηση, όπως οι κανόνες του marketing  για να είναι πιο ελκυστικό το προϊόν, να εξάπτει την φαντασία, την περιέργεια. Έχεις αναρωτηθεί εάν γνωρίζεις να αγαπάς, εάν πέρα από μια λέξη στην καθημερινότητά σου η αγάπη έχει υπόσταση, χαρακτήρα και εάν σου ‘μάθαν να αγαπάς ή εάν ποτέ ρώτησες. «Συγγνώμη, πως μπορώ να αγαπάω, μπορώ να αγαπώ εμένα, αγαπάω σωστά, έχει ο απέναντι ανάγκη την αγάπη μου και εγώ την δική του;»  Θα μου πεις η αγάπη «όλα τα υπομένει», θα μου πεις «κράτησες μισά τα σ ’αγαπώ», θα μου πεις «αγάπα τον πλησίον», θα μου πεις «αγάπη αιώνια», θα μου πεις «με κούρασε η αγάπη σου», θα μου πεις «δεν ξέρεις να αγαπάς», θα με αποκαλέσεις «αγάπη μου», θα μου ψιθυρίσεις «σ’ αγαπώ»(όπως έκανε ένας έρωτας, είχαν περάσει 7 μήνες και ένα πρωινό πριν φύγει ήρθε και μου ψιθύρισε σ ‘αγαπώ) ή θα μου την πεις φωναχτά, ηχηρά, ντόμπρα. Πολυσημική η αγάπη μάλλον, πολλαπλοί οι προσδιορισμοί της, όπως και οι άνθρωποί της. Απορείς πρωί, πρωί αντί να κάνω υπολογισμούς, να διαβάζω τα νέα, να ακούω τα ζώδια, εγώ μιλώ για αγάπη. Ναι! Ένα ναι, ηχηρό από εμένα. 

Ξέρεις γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί την ζητάμε και δεν μπορούμε να την βρούμε ή να νιώθουμε αρκετοί με την αγάπη που έχουμε ή άλλοτε την φοβόμαστε λες και είναι ο εχθρός μας, δειλιάζουμε στην όψη της. Φοβόμαστε μη μας παρασύρει, μη μας τα πάρει όλα και «μείνουμε στον άσσο.» Όπως αυτό το πρωινό μεταξύ μας, να μην επαναληφθεί και ο καφές αντί να φέρει όνειρα, να τα πάρει όλα. Περνάνε τα χρόνια, αλλάζουν οι εποχές και εμείς δεν γνωριστήκαμε ποτέ μαζί της. Θα στο πω δειλή δεν είμαι, δεν υπήρξα ποτέ, απλά αγάπησα όλες τις αποχρώσεις της αγάπης, την έδωσα, την φώναξα, την έδιωξα, την κράτησα, μου την πήραν, την ένιωσα να με πνίγει, την προσγείωσα και με απογείωσε. Ναι! Την αγάπη. Ώσπου ήρθε η στιγμή, έγινα παρατηρητής της και σκέφτηκα, της συμπεριφέρθηκα σωστά, την αγάπησα πραγματικά, την εξέλιξα, την έδωσα χωρίς να παίρνω αντάλλαγμα, χωρίς να νομίζω ότι αγαπώ, ενώ δεν ξέρω και έχω μείνει μετεξεταστέα, αγάπησα χωρίς προσδοκίες; 

Έλαβα μια απάντηση, «η αγάπη είναι τέχνη» που αναφέρει και ο Φρόμ, το συνιστώ αυτό το βιβλίο σε όσους θέλουν να μάθουν μια νέα τέχνη… της αγάπης.  Γράφονται βιβλία, έργα, ολόκληρος κόσμος δημιουργήθηκε από την αγάπη του θεού (οκ μπορείς να μην το πιστεύεις, έστω αυτό το σύμπαν σου, δεν παίζει να δημιουργήθηκε χωρίς αγάπη, αλλιώς δε θα μπορούσες να την νιώσεις, ούτε καν να την φανταστείς) άλλοι την ονομάζουν χημική ένωση του εγκεφάλου. Δεκτό, αλλά μάλλον είναι μαγική αυτή η ένωση διότι όσο και να την εκλογικεύεις, σου δημιουργεί συναίσθημα, όσο και να το καθορίσεις, σε καθορίζει! Έχει την δύναμη και την δυναμική της η αγάπη. Όταν ήμουν 15 χρόνων πήγα στο μουσείο Μπενάκη στην Αθήνα και σκέφτηκα τι δώρο να πάρω στην μητέρα μου. Εκεί έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο ενός συγγραφέα που μου είχε αναφέρει στο σπίτι «Να μάθεις να αγαπάς και να αγαπιέσαι.» Χάρηκε για το δώρο (με τα χρήματα που η ίδια μου είχε δώσει για την εκδρομή ). Ήταν κίνηση αγάπης, γιατί η ίδια μου έμαθε να αγαπώ έμπρακτα, με ολότητα και με λίγη υπερβολή. Μεγαλώνοντας με τις λέξεις «έρωτα» και «αγάπη». Είμαι ευγνώμων για αυτό. Μεγάλωσα, μαθαίνοντας να αγαπώ χωρίς μέγεθος, όνομα, ιδιότητα, φύλο, αλλά σαν τον σκέτο καφέ, σαν τα δέντρα του φθινοπώρου, γυμνά να αγαπώ. 

Άκρως αντίθετα από την κοινωνία που σε τρέφει από μικρό, πόσα πρέπει να δίνεις για να παίρνεις - κερδίζεις τα διπλάσια, να ζεις χρησιμοθηρικά βρε άνθρωπε ανόητε και να σου λέει να παλεύεις και να θυσιάζεις ιδανικά, αρχές, αξίες, ένα φιλί, ένα χάδι, για την χάρη του κερδίζω και όχι του αγαπώ αυτό που κερδίζω και όχι του αγαπώ και εάν χάσω. (δουλειά, ανθρώπους, ζωή κτλ. κτλ.). Τι όμορφα που χαμογελάς; Λίγοι χαμογελούν το πρωί και σπανίζει να εκτιμάς, να ζεις τα πρωινά σου και να μην τρέχεις αγχωτικά για την επιβίωση!! Εγώ τα μισα-αγαπώ τα πρωινά!! Εσύ;  

Υπογράφει η νεαρά κυρία Δήμητρα - Κλόντια Ζόγκα

Πολιτική Επιστήμονας Α.Π.Θ. - BSc. - MSc., Αρθρογράφος