Η συνέντευξη δόθηκε στους Αναστασία Νικολοπούλου και Μαρκόπουλο Χ. Θωμά
Αρχικά θα μου πεις τα βασικά για σένα αγαπητέ Νίκο: Καταγωγή, επάγγελμα, σπουδές, χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας, οικογένεια, κλπ.
Έχω γεννηθεί στον Πειραιά, το 1964, αλλά η καταγωγή μου είναι από τη Σάμο, στην οποία πέρασαν οι μικρασιάτες πρόγονοί μου, μετά την καταστροφή της Σμύρνης. Είμαι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου δημοσιογραφίας με άριστα ενώ είμαι υποψήφιος διδάκτορας του ΕΚΠΑ, στο οποίο είμαι άμισθος συνεργάτης στο τμήμα ΜΜΕ και συγκεκριμένα του Διευθυντή του Εργαστηρίου, εξαιρετικού και πολυγραφότατου, καθηγητή Στέλιου Παπαθανασόπουλου. Για μένα είναι σημαντική η επαφή με τους νέους (υποψήφιους) συναδέλφους και μετά από 34 χρόνια στη δημοσιογραφία πιστεύω ότι πρέπει κάποια πράγματα να τα επιστρέφουμε στην κοινωνία. Αυτό λοιπόν είναι το κίνητρό μου ώστε να βρίσκω χρόνο και να ανταποκρίνομαι στις απαιτήσεις του Πανεπιστημίου σε σχέση με τα νέα παιδιά. Είμαι νυμφευμένος, με την Ελενα Στάθου, εξαιρετική συνάδελφο, σύντροφο ζωής, μκαι έχω δυο παιδιά τον Αλέξανδρο, 34 ετών που είναι σκηνοθέτης και τη Δανάη 24 ετών, που έχει πτυχίο Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών (Πανεπιστήμιο Πειραιά), ενώ φέτος ξεκίνησε μεταπτυχιακό στην Δημοσιογραφία και Νέα Μέσα. Στα χόμπι μου είναι ο αθλητισμός, το διάβασμα, και οι μικρές αποδράσεις, όταν δίνεται η ευκαιρία εκτός Αθηνών.
Τι είναι η εφημερίδα Παρασκήνιο για σένα;
Το Παρασκήνιο μπήκε στη ζωή μου εδώ και ένα χρόνο, και είναι εάν θέλετε μια ευχάριστη έκπληξη. Η ελευθερία με την οποία ασκούμε τη δημοσιογραφία είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του Παρασκηνίου και αυτό πρέπει να το πιστώσουμε στον εκδότη Νίκο Καραμανλή, ο οποίος σε μια εποχή «ισχνών αγελάδων» αντέχει και στηρίζει την εφημερίδα 15 χρόνια τώρα. Και επειδή και αυτός δεν τα βρήκε έτοιμα συνεχίζει τον αγώνα, ετοιμάζοντας και άλλα πράγματα. Από εκεί και πέρα, όλοι οι συνεργάτες φροντίζουμε - ο καθένας από το δικό του μετερίζι - ώστε η εφημερίδα αυτή σε δύσκολες εποχές για τον Τύπο, να έχει το δικό της χώρο και ρόλο. Ξέρετε, η δημοσιογραφία στις εφημερίδες, σου δίνει την χαρά να παίζεις ταυτόχρονα και ομαδικά και ατομικά. Σε αυτό μοιάζει με τα ομαδικά αθλήματα. Τα καλά και τα θετικά τα πιστωνόμαστε όλοι, τα όποια αρνητικά ο επικεφαλής. Πάντως εκείνο που θέλω να κρατήσετε - γιατί δεν είναι αυτονόητο στις μέρες μας - είναι ότι δίνουμε τη μάχη με σεβασμό στην είδηση και στον αναγνώστη, χωρίς ακρότητες και προσπαθούμε εβδομάδα με εβδομάδα να γινόμαστε καλύτεροι και να κερδίζουμε το στοίχημα της αξιοπιστίας. Η πρόκληση είναι μεγάλη, αλλά ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται. Εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι τον τελευταίο χρόνο, βάλαμε το δικό μας αποτύπωμα στην ενημέρωση και αυτό είναι κάτι που μας δίνει χαρά από τη μια και μας προκαλεί από την άλλη, να συνεχίζουμε με το ίδιο πάθος.
Η πιο όμορφη στιγμή της μέχρι τώρα καριέρας σου και η πιο άσχημη;
Θα μπορούσα να καταγράψω πολλές. Κρατάω για την ώρα την πρώτη φορά που είδα κομμάτι με υπογραφή μου σε εφημερίδα. Τότε που είχα ξενυχτήσει έξω από το πιεστήριο, νέος ρεπόρτερ για να πάρω με αγωνία τα ΝΕΑ , που είχαν το πρώτο μου κείμενο με υπογραφή σε πανελλαδική εφημερίδα. Θυμάμαι, επειδή ήμουν στο αθλητικό τμήμα, το κείμενο αφορούσε την Εθνική Ολυμπιακή Ομάδα ποδοσφαίρου. Η πιο δύσκολη θα έλεγα ήταν όταν πληροφορήθηκα την απώλεια του πατέρα μου, την ώρα που ήμουν στην εφημερίδα και δούλευα για να βγει το επόμενο φύλλο της.
Είσαι ευαίσθητο και κοινωνικοποιημένο άτομο σε ότι αφορά κοινωνικά, πολιτικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα, θέματα γύρω από τα ζωάκια, κλπ;
Η ρήση που έκανε γνωστή ο Γιάννης Τσαρούχης, δηλαδή ότι στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις είναι πάντα επίκαιρη. Για αυτό αποφεύγω τις δηλώσεις και προτιμώ να μιλάω με πράξεις. Νομίζω ότι η συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα και στο περιβάλλον δείχνει και τον πραγματικό μας χαρακτήρα. Το τι είμαστε ως άνθρωποι. Και χαίρομαι που η κυβέρνηση αποφάσισε να χαρακτηρίσει κακούργημα την κακοποίηση των ζώων. Θα πρέπει να κάνει το ίδιο και για όσους δεν τα φροντίζουν και για όσους θεωρούν ότι είναι ένα παιχνίδι και το παρατάνε στο δρόμο όταν το βαρεθούν.
Ποιο το παράπονο σου από την γενιά σου; Τι σε ενοχλεί; Βλέπεις σημάδια βελτίωσης; Που εντοπίζεις το πρόβλημα, τι προτείνεις;
Δεν ανήκω σε αυτούς που θεωρούν ότι κάθε πέρυσι ήταν και καλύτερα. Κάθε γενιά παλεύει με τους δικούς της «δαίμονες» και τις δικές της αγωνίες. Και η δική μας γενιά πέτυχε πολλά σε έναν κόσμο που άλλαζε και αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς. Αν έλεγα κάτι ως παράπονο, είναι ότι πέσαμε με τα μούτρα να βελτιώσουμε τις ζωές μας και ξεχάσαμε ότι κοινωνία είμαστε όλοι. Ξεχάσαμε τον αδύναμο, τον διαφορετικό. Λησμονήσαμε ότι κοινωνία είναι ένας αξιακός κώδικας που για να εφαρμοστεί πρέπει εμείς οι ίδιοι να αποτελούμε παράδειγμά του. Εκείνο που θα πρότεινα στους ανθρώπους της γενιάς μου, αν μου επιτρέπεται κάτι τέτοιο, είναι να μην πυροβολούμε και εμείς την επόμενη γενιά. Να την ακούμε, να την στηρίζουμε, γιατί έχει μπροστά της ανηφόρα. Οσο για το τι με ενοχλεί, και αυτό άσχετα από γενιές, είναι η αδικία. Βλέπεις και ως ζώδιο είμαι Ζυγός…
Πως βιώνεις την οικονομική και κοινωνική κρίση που περνά η πατρίδα μας εδώ και 12-13 χρόνια; Εργασιακά, μα και σαν άτομο στην καθημερινότητα.
Αυτό έρχεται σαν άμεση συνέχεια των παραπάνω, που συζητάγαμε. Στον αξιακό κώδικα, που έλεγα νωρίτερα. Εάν στον αξιακό μας κώδικα είναι ψηλά το χρήμα, οι υλικές ανάγκες, ναι η ζωή μας άλλαξε. Όχι προς το καλύτερο, εάν θέλετε. Τα πράγματα δυσκόλεψαν, γιατί έσκασε η φούσκα μέσα στην οποία ζούσαμε. Αλλά η κρίση δεν ήταν κυρίως οικονομική. Ήταν και οικονομική. Αλλά στην ουσία της ήταν - και είναι - κρίση προτεραιοτήτων που βάζουμε στη ζωή μας. Έφτανε ένας κορονοιός για να καταλάβουμε ότι υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα, από τα «δήθεν» της ζωής μας. Ότι είμαστε φθαρτοί και όχι άτρωτοι. Ότι όλα όσα θεωρούσαμε ως δεδομένα, ακόμη και ένα ποτό το βράδυ, ή ένα ταξίδι, τελικά δεν ήταν τόσο αυτονόητα. Θυμηθείτε την περίοδο της καραντίνας που κλειστήκαμε στα σπίτια μας και αρκετοί δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν, δεν ήξεραν πώς να περάσουν τη μέρα τους. Ε, αυτό για μένα είναι το πρόβλημα. Ότι ξεχάσαμε μέσα στην τρέλα και το κυνήγι να συνυπάρχουμε ακόμη και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.
Πως βίωσες και βιώνεις τον covid 19 και τα αποτελέσματα του;
Ήρθε ο κορονοιός, και τα Μνημόνια και τα όσα ζήσαμε για δέκα χρόνια, μας φάνηκαν light. Σε κανέναν δεν είναι ευχάριστο όλο αυτό. Μακάρι να τελειώσει σύντομα και να επιστρέψουμε στην κανονικότητά. Αλλά ελπίζω τα παθήματα να μας έγιναν μαθήματα και όταν τελειώσει αυτός ο εφιάλτης να επανεκτιμήσουμε τις προτεραιότητές μας.
Σου δίνω ένα τζίνι με 3 ευχές… ποιες ευχές κάνεις
Επιλέγω να προσεύχομαι και όχι απλά να εύχομαι. Προσεύχομαι λοιπόν για λιγότερο πόνο και περισσότερη δικαιοσύνη.
Μια θετική - ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο; Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; Η φράση που σε παρακινεί, αν θες. Κάτι φωτεινό.
Να μου επιτρέψετε να σας απαντήσω με ένα τραγούδι της Βίκυ Λέανδρος σε στίχους του Δημήτρη Ιατρόπουλου το ''Η ζωή είναι ωραία…''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου