Η Ευτυχία Παπαλουκά μιλά στο OfftRN

Η συνέντευξη δόθηκε στον Μαρκόπουλο Χ. Θωμά

Νεα και δροσερή, έξυπνη και με σπουδές, δραστήρια κοινωνικά, λαμπερή πνευματικά, πολιτικά γοητευτική, σοβαρή παρουσία, σύζυγος, γυναίκα της καθημερινότητας και σε λίγους μήνες μια υπέροχη μανούλα. Τι μας είπε η νεαρά κυρία, Ευτυχία Παπαλουκά, εδώ και 10 έτη δημοτική σύμβουλος Δ. Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας, πρ. Αντιδήμαρχος Παιδείας, Πολιτισμού και Αθλητισμού και ιστορικός-αρχαιολόγος... Μας τιμα πολύ που μας εμπιστεύεται διαχρονικά για συνεντεύξεις της. Την στηρίζουμε γιατί αποτελεί πολιτική παρουσία του αύριο. 

Αρχικά θα μου πεις τα βασικά για σένα αγαπητή: Καταγωγή, επάγγελμα, σπουδές, χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας, οικογένεια, κλπ. 

Είμαι 30 ετών, είμαι παντρεμένη με τον οφθαλμίατρο Λεωνίδα Παπαδόπουλο και σε λίγο καιρό θα είμαστε τρεις, καθώς περιμένουμε τον γιο μας να γεννηθεί. 

Κατάγομαι από την Αττάλεια της Μικράς Ασίας. Πέρασα όλα μου τα μαθητικά χρόνια στα σχολεία της Νέας Φιλαδέλφειας και υπήρξα αθλήτρια ενόργανης γυμναστικής στον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας. Είμαι πτυχιούχος του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με εξειδίκευση στην Αρχαιολογία και την Ιστορία της Τέχνης. 

Είμαι Δημοτική Σύμβουλος Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας από τα 20 μου χρόνια. Το 2010 εξελέγην για πρώτη φορά και επανεξελέγην στις δημοτικές εκλογές του 2014 και στις πρόσφατες του 2019. Για εμένα το ενδιαφέρον για τα κοινά ξεκίνησε πολύ νωρίς. Συμμετείχα ως μαθήτρια της δευτέρας λυκείου στη Βουλή των Εφήβων, υπήρξα εκπρόσωπος των μαθητών της πόλης μας στη Δημοτική Επιτροπή Παιδείας του πρώην Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας και διετέλεσα γραμματέας στο Τοπικό Συμβούλιο Νεολαίας Νέας Φιλαδέλφειας.  

Λατρεύω τον άντρα μου, τις γάτες μας, τους γονείς μου και τον μικρότερο αδερφό μου τον Αντώνη. Στον ελεύθερό μου χρόνο επιζητώ να είμαι με αυτά τα αγαπημένα μου πρόσωπα, να αθλούμαι, να φτιάχνω γλυκά και να φροντίζω τα φυτά μου. Τους τελευταίους μήνες έχω αρχίσει να προετοιμάζομαι για την μητρότητα και τις αλλαγές που θα φέρει στη ζωή μου.

Μένεις Ελλάδα ή φεύγεις εξωτερικό… και γιατί; Αν πας έξω θα γύριζες ποτέ; Τι θα σου λείψει πιο πολύ από τον τόπο μας;

Καταλαβαίνω απόλυτα τους συνομηλίκους μας που αποφασίζουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους στο εξωτερικό. Είναι σκληρό μετά από χρόνια σπουδών να αντιμετωπίζεις την ανεργία, να αναγκάζεσαι να εργαστείς σε αντικείμενο διαφορετικό από αυτό στο οποίο επένδυσες χρόνο, κόπο και χρήματα, να μην «βγαίνεις οικονομικά» για να δημιουργήσεις την δική σου οικογένεια, να αντιμετωπίζεις ζητήματα επιβίωσης. 

Η καταφυγή στο εξωτερικό για πολλούς νέους επιστήμονες φαντάζει ως η μόνη λύση προκειμένου να μην απαξιωθούν τα προσόντα τους και να δομήσουν ένα αξιοπρεπές μέλλον με προοπτικές.

Προσωπικά έχω επιλέξει να μείνω και να εργαστώ στην Ελλάδα. Έχω προτιμήσει να έχω λιγότερες οικονομικές απολαβές και την επαγγελματική ανασφάλεια μιας αδιόριστης εκπαιδευτικού, προκειμένου να μην αποστερηθώ τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Αυτοί θα μου έλειπαν κυρίως, αν αναγκαζόμουν να ζήσω μακριά από την πατρίδα μας. 

Όσον αφορά το τελευταίο σκέλος της ερώτησης, το θεωρώ δύσκολο κάποιος/-α που θα χτίσει ζωή και καριέρα εκτός Ελλάδας να επιστρέψει. Δεν παύω να ελπίζω, όμως, πως σύντομα θα δω φίλους και παλιούς συμφοιτητές που ξενιτεύτηκαν να επαναπατρίζονται, όταν τα πράγματα θα είναι καλύτερα εδώ.

Είναι οι 50-60plus έτοιμοι να μας δεχθούν ως γενιά του αύριο; Επαγγελματικά, Κοινωνικά, Πολιτικά.

Πιστεύω πως στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι της γενιάς αυτής είναι σε θέση να κάνουν την αυτοκριτική τους κι έχουν αρχίσει να αναγνωρίζουν τα λάθη τους και να αντιλαμβάνονται πως οι τριαντάρηδες έχουμε όλα τα εφόδια για να αναλάβουμε τα ινία επαγγελματικά, κοινωνικά και πολιτικά και να πετύχουμε. Εξάλλου η διαδοχή στις θέσεις ευθύνης είναι αναπόφευκτη. Το ζητούμενο είναι για εμάς αφενός να τους μιμηθούμε ως προς τα θετικά, και να διατηρήσουμε ακέραια τα όσα κατέκτησαν, αφετέρου να διορθώσουμε κάθε τι που μας κληροδοτούν κι έχει αρνητικό πρόσημο.

Είσαι ευαίσθητο και κοινωνικοποιημένο άτομο σε ότι αφορά κοινωνικά, πολιτικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα, θέματα γύρω από τα ζωάκια, κλπ; 

Ο καθένας από εμάς είναι ένας κρίκος μιας ατέλειωτης αλυσίδας κι έτσι θεωρώ πως πρέπει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του. Η ιδιώτευση, ο ατομικός δρόμος, αν και φαντάζει ως ο πιο εύκολος και βολικός, κάποια στιγμή οδηγεί νομοτελιακά σε αδιέξοδο. Πιστεύω πως δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος/-η όταν ζεις σε μια κοινωνία όπου η πλειοψηφία ζει δυστυχισμένα και πως μόνο μέσα από την προσπάθεια να αλλάξουν τα κακώς κείμενα για το σύνολο, νιώθεις χρήσιμος άνθρωπος και λίγο πιο κοντά στην ευδαιμονία. 

Είμαστε μέλη μιας παγκόσμιας κοινότητας η οποία χαρακτηρίζεται από κοινωνικές ανισότητες, αδικίες, περιβαλλοντικά εγκλήματα στον βωμό του κέρδους μιας ελάχιστης μειοψηφίας, εκμετάλλευση ανθρώπων και ζώων από άλλους ανθρώπους, λαών από άλλους λαούς, αδυνάμων από δυνατούς. Πιστεύω στην ανάγκη να ανατραπούν όλα αυτά και πως ο καθένας μας, με μικρές πράξεις, και όλοι όσοι συμφωνούμε ιδεολογικά, μαζί, μπορούμε να είμαστε φορείς της αλλαγής.

Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας; Τι σε ενοχλεί; Βλέπεις σημάδια βελτίωσης; Που εντοπίζεις το πρόβλημα, τι προτείνεις; 

Οι νέοι και οι νέες της γενιάς μας καλούνται να ξεκινήσουν τη ζωή τους υπό αντίξοες συνθήκες. Σίγουρα δεν έχουν ευθύνη για την Ελλάδα που παρέλαβαν. Έχουν όμως τη δυνατότητα να διαμορφώσουν το μέλλον. Θέλω να δω τους ανθρώπους της γενιάς μας να ενεργοποιούνται περισσότερο, να διεκδικούν και να αγωνίζονται για να διαμορφώσουμε ένα καλύτερο αύριο για την πατρίδα μας, για τον λαό μας, για εμάς και τα παιδιά μας.

Πως βιώνεις την οικονομική και κοινωνική κρίση που περνά η πατρίδα μας εδώ και 12-13 χρόνια; Εργασιακά, μα και σαν άτομο στην καθημερινότητα. 

Στα χρόνια των μνημονίων τα μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας υπέστησαν βίαιη φτωχοποίηση. Σχεδόν κάθε λαϊκή οικογένεια βρέθηκε και με κάποιο μέλος της στην ανεργία. Μικρές επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο εν μία νυκτί, σπίτια χάθηκαν και χάνονται, οικογένειες στερούνται βασικά αγαθά όπως το νερό και το ρεύμα. Κάθε νέος άνθρωπος, κάθε νέος επιστήμονας, μπαίνει στη διαδικασία, εκ των πραγμάτων, να σκεφτεί τη λύση της μετανάστευσης στο εξωτερικό, όπου οι ευκαιρίες εργασίας είναι περισσότερες. Είμαι από αυτούς που επιλέγουν να μείνουν και να προσπαθήσουν εδώ. Παντρεύτηκα και σύντομα θα φέρω στον κόσμο το παιδί μου εδώ. Με την ελπίδα πως η κατάσταση θα βελτιωθεί.

Πως βίωσες και βιώνεις τον covid 19 και τα αποτελέσματα του;

 Η πανδημία του Covid 19 έχει επιφέρει δραματικές συνέπειες στην κοινωνική και οικονομική ζωή παγκοσμίως, όπως και στην χώρα μας, με τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της κατάστασης να είναι ο κόσμος της εργασίας που πασχίζει να επιβιώσει υπό αντίξοες συνθήκες. 

Όσον αφορά το πώς βιώνω εγώ την πανδημία, πέρα από την αναπόφευκτη επαγγελματική και οικονομική ανασφάλεια, η μεγαλύτερη ανησυχία μου αφορά την υγεία των αγαπημένων μου ανθρώπων που ανήκουν στις ομάδες αυξημένου κινδύνου, λόγω ηλικίας και/ή υποκείμενων νοσημάτων. Ελπίζω σύντομα αυτός ο εφιάλτης να τελειώσει, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.

Σου δίνω ένα τζίνι με 3 ευχές… ποιες ευχές κάνεις; 

Καλό μου τζίνι, σε παρακαλώ...

...να επανέλθει η παλιά μας, προ-covid καθημερινότητα, να αγκαλιάζουμε και να φιλάμε τους αγαπημένους μας ελεύθερα, χωρίς φόβο. Να μην χάσουμε άλλες στιγμές, αλλά και άλλους ανθρώπους. 

...κανένα αθώο, ανυπεράσπιστο πλάσμα, άνθρωπος ή ζωάκι, να μην υποστεί ξανά βία. Οι βασανισμοί και οι φόνοι για τους οποίους μαθαίνουμε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ελάχιστοι σε σχέση με τα όσα τερατώδη συμβαίνουν καθημερινά.

...ο φασισμός, σε κάθε του μορφή και έκφανση, να μπει μια για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Θρησκευτικός φονταμενταλισμός, εθνικισμός, σεξισμός και έμφυλη βία, ρατσισμός, σκοτάδι και μίσος να εξαφανιστούν από την καθημερινότητά μας. Η κατανόηση στο διαφορετικό, ο σεβασμός κάθε ζωής, η πραγματική αγάπη για τον άνθρωπο, το φως να νικήσει.

Μια θετική - ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο; Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; Η φράση που σε παρακινεί, αν θες. Κάτι φωτεινό.

Μέσα από την συλλογική προσπάθεια και την κοινή δράση με άλλους ανθρώπους, με κοινούς στόχους, γεννιούνται η θετική σκέψη, η ελπίδα, η αισιοδοξία. Εξάλλου «έχει πλάκα να κάνεις κάτι που δεν μπορεί να γίνει».