ΙΣΑΠΟΣΤΑΚΗΔΕΣ - ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΙΚΟΙ - ΟΥΔΕΤΕΡΟΙ

Υπογράφει ο κύριος Ιωάννης Τσογγίδης 

Ξαναναφέρθηκα αρκετές φορές στις τρεις παραπάνω λέξεις που δε χρειάζονται ανάλυση. Η σημασία τους είναι τόσο αυτονόητη! Αυτό όμως που έχει ενδιαφέρον είναι ο κοινός παρονομαστής τους.

Ο κοινός παρονομαστής τους αφορά κυρίως στους πατριώτες νοικοκυραίους που ανήκουν στο 70% των Ελλήνων. Είναι ένα φαινόμενο που το βλέπουμε μετά τη μεταπολίτευση, διότι η εφτάχρονη δικτατορία κατάφερε να προβοκάρει και να ενοχοποιήσει την κεντροδεξιά και τη δημοκρατική δεξιά και να απενοχοποιήσει την Αριστερά με το βαρύτατο ποινικό μητρώο παγκοσμίως και εγχωρίως. Έτσι οι πολλοί συνέδεσαν τη δεξιά με ο,τι κακό και πίστεψαν το αναληθές αφήγημα του δήθεν ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς μετά το 1974. Αυτό είχε σαν συνέπεια πολύς κόσμος από την κεντροδεξιά να παραλύσει, να αδρανοποιηθεί, να κρυφτεί φοβούμενο το πολιτικό bullying, αν και στα δύσκολα και σκληρά χρόνια του λαϊκίστικου ΠΑ.ΣΟ.Κ. οι πολίτες αντέδρασαν κυρίως με το αίσθημα της αυτοσυντηρήσεως όταν τα πράγματα εκτραχύνθηκαν. Ήταν τότε που οι νοικοκυραίοι δεν κοίταξαν τις δουλειές τους, αλλά ακόμη και οι κυρίες από το Κολωνάκι κατέβηκαν στις διαδηλώσεις με τις γούνες και μάλιστα είχαν γίνει αντικείμενο χλευασμού από τους λαϊκιστές κατσαπλιάδες  που κυβερνούσαν και που σήμερα μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από τότε και πάλι εφησυχασμός και αδράνεια. Και το ερώτημα είναι να  επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να φθάσουμε στην ίδια κατάσταση και ανάγκη πάλι? Συμφωνούμε με όσα γίνονται στα Πανεπιστήμια, στην Υγεία με τους αρνητές των εμβολίων υγειονομικούς, στη Δημόσια Τάξη (συγκεντρώσεις και πορείες εν μέσω πανδημίας, συλλαλητήρια υπέρ τρομοκρατών δολοφόνων,  π.χ.) κλπ? Αν όχι, γιατί δεν αντιδρούμε?

Κάποιοι δήθεν αντικειμενικοί και υπεράνω κομματικών μικροτήτων προσπαθούν να κρατούν ίσες αποστάσεις, όχι μόνο απέναντι στην Αριστερά, αλλά ακόμη και μέσα στην Ν.Δ. μεταξύ των προσώπων. 

Άλλοι κρυβόμενοι καταφέρονται γενικώς κατά των Κομμάτων νομίζοντας ότι είναι οι εξυπνάκηδες, οι φωτισμένοι, οι πονηροί και αναφέρονται στα Κόμματα απαξιωτικά και τους συμμετέχοντες ή ενεργά υπστηρίζοντες (λες και αυτοί είναι οι χαζοί ή τα κορόϊδα ή οι αφελείς ή οι Δον Κιχώτες) περίπου σα μιάσματα. Είναι αυτοί που πρώτα βάζουν τον εαυτούλη τους, τον περίγυρό τους, τις δουλειές τους, γενικώς τα όποια συμφέροντά τους, αυτοί που το μόνο που τους νοιάζει είναι η προσωπική επιβίωσή τους

Όχι ότι στα Κόμματα και ιδίως σε αυτά εξουσίας όλα είναι ρόδινα! Έχει και τυχοδιώκτες και καιροσκόπους και απατεώνες. Πάντοτε τονίζω ότι τα Κόμματα δεν πρέπει να είναι συνωμοτικοί μηχανισμοί προς άλωση και νομή της εξουσίας, αλλά υγιείς οργανισμοί της κοινωνίας και της πολιτικής και χωρίς αυτά δε μπορεί να λειτουργήσει η αστική μας δημοκρατία. Απλώς πρέπει να έχουν δικλείδες ασφαλείας και μηχανισμούς αυτοκάθαρσης και ανανέωσης. Αν τα Κόμματα έχουν αρχές, εσωκομματική  δημοκρατία, κανόνες λειτουργίας, μέσα από εκεί να αναδεικνύονται οι εκπρόσωποι τους στην πολιτική και στην κοινωνία κλπ μπορούν και πρέπει να είναι οι κυψέλες δημοκρατίας, οι στυλοβάτες του πολιτικού μας αστικού δημοκρατικού συστήματος.  Η αποχή των υγιών δυνάμεων ενισχύει τα παρασιτικά φαινόμενα.

Κάποιοι δείχνουν επιδεικτικά και με έμφαση μέγιστη περιφρόνηση στα Κόμματα και αυτό συμβαίνει κυρίως στον κεντροδεξιό χώρο, αλλά όταν βρεθούν στην ανάγκη να χρειαστούν τη βοήθειά τους, τότε θυμούνται την προέλευση και την τοποθέτηση ακόμη και των προπάππων τους για να κάνουν τη δουλειά τους και να διασφαλίσουν την προσωπική τους βόλεψη.

Ακόμη και οι υπερδεξιοί και οι υπερπατριώτες ουσιαστικά είναι ουδετεροποιημένοι, αφού εναντιώνονται στο μόνο πατριωτικό Κόμμα εξουσίας που είναι η Ν.Δ. και έτσι βολεύουν την Αριστερά που κατά βάθος τρίβει τα χέρια της όταν αντιδρούν και τους κλείνει το μάτι και δεν τους ενοχλεί. Λαμπρό παράδειγμα ο αρραβώνας ΣΥΡΙΖΑ + ΑΝΕΛ.

Τέλος, ο αφορισμός και η ισοπέδωση ότι «όλοι είναι ίδιοι» ουσιαστικά γεννά την ιδέα ή την ανάγκη για δικτατορίες και εκτροπές της δημοκρατίας. 

Η ενασχόληση με τα Κόμματα, όχι υπό τύπον αγέλης, αλλά με μέλη υπεύθυνα με δικαιώματα και υποχρεώσεις είναι η θωράκιση της αστικής δημοκρατίας της πατρίδας μας σε βάθος χρόνου και πολιτικής ιστορίας. Όσοι κρύβονται, όσοι κατακρίνουν μόνο με αντιθέσεις και όχι με θέσεις με έναν άχρωμο και ουδέτερο τρόπο δε διαφέρουν σε τίποτε από τους «ιδιώτες» της αρχαιότητας που έτσι ονομάζονταν όσοι δεν συμμετείχαν στα κοινά εξ ου και η αγγλική λέξη idiot που σημαίνει ανόητος ή βλάξ. Και η ψευτοδιάκριση «πολιτικοποιημένος» και όχι «κομματικοποιημένος» δεν είναι τίποτε άλλο παρά υπεκφυγή εκ του πονηρού και το παιδαριώδες επιχείρημα όλων όσων επιδιώκουν να κρύβονται.

Όλοι αυτοί όμως θα πρέπει να θυμούνται ότι:

## Έτσι οι  μπολσεβίκοι αιφνιδίασαν την αστική τάξη της τσαρικής Ρωσίας που την βρήκαν από χαλαρή, βολεμένη, επαναπαυμένη έως διεφθαρμένη και για 70 – 80 χρόνια γενιές Ρώσων και Σοβιετικών γενικότερα έχασαν το τρένο της ζωής βυθισμένοι στην ίση κατανομή της δυστυχίας. Και στην Ελλάδα απέμειναν κάποιοι δυστυχείς νοσταλγοί/σταγονίδια μέχρι σήμερα που όμως μας μαυρίζουν τη ζωή.

## Έτσι ανέβηκε στην εξουσία ο εθνικοσοσιαλισμός του Χίτλερ που αιματοκύλισε την ανθρωπότητα.

## Ακόμη, έτσι ήρθε και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση το 2015 ξεγλιστρώντας μέσα από συνθήκες ανωμαλίας με παραλυμένη την πλειοψηφία του 70% των Ελλήνων από την απελπισία της οικονομικής κρίσης, τη μαύρη προπαγάνδα, τις πεζοδρομιακές αντιδράσεις και την προδοσία κάποιων υπερπατριωτών.

Ας τα σκεφθούν καλά όλα αυτά οι ΙΣΑΠΟΣΤΑΚΗΔΕΣ, οι δήθεν ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΙΚΟΙ και οι δήθεν ΟΥΔΕΤΕΡΟΙ. Η μόνη απάντηση στις προκλήσεις του 30% απέναντι στο 70% στον Ελλαδικό χώρο είναι ο ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ, ο ΚΑΘΕΝΑΣ, πολύτιμος για τη δημοκρατία  ξεχωριστά και τα πολιτικώς υγιή αστικά Κόμματα.