Συντάκτρια - Αναλύτρια Κοινωνικών Ζητημάτων και Ζητημάτων Νομικής Φύσεως
Ραφαηλία Τσάκωνα, Φοιτήτρια Νομικής Σχολής Ε.Κ.Π.Α. / Αρθρογράφος
Λίγα λόγια την Συντάκτρια μας...
Γεννήθηκα και μένω στην Αθήνα. Είμαι 20 και μοναχοπαίδι. Πήγαινα γυμνάσιο στο 1ο Βύρωνα και λύκειο στο 17ο Αθηνών. Σπουδάζω Νομική στο Ε.Κ.Π.Α.. Έχω τελειοποιήσει (C2 δηλαδή) Αγγλικά, Γαλλικά και από πέρυσι κάνω Ισπανικά. Ασχολούμαι με τον αθλητισμό (έκανα κολύμβηση πολλά χρόνια,πλέον γυμναστήριο), με ενδιαφέρουν αντιφατικά μεταξύ τους πράγματα (π.χ νομική και μόδα). Λατρεύω να κυνηγάω όνειρα και στόχους, να αυτοβελτιώνομαι, να επενδύω σε ανθρώπους. Σαν άτομο είμαι ψύχραιμη και αισιόδοξη αλλά ταυτόχρονα δυναμική και παρορμητική. Με ενδιαφέρουν τα ναυτιλιακά και το διεθνές δίκαιο όμως δεν έχω αποφασίσει με τι ακριβώς θέλω να ασχοληθώ. Έχω συμμετάσχει σε πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών (“Comenius”) στο γυμνάσιο, είμαι πολύ κοινωνική (ή τουλάχιστον έτσι μου λένε). μου αρέσει να δοκιμάζω νέα πράγματα, σπάνια λέω όχι σε κάτι το διαφορετικό.
Θα έλεγε κανείς ότι εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο οι ζωές των ανθρώπων διεθνώς «έχουν παγώσει» εξαιτίας του πολυαγαπημένου μας (!) covid-19. Οι περισσότεροι άνθρωποι, αν όχι όλοι έχουν επανειλημμένα μελαγχολήσει για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο κόσμος όλος από πέρυσι: καραντίνες, μάσκες παντού, κοινωνική αποστασιοποίηση, απαγόρευση συναθροίσεων, φόβος για την απώλεια της ανθρώπινης ζωής, τηλεκπαίδευση, τηλεργασία και άλλα πολλά αυτά που έχουν επηρεάσει τη ζωή μας. Η κατάσταση αυτή έχει κοστίσει πολύ στους περισσότερους ανθρώπους, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Βασικοί τομείς της ζωής μας, όπως είναι τα προσωπικά μας, τα επαγγελματικά μας και οι κοινωνικές μας σχέσεις έχουν αλλάξει ριζικά. Σε μία περίοδο που όλα είναι ρευστά, είναι δυνατόν να βρούμε την χαμένη αισιοδοξία μας και την ελπίδα; Η απάντηση είναι ναι! Όλα τα νομίσματα έχουν δύο διαφορετικές όψεις. Αν, λοιπόν, υποθέσουμε ότι η ζωή μας με τον κορωνοϊό είναι ένα νόμισμα με δύο αντίθετες όψεις, ίσως είναι καιρός να σκεφτούμε την θετική όψη, μιας και η αρνητική είναι διαρκώς στο επίκεντρο.
Η απαγόρευση κυκλοφορίας και ο τοπικός περιορισμός έχουν αποτελέσει ευκαιρία για ενδοσκόπηση. Κατά την περίοδο της καραντίνας όλοι μας έχουμε αναθεωρήσει καταστάσεις και αποφάσεις, ανθρώπινες σχέσεις έχουν δοκιμαστεί, έχει επέλθει ένα «φυσικό ξεκαθάρισμα», το οποίο υπό κανονικές συνθήκες χανόταν μέσα στους ταχείς ρυθμούς της καθημερινότητας. Η επαφή με τον εαυτό μας είναι στο ζενίθ, γεγονός που συμβάλλει στη θέσπιση στόχων, στην αυτοβελτίωση και την καλύτερη επικοινωνία με το σημαντικότερο και παντοτινό άτομο στη ζωή μας• τον εαυτό μας. Έτσι, πολλοί άνθρωποι αποφάσισαν με αφορμή την καραντίνα να κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους είτε αυτό σημαίνει την έναρξη κάποιου αθλήματος (το τέννις είχε την τιμητική του) είτε την ενασχόληση με κάποια άλλη δραστηριότητα. Η στροφή προς τη γυμναστική και τον αθλητισμό γενικότερα εν μέσω καραντίνας συνιστά σίγουρα μια ελπίδα φωτός για τη διατήρηση αυτών των συνηθειών και μετά τη λήξη του εγκλεισμού.
Εκτός από τον εαυτό μας, αυτή η νέα πραγματικότητα μας έφερε πιο κοντά με την τεχνολογία και τις υπηρεσίες του διαδικτύου. Οι συναντήσεις με τα αγαπημένα μας πρόσωπα μετατράπηκαν σε ψηφιακούς καφέδες, κάτι που – όπως είναι φυσικό- προκάλεσε θύελλα αρνητικών αντιδράσεων και συναισθημάτων.Οι τεχνολογικές εξελίξεις προσφέρουν δυνατότητες επικοινωνίας και θα πρέπει να τις χρησιμοποιούμε, συνιστά ο γερμανός ψυχίατρος Μάνφρεντ Σπίτσερ. «Δεν θα πρέπει να συνεχίσουμε τη ζωή μας κάνοντας πλάκα με τρόπο που να μας ναρκώνει, αλλά να χρησιμοποιήσουμε τον ελεύθερο χρόνο, στον οποίο αναγκαζόμαστε να ζούμε, κάνοντας ενδοσκόπηση και αναρωτώμενοι, τι θέλω και τι μπορώ. Και όποιος τα καταφέρει και αποκομίσει οφέλη και δεν γκρινιάζει για τα όσα δεν μπορεί πια να κάνει, αλλά χαίρεται για όσα μπορεί να κάνει, αυτός βγαίνει κερδισμένος», επισημαίνει ο ψυχίατρος.
Η μέγιστη αξία της δια ζώσης επαφής είναι αδιαμφισβήτητη. Ίσως όμως θα ήταν καλό να αποδεχτούμε ότι το κάτι υπερέχει του τίποτα και να αναγνωρίσουμε την αξία κάθε λογής ανθρώπινη σχέση που επιβιώνει σε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις. Ίσως είναι αναγκαίο να σκεφτούμε ότι και η χρόνια ασέβεια του ανθρώπου απέναντι στη φύση που έχει προκαλέσει την καταστροφή της βιοποικιλότητας μπορεί να είναι αυτή που μας φυλάκισε στα σπίτια μας. Να προχωρήσουμε σε κάθε λογής αναθεωρήσεις. Κυρίως να βρούμε λύσεις για να βοηθήσουμε περισσότερο τους άλλους αυτές τις δύσκολες ώρες. Μόνο έτσι θα βοηθήσουμε τον εαυτό μας. Γιατί οι άλλοι είμαστε εμείς. Είναι οι αντανακλάσεις μας πάνω στον φλοιό της συνείδησης. Αν το καταλάβουμε αυτό, τότε ποτέ δεν θα ζητάμε κάτι από τους άλλους αγανακτώντας επειδή μπορεί να μη θέλουν να μας το προσφέρουν. Ίσως βέβαια να ακούγεται κάπως υπερβολικό ή ανέφικτο για ορισμένες ιδιοσυγκρασίες, ωστόσο είναι η ευκαιρία να δούμε τον χρόνο μέσα από μιαν άλλη οπτική γωνία. Όχι σαν κάτι που φεύγει και κυνηγάμε να το πιάσουμε, αλλά σαν κάτι που αφήνει το περιθώριο για άλλες σκέψεις και άλλη δημιουργικότητα.
Δεν έχει νόημα να θυμώνουμε άλλο με αυτή την κατάσταση. Οφείλουμε να οπλιστούμε με δύναμη και να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει επαναφορά στην κανονικότητα, αλλά νέα πραγματικότητα• γιατί κάποια πράγματα που ήρθαν με την καραντίνα, θα παραμείνουν και με τη λήξη της. Καλό ή κακό, είναι υποκειμενικό. Ένα πράγμα όμως είναι σίγουρο. Η υγεία είναι πάνω απ’ όλα, το ίδιο και η προστασία της. Για χάρη της ατομικής υγείας, της δημόσιας υγείας, της υγείας των αγαπημένων μας προσώπων και όλων των ανθρώπων οφείλουμε -εάν θέλουμε να αποκαλούμαστε ανθρώπινοι- να κάνουμε λίγη ακόμα υπομονή. Κι ας νιώθουμε ότι δεν μας συμπονούν οι κυβερνώντες. Κι ας υπάρχουν άδικα μέτρα. Κι ας γίνονται λάθη τραγικά. Στο τέλος η υγεία είναι μία, το ίδιο και η ανθρώπινη ζωή. Δεν έχει κουμπί επανεκκίνησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου