''Εν δυνάμει έρωτας'', κείμενο από την Δ.Ζόγκα

Υπογράφει η νεαρά κυρία - Πολιτική Επιστήμονας - Δήμητρα-Κλόντια Ζόγκα 

«Ξεκίνησε σαν λάθος..» αναφέρει ο Bukowski συνέχισε σαν πάθος θα προσθέσω εγώ. Όλοι αξίζουμε ένα λάθος. Ξεκίνησε σαν μια βροχερή νύχτα Σαββάτου, σ’ ένα στενό με κόκκινο κρασί, δυο μάτια συναντήθηκαν. Δεν ρώτησαν πολλά, δεν ρώτησαν «τι κάνεις στην ζωή σου», δεν ρώτησαν «ποιόν έχεις στην ζωή σου», απλά έζησαν το συμβάν της ζωής τους. Ίσως λάθος, ίσως σωστό;  Η ιστορία θα το δείξει, θα το ανά-καταδείξει.  Ξεκίνησε με κόκκινο κρασί δεν μπορούσε να πάει στραβά, δεν μπορούσε να πάει ούτε κανονικά. 

Πρώτη φορά έβλεπα κάποιον στα μάτια και ένιωθα ότι θα καώ. Προς στιγμήν ξύπνησα ψιθύρισα μέσα μου «όχι αποκλείεται!!» Η μια έξοδος έφερνε την άλλη, το ένα Σάββατο έφερνε το άλλο. Με την ασυνείδητη επιθυμία να μείνουμε λίγο μόνοι. Η επιθυμία εκπληρώθηκε, το συμβάν πραγματοποιήθηκε. Μετά τι; Δεν έχουμε προσδοκίες από τα λάθη και τα πάθη; Ας το αναλύσουμε λίγο αυτό. 

Βάλε σε παρακαλώ ένα ποτήρι κρασί. Ζεις πραγματικά όταν δεν καρτερείς, όταν δεν αναμένεις, όταν δεν προσμένεις. Ταυτόχρονα γνωρίζουμε αποκαλυπτικά αταίριαστα ότι εμείς δεν έχουμε ούτε μέλλον ούτε παρελθόν. Απλά μια απόδραση του τώρα, μια αέναη απόδραση. Χωρίς ημερομηνία, χωρίς προκαθορισμένο ραντεβού, χωρίς συνέπεια, χωρίς υποσχέσεις, χωρίς μετά, χωρίς πριν και ταυτόχρονα συνεπείς στο ραντεβού μας. Γίνεται; Μη γελάς. Γίνεται. Φαντάζει ουτοπικό, φαντάζει ότι δεν υφίσταται. Είναι τόσο απλό όσο και μπερδεμένο. Έτσι και εμείς αλληλομπερδευτήκαμε!

Στο πρώτο φιλί ένιωσα ότι θα σ’ ανταμώνω σε κάθε απόμερο στενό, σε κάθε γουλιά κρασιού, σε κάθε ιστορία, σε κάθε ασφαλώς και δεν πρέπει. Θα είσαι ένα από τα μοτίβα μου. Το αγαπημένο χρώμα στον καμβά μου. Στο πρώτο άγγιγμα ένιωσα ότι δεν θα είναι ποτέ το τελευταίο. Στην πρώτη σου λέξη απλά δεν με ένοιαζε, ούτε εσένα παραδέξου το. Ο Αριστοτέλης έχει μιλήσει για το άχρονο, εγώ θα σου εκμυστηρευτώ  το άχρονο του έρωτα. Όταν ο έρωτας δεν συμβαδίζει με τον χρόνο, τον τόπο, την εποχή. Δεν τον καθορίζει το πότε, το πόσο. Είναι άχρονος, είναι αφύσικος και αταίριαστος. Είναι μεγαλειώδης, δεν υποτάσσεται και ούτε υποτάσσει. Είναι η απόδραση από την πραγματικότητα. 

H αλήθεια είναι ότι και εγώ απέδρασα μαζί σου από την κανονική ζωή μου. Ήθελα να ζήσω μαζί σου πολλές υπερβολές, πολλές περιπέτειες, πολλά χωρίς όρια. Διψούσα για εκείνους του καθηλωτικούς έρωτες που έβλεπα στις ταινίες και διάβαζα στα βιβλία, εκείνους τους έρωτες που σε παρασέρνουν και σε αποπαίρνουν. Εκείνους τους σφοδρούς έρωτες σαν τους καταρράχτες που τα παίρνουν όλα από την ορμή τους ακόμα και εκείνους τους ίδιους.

Εάν  σε ερωτεύτηκα; Μην απορείς «σχεδόν» θα απαντήσω. Καθηλωτικά μόνο στην φαντασία μου. Μην αναρωτιέσαι γιατί. Τα μάτια σου φταίνε, αυτά δείλιασαν, ήθελαν την ασφάλεια, την μετριοπάθεια. Εγώ από κάτι τέτοια το σκάω, δεν τα αντέχω καθόλου. Ο εν δυνάμει έρωτας αποχωρεί αλλά δεν τελειώνει ποτέ, αυτό να το θυμάσαι!