Με το πρώτο τσούγκρισμα των ποτηριών...

Υπογράφουν οι κ.κ.:

Σοφία Παράσχου, Τελειόφοιτη Φοιτήτρια Νομικής Σχολής Ε.Κ.Π.Α. / Δημιουργός του Sophia’s Viva Voce

και

Μαρκόπουλος Χ. Θωμάς, Π.Μ.Σ. Διεθνών Σπουδών, Ευρωπαϊκών Σπουδών και Διπλωματίας, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας / Επικοινωνιολόγος

2 ποτήρια ούζο με μπόλικο πάγο δίπλα-δίπλα… Με το πρώτο άγγιγμα, ακούγεται ένας κρότος, ένας ήχος που φωνάζει, φωνάζει θάλασσα. Το τσούγκρισμα, εκείνη η χειρονομία που σημαίνει την κυριαρχία της αισιοδοξίας. Καλοκαίρι. Πέρασαν από το διάβα μας πολλά. Η ψυχή μαύρισε, ο ήλιος κρύφτηκε. Ο κρότος του τσουγκρίσματος, όμως, τρόμαξε τα σύννεφα και ο ερχομός του θέρους αναθάρεψε τον ήλιο, ο οποίος έβγαλε δειλά – δειλά τις αχτίδες του.  Κλείσε τα μάτια. Μίλα στο καλοκαίρι. Ρώτα το ποιούς τιρκουάζ συνειρμούς φέρνει στο μυαλό. Ποιοι είναι εκείνοι οι τόποι που προσμένεις να ξαναδείς ή έρχονται συχνά πυκνά στις αναμνήσεις σου; Πώς μυρίζεις και με τί μοιάζεις καλοκαίρι; Έχεις δική σου γεύση άραγε; Τη γεύση του ούζου, του λευκού κρασιού, της αλμύρας, του έρωτα, του πάθους, θα σου απαντήσει. «Πάρε το ρίσκο να τις δοκιμάσεις, μη ζεις στο παρελθόν», σε παροτρύνει. «Δε ζεις το μέλλον αλλιώς», σου λέει με μια δυσφορία. «Και πόσο μίζερο και δραματικό είναι να μη χτίσεις αναμνήσεις.»  

Νοσταλγία! Ο εγκλεισμός και το άγχος μας έκαναν φουριόζους ερευνητές και αναζητητές της ελπίδας. Και έφτασε η ειμαρμένη, η στιγμή εκείνη που η γη μας την προσφέρει απλόχερα. Πώς; Κοίτα μέσα στο ποτήρι του ούζου που… «κατέβασες» μονομιάς. Διαδραματίζονται σκηνές, δες μέσα, με ανοιχτά μάτια! Ήλιος, πηχτή υγρασία και ζέστη, ίσκιος και θαλασσινός αέρας. Πεζοπορίες, καρπούζια και ζουμερά ραδάκινα. Σιέστες, αιώρες, μυρωδιά βασιλικού. Θυμάρι και αγριόχορτα, γιασεμί την νύχτα. Κληματαριές… κέδροι, λιόδεντρα, πεύκα, συκιές, καλαμιές, μπανανιές και φοίνικες. Παραλία, θάλασσα, πέλαγος, κύμα και φλογερός ήλιος. Ξωκλήσια. Γλέντια. Πανηγύρια. Ασβεστωμένα σπίτια και λιθόστρωτα σοκάκια. Κυκλαδίτικα μπαλκόνια. Δυο μπλε παραθυρόφυλλα ανοιχτά. Σιντριβάνια και πλακάκια δροσερά. Αυλές, πλατείες, κήποι. Μαγιό, παρεό, σαγιονάρες, καπέλα... τα απαραίτητα ως ένδυση! Η γραμμή εκείνη που χωρίζει τον ουρανό από τη θάλασσα και ενώνει κάθε απόχρωση του αιώνιου μπλε. Ένα κυκλαδίτικο αρμυρίκι. Ένα εκκλησάκι σε χωριό στην Αρκαδία. Ο βυθός της Αμοργού. Φυσαλίδες, νερό, ψάρια και φύκια. Οι βουτιές στα καθρεφτένια νερά του Μον Ρεπό. Ο αιώνιος μακεδονικός ήλιος της Χαλκιδικής. 

Εμείς, ημίγυμνοί και ξυπόλητοι. Με αλμυρό δέρμα και βρεγμένα ανακατεμένα μαλλιά και μούσια. Ελευθερία. Ευτυχία, ραστώνη, ηρεμία, απομόνωση και μοναξιά. Το άπιαστο λιμάνι...  Αύριο, θα ξανακούσουμε τις συζητήσεις που συνοδεύουν τα τρανταχτά γέλια, με μια φέτα καρπούζι στο χέρι, με ζουμιά που στάζουν στο ηλιοκαμμένο δέρμα. Αύριο, θα φάμε το παγωτό μηχανής από το ζαχαροπλαστείο, θα πιούμε παγωμένη μπύρα στα θερινά σινεμά. Αύριο, θα ξαναφορέσουμε τα κοντά, ζωηρά κόκκινα φορέματα μας, τα πέδιλα και τα γυαλιά ηλίου, που θα εξαφανίσουν κάθε δυσκολία, κάθε πόνο του παρελθόντος. Αύριο, θα κρατάμε σφιχτά στο χέρι τα εισιτήρια πλοίων και θα προστατεύουμε από τον άνεμο του λιμανιού τα πλατύγυρα καπέλα. Αύριο, θα νιώσουμε ηρεμία, με ένα βιβλίο και μια Fix στην βρασμένη άμμο, με μια ψάθα και τα κύματα για παρέα. Αύριο, θα χωρέσουμε όσα χάσαμε σε μια στιγμή. Αυτό σημαίνει καλοκαίρι, κάτι παραπάνω από μια εποχή, κάτι συναφές με στάση ζωής. Καλοκαίρι είμαστε εμείς. Αρκεί να το επιλέξουμε.