The ReMARKables: Η Αγγελική - Ναταλία Αδαμοπούλου, Βουλευτής Α’ Αθηνών ΜΕΡΑ 25, μιλά στους Ραφαηλία Τσάκωνα και Μαρκόπουλο Χ. Θωμά για το OfftRN

The ReMARKables... συνέντευξη vol. 93 στην στήλη μας! 

Η κα. Αγγελική - Ναταλία Αδαμοπούλου Δικηγόρος και Βουλευτής Α’ Αθηνών του ΜΕΡΑ 25 μιλά στους Ραφαηλία Τσάκωνα και Μαρκόπουλο Χ. Θωμά για το OfftRN 

Η κα. Αγγελική Αδαμοπούλου είναι νομικός. Είναι Βουλευτής Α’ Αθηνών και Υπεύθυνη Τομέα Δικαιοσύνης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ΜέΡΑ25.

Σπουδές

Υποψήφια διδάκτωρ ανώτατων σπουδών στα ανθρώπινα δικαιώματα, University Carlos III, Madrid

Μεταπτυχιακό δίπλωμα, ανώτατες σπουδές στα ανθρώπινα δικαιώματα, University Carlos III, Madrid

Πτυχίο Νομικής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ΑΠΘ

Μουσικές σπουδές φωνητικής

Επαγγελματική δραστηριότητα

Αυτοαπασχολούμενη δικηγόρος σε δικηγορικό γραφείο που διατηρώ, με αντικείμενο υποθέσεις αστικού, ποινικού, εργατικού, διοικητικού και εμπορικού δικαίου, (2010-σήμερα)

Παροχή νομικής συμβουλευτικής και χειρισμός νομικών υποθέσεων αιτούντων άσυλο-διεθνή προστασία στα πλαίσια της μη κυβερνητικής οργάνωσης, Δανικό Συμβούλιο Προσφύγων, (Danish Refugee Council-DRC), 2016-2017

Πολιτική – Κοινωνική δράση

Υπεύθυνη Τομέα Δικαιοσύνης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων ΜέΡΑ25

Παροχή νομικής βοήθειας σε απόρους και πολίτες χαμηλού εισοδήματος, 2007-σήμερα

Παροχή εθελοντικής εργασίας στην ΑΡΣΙΣ, μη κυβερνητική οργάνωση για την κοινωνική υποστήριξη και προάσπιση των δικαιωμάτων των παιδιών και των νέων, 2006-2007

Συνεργασία με τη UNICEF, στα πλαίσια ερευνητικών προγραμμάτων σχετικών με την προώθηση της Διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού, Ιανουάριος-Σεπτέμβριος 2015

Συμμετοχή σε ημερίδες και δράσεις της πρωτοβουλίας για τα δικαιώματα των κρατουμένων, ΚΕΛΙΑ, (συνέδρια, συζητήσεις, επισκέψεις σε φυλακές), με την συμμετοχή πρώην κρατουμένων, δικηγόρων, κοινωνικών λειτουργών, 2007-2008

Συμμετοχή σε ημερίδες και σεμινάρια της ‘Υπατης Αρμοστείας (UNHCR)

Συμμετοχή σε ημερίδες του Εργαστηρίου ισότητας και μη διάκρισης Noberto Bobbio, του Ινστιτούτου Ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Bartolomé de las Casas του Πανεπιστημίου Carlos III, Madrid.

Είναι οι 55-60plus έτοιμοι να μας δεχθούν ως γενιά του αύριο; 

Επαγγελματικά, Κοινωνικά, Πολιτικά.

Μιλώντας για τη δική μου «σειρά», είμαστε ως ένα σημείο ήδη η γενιά του σήμερα, ίσως και του πρόσφατου χτες. Πολιτικά, τα τελευταία χρόνια σίγουρα παρατηρούμε μια πτώση του μέσου όρου ηλικίας και στους αιρετούς γενικά αλλά και σε θέσεις διακυβέρνησης. Ωστόσο, και στην επαγγελματική και στην κοινωνική εδραίωση τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά. Η γενιά 25-45 μαστίζεται από ανεργία, από υποαπασχόληση, από ανέχεια, από κακή ποιότητα ζωής. Η «γενιά των κρίσεων» δεν προλαβαίνει να πάρει ανάσα, πρωτεύει στη μετανάστευση και δυσκολεύεται να κάνει οικογένεια. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι το αν οι 55-60+ είναι «έτοιμοι να μας δεχθούν». Αυτό κυνικά θα συμβεί εκ των πραγμάτων. Το θέμα είναι αν θέλουν να σταθούν κοντά στους νεότερους από νωρίς, αν τα αιτήματά τους εξυπηρετούν τις νεότερες γενιές. Αυτή πρέπει να είναι η διαχρονική ευθύνη και μεγαλοψυχία όλων των πρεσβύτερων. Τα στερνά να τιμούν τα πρώτα.

Ελλάδα 200 χρόνια Ελευθερία. Τι οράματα σε γεμίζει όλο αυτό;

Οι δύο αιώνες λευτεριάς είναι ένα συμβολικό ορόσημο για το οποίο μόνο υπερήφανοι μπορούμε να είμαστε. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας γέννησε το νεότερο ελληνικό κράτος στις αρχές του 19ου αιώνα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι φτάσαμε μέχρι τα μέσα του 20ου για να εδραιώσουμε την επικράτειά μας. Έχουμε μια πλούσια απελευθερωτική ιστορία και μετά το 1821, και πρέπει να την τιμούμε και να την αξιοποιούμε ως εμπειρία. Για το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας, δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξη. Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες, οι άνθρωποι της χώρας μας εδώ και χρόνια έχουν μπει σε μια πορεία αποδρομής σε σχέση με τις ελευθερίες τους. Ήδη από την εποχή των πρώτων μνημονίων έχουμε ασκηθεί να υπομένουμε διαρκώς εντολές. Όλο και πιο παράλογες, όλο και πιο ασφυκτικές, όλο και πιο σκληρές. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις ανέλαβαν να μας χρυσώσουν το χάπι της διεθνούς κερδοσκοπίας, και τώρα ακολουθούν ακριβώς την ίδια τακτική για την εσωτερική τους ατζέντα. Δικαιώματα που θεωρούνταν αυτονόητα, όπως η δημόσια συνάθροιση, ξαφνικά γίνονται εξαρχής ύποπτα και επικίνδυνα. Σχετικοποιούνται τα πάντα για να φιμωθεί οποιαδήποτε αντίδραση. Είμαστε ουραγοί στους διεθνείς δείκτες ελευθεροτυπίας, ποιότητας δημοκρατίας και διαφάνειας. Αν τα συνυπολογίσουμε όλα αυτά, το 2021 είμαστε άραγε τόσο ελεύθεροι πολίτες όσο νομίζουμε ή όσο θέλουμε; 

Me Too Greece… 

πόσο αισιόδοξη είσαι μ’ αυτήν την νέα διαδικασία;

Εδώ είμαι συγκρατημένα αισιόδοξη! Δεν θα την έλεγα «νέα διαδικασία», όμως. Το MeToo είναι η κανονική ροή των πραγμάτων σε μια κοινωνία που σέβεται στοιχειωδώς τον εαυτό της, και ως εξέλιξη δεν πρέπει για κανέναν λόγο να την αντιληφθούμε με όρους εφήμερης μόδας. Η άσκηση οποιασδήποτε μορφής βίας χωρίς ρητή συναίνεση είναι πράξη αποτρόπαια,  συχνά διαιωνίζει αρρωστημένα στερεότυπα,  και εκμεταλλεύεται την αδυναμία του θύματος. Όμως, για να πιάσει τόπο αυτή η δυναμική και για να χτίσουμε κουλτούρα, χρειαζόμαστε δομές υποστήριξης και μέριμνας του θύματος, αλλά και μεθόδους αποτρεπτικές. Το ζήτημα είναι να πολεμήσουμε τον φόβο του αδύναμου και να κάνουμε τον ισχυρό να αισθανθεί ότι ρισκάρει πάρα πολλά με πολύ μικρές πιθανότητες να γλιτώσει. Ποτέ, όμως, με όρους ρωμαϊκής αρένας.

Πως βίωσες και βιώνεις τον sars - covid 19 και τα αποτελέσματα του;

Σε γενικές γραμμές, νομίζω όπως ο μέσος πολίτης. Πολύ μουδιασμένα και με μεγάλη θλίψη για τους ανθρώπους που χάθηκαν. Κι όλο αυτό με ενέσεις αγωνίας, θυμού, άγχους, αμφιβολίας, και περίσκεψης για το μέλλον. Ανησυχώ γιατί βλέπω πως η πανδημία μας οδηγεί σε μια νέα και πιο άγρια οικονομική λαίλαπα. Βρισκόμαστε σε ιστορικό χαμηλό, δηλαδή σε σημείο χειρότερο από την αρχή της χρηματοπιστωτικής κρίσης πριν μια δεκαετία. Σε μια τόσο κρίσιμη συγκυρία, έχουμε μια κυβέρνηση που δίνει προτεραιότητα στο επικοινωνιακό παιχνίδι και στην καταστολή, μια κυβέρνηση γενικώς πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Οι πολίτες και η χώρα δεν αντέχουν άλλη μία χαμένη δεκαετία, αλλά αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί καθόλου τον πρωθυπουργό. Πώς, λοιπόν, να μην είμαστε ανήσυχοι; Εδώ όμως επιτρέψτε μου να πω ότι υπάρχει και μια σοβαρή ατομική ευθύνη αρκετών, που προκαλεί συλλογικά αρνητικό αντίκτυπο. Όλοι γνώριζαν ποια συμφέροντα ερχόταν να (εξ)υπηρετήσει ο κ. Μητσοτάκης. Την επόμενη φορά, ας αναλογιστούν αν αυτά τα συμφέροντα είναι τα δικά τους.