The ReMARKables Vol. 106...
Η κυρία Φωτεινή Μπακαδήμα, Πολιτική Επιστήμων και Ιστορικός, Βουλευτής Β΄ Πειραιώς και Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΜέΡΑ25 μιλά στο OffTheRecordNews και τους Αναστασία Νικολοπούλου - Μαρκόπουλο Χ. Θωμά
Αρχικά θα μας πεις τα βασικά για σένα αγαπητή Φωτεινή:
Καταγωγή, Οικογένεια, Επάγγελμα, Σπουδές, Πολιτική Ενασχόληση, Χόμπι, τρέχουσα καθημερινότητα σου κλπ.
Γεννήθηκα στα Ιωάννινα, αλλά μεγάλωσα στην Αθήνα, παιδί χωρισμένων γονιών που μεγάλωσε, θέλοντας να σπουδάσει βιοχημεία και να ασχοληθεί με την έρευνα. Τελικά βρέθηκα να σπουδάζω Οικονομικά στις Βρυξέλλες, αν και σύντομα κατάλαβα πως μάλλον δεν μου ταιριάζουν. Έτσι στράφηκα στις διεθνείς σχέσεις. Γυρνώντας στην Ελλάδα, μόλις πήρα το πτυχίο μου, άρχισα να ασχολούμαι με το λυρικό τραγούδι. Σύντομα σκέφτηκα πως ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο με τη μουσική γι’ αυτό επέλεξα να κάνω 2 ακόμη BA στο Deree στη μουσικολογία και την ιστορία. Λίγο μετά ξεκίνησα ένα ακόμη προπτυχιακό στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου στον Ελληνικό Πολιτισμό. Ακολούθησε ένα πρώτο μεταπτυχιακό στην Επικοινωνία στο ίδιο Πανεπιστήμιο, όπου συνεχίζω και τώρα ένα δεύτερο μεταπτυχιακό στην Πολιτική Ιστορία. Εκτός από τη μουσική που θεωρώ πως πραγματικά μας ανοίγει νέους ορίζοντες, μου αρέσουν ιδιαίτερα οι ξένες γλώσσες. Πιστεύω πως μας βοηθούν να γνωρίσουμε καλύτερα ξένες χώρες και πολιτισμούς. Προσπαθώ να συνεχίζω την ενασχόληση με αυτές που ήδη γνωρίζω, αν και δεν αποκλείω να μάθω μερικές ακόμη, μόλις βρεθεί χρόνος. Πολιτικοποιημένη από νεαρή ηλικία και μετά τη συνεργασία μου με τον Γιάνη Βαρουφάκη το 2015 στο Υπουργείο Οικονομικών ένιωθα πως είχε έρθει η ώρα για να δημιουργηθεί κάτι νέο, ένα κίνημα που δεν θα ακολουθούσε την πεπατημένη, ένα κίνημα που θα ένωνε όλους τους Ευρωπαίους δημοκράτες με στόχο την αντιμετώπιση των κοινών προβλημάτων τα οποία είναι πολλά και σημαντικότατα. Έτσι, από την αρχή υπήρξα μέλος της μικρής τότε ομάδας που εργαζόταν για την ίδρυση του Πανευρωπαϊκού Κινήματος DiEM25, του οποίου εκλογικός βραχίονας είναι στην Ελλάδα το ΜέΡΑ25, ένα κίνημα που πήρε σάρκα και οστά τον Φεβρουάριο του 2016. Πριν από το Υπουργείο Οικονομικών είχα δουλέψει ως ιδιωτική υπάλληλος, παραδίδοντας μαθήματα ξένων γλωσσών, βοηθώντας στην οικογενειακή επιχείρηση που, δυστυχώς, εξαιτίας της κρίσης του 2010 έχει τώρα κλείσει, κάνοντας μεταφράσεις και παραδίδοντας μαθήματα μουσικής. Λατρεύω τη μαγειρική, τον κινηματογράφο, το θέατρο, το διάβασμα και τη γυμναστική. Έτσι, ο λιγοστός ελεύθερος χρόνος μου, μιας και η καθημερινότητα περιλαμβάνει αρκετές ώρες παρουσίας στη Βουλή, μοιράζεται μεταξύ αυτών.
Είναι οι 55-60plus έτοιμοι να μας δεχθούν ως γενιά του αύριο;
Επαγγελματικά, Κοινωνικά, Πολιτικά.
Θεωρώ πως ναι, οι μεγαλύτερες γενιές, τουλάχιστον κατά πλειοψηφία, είναι έτοιμες να μας δεχτούν ως γενιά του αύριο. Είναι ιδιαίτερα, επίσης, σημαντικό όλοι να προσπαθήσουμε να ανακόψουμε την καταστροφική ροή του brain-drain που έχει ερημοποιήσει τη χώρα, οδηγώντας μεγάλο μέρος της νέας γενιάς στο εξωτερικό με σκοπό την αναζήτηση εργασίας και τη δημιουργία ενός καλύτερου αύριο. Πρέπει να βοηθήσουμε να γυρίσουν όλα αυτά τα παιδιά, όλοι αυτοί οι νέοι επιστήμονες που έφυγαν, μην μπορώντας να βρουν επαγγελματική διέξοδο και αποκατάσταση στην Ελλάδα. Το οφείλουμε όχι μόνο σε εκείνους, αλλά και στις μεγαλύτερες γενιές που έμειναν πίσω να αποχαιρετούν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, σε αεροδρόμια με δάκρυα στα μάτια. Η χώρα μας διαχρονικά οδηγούσε μεγάλο αριθμό Ελλήνων στο εξωτερικό, πρέπει, όμως, να μπει ένα τέλος και να γυρίσουν πίσω τα παιδιά της κρίσης που έφυγαν, ώστε να μην δούμε την ερημοποιημένη χώρα μας να μετατρέπεται σε μια χώρα χωρίς νεολαία, άρα και χωρίς μέλλον. Στα δε νέα παιδιά που έχουν παραμείνει πρέπει να σταθούμε δίπλα τους, βοηθώντας και στηρίζοντάς τα. Πρέπει να σου πως, όταν κι εγώ γύρισα στην Ελλάδα το 2005, παρότι είχα ήδη προτάσεις για δουλειά στο Βέλγιο, αν και το έκανα συνειδητά, υπήρξαν στιγμές που αναρωτήθηκα αν έκανα καλά, πώς θα ήταν τα πράγματα αν είχα μείνει εκεί. Για όλα αυτά τα παιδιά, λοιπόν, για εκείνα που έφυγαν, αναζητώντας το όνειρο και την ελπίδα, αλλά και γι’ αυτά που μένουν εδώ, αγωνιζόμενα κι αυτά για ένα καλύτερο μέλλον οφείλουμε, και προσωπικά νιώθω πως είναι μια ιερή υποχρέωση, να τα βοηθήσουμε και να είμαστε δίπλα τους. Πιστεύω πως δεν είναι θέμα αποδοχής ή μη από τις μεγαλύτερες γενιές, είναι θέμα ύπαρξης ή όχι ελπίδας και όρεξης για αγώνα. Αν ξαναδώσουμε στη νέα γενιά την όρεξη για προσπάθεια που τους έχει στερηθεί τότε δικαιωματικά θα λάβει τη θέση που της αξίζει.
Ποιο θεωρείς ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της νέας γενιάς;
Η νέα γενιά στη χώρα μας, δυστυχώς, βλέπει καθημερινά τα όνειρά της να καταπατώνται, βλέπει πως πολλοί εκ των κρατούντων την εξουσία δεν θέλουν να της επιτρέψει ούτε καν να σπουδάσει. Βρίσκεται καθημερινά απέναντι σε προσπάθειες καταστρατήγησης κάθε δικαιώματος, κάθε ονείρου, κάθε ελπίδας, κάθε οράματος για το μέλλον. Ταυτόχρονα, τα νέα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με το τέρας της ανεργίας κι όταν δεν είναι η ανεργία είναι η μαύρη εργασία, η πολύωρη απασχόληση με μισθούς πείνας, το άγχος και η ανασφάλεια για την επόμενη μέρα, για το μέλλον. Δυστυχώς, η νέα γενιά, δεν αφήνεται να μεγαλουργήσει, να λάβει τη θέση της στην καθημερινότητα και την ιστορία της χώρας που της αξίζει. Βρίσκονται τα νέα παιδιά είτε με κολλημένες ταμπέλες, είναι οι μπαχαλάκηδες, οι τεμπέληδες και πολλά άλλα που τους προσάπτουν κάποιοι είτε στοχοποιούνται ως οι παραβατικοί, αυτοί που δεν συμμορφώνονται, εκείνοι που αντιδρούν. Όχι δεν είναι όλα αυτά, είναι τα αδέρφια μας, είναι τα παιδιά μας που τους στερήσαμε την ελπίδα για το αύριο, που τους στήνουμε στον τοίχο αν διανοηθούν να αντιδράσουν, που τους κουνάμε το δάκτυλο ως οι «σοφοί». Είναι το μέλλον της χώρας μας κι αλίμονο αν καθυποτάξουμε το πνεύμα της νέας γενιάς, την ελευθερία έκφρασής και σκέψης τους. Τότε θα είμαστε μια χώρα δίχως προοπτική κι αύριο.
Πως βίωσες και βιώνεις τον sars - covid19 και τα αποτελέσματα του;
Η πανδημία του κορονοϊού άλλαξε τη ζωή και την καθημερινότητα όλων μας. Μπήκε στη ζωή μας η τεχνολογία με εντονότερη παρουσία απ’ ότι παλαιότερα. Οι μήνες της καραντίνας ήταν δύσκολοι και για μένα όπως και για όλους. Βρεθήκαμε, όλοι, να πρέπει να αντιμετωπίσουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, από την απαγόρευση κυκλοφορίας, τις κλειστές επιχειρήσεις, τα κλειστά σχολεία μέχρι την καθημερινή ανακοίνωση του αριθμού κρουσμάτων, διασωληνωμένων και νεκρών. Είναι σίγουρα δύσκολο να έχεις να δεις τους δικούς σου μήνες, όμως, έπρεπε να γίνει. Σίγουρα δεν μπορώ να είμαι αχάριστη και να μην αναγνωρίσω πως η δική μου καθημερινότητα ήταν σαφέστατα καλύτερη από πολλών συνανθρώπων μας. Δεν χρειάστηκε να ζήσω με το επίδομα των 534€ ή χωρίς κι αυτό, δεν χρειάστηκε να αγωνιώ πώς θα συντηρήσω την οικογένειά μου, πώς θα φέρω φαγητό στο τραπέζι κάθε μέρα. Κατάλαβα, παρόλα, αυτά πως θεωρούμε πολλά πράγματα δεδομένα στη ζωή μας και δεν θα έπρεπε. Όλους μας άγγιξε ο κορονοϊός, όλοι είχαμε στο στενότερο ή ευρύτερο περιβάλλον μας ένα ή περισσότερα κρούσματα, όλοι ακούσαμε για συνανθρώπους μας που κινδύνεψαν ή έχασαν τη ζωή τους από άλλες νόσους. Θεωρώ πως μας έφερε πιο κοντά σαν κοινωνία, είδαμε να οικοδομούνται ανθρώπινες σχέσεις ακόμη και μέσα στην καραντίνα. Τι εννοώ; Αναφέρομαι στην ανθρωπιά των γειτόνων που ψώνιζαν για ανήμπορους γείτονές τους, των αγνώστων που βοηθούσαν αγνώστους. Ελπίζω και εύχομαι ολόψυχα να αφήσουμε σύντομα πίσω μας τον κορονοϊό και να επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας ώστε να μπορέσουμε να εργαζόμαστε για να απαλύνουμε τις πληγές που θα αφήσει πίσω της η πανδημία.
Σου δίνω ένα τζίνι με 3 ευχές…
ποιες ευχές κάνεις;
Θα φανεί τετριμμένο, αλλά η πρώτη ευχή που θα έκανα θα ήταν η υγεία. Η πανδημία του κορονοϊού μας έδειξε πως είναι το πλέον σημαντικό αγαθό κι αυτό θα ευχόμουν για όλους. Η δεύτερη θα ήταν ειρήνη, είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να αρχίσουμε σε παγκόσμιο επίπεδο να αντιμετωπίζουμε τα οικονομικά απότοκα του κορονοϊού. Και φυσικά θα ευχόμουν να μην ζήσουμε ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο με την πανδημία.
MeTooGreece…
πόσο αισιόδοξη είσαι με όλο αυτό;
Είδαμε μετά τη γενναία καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου να σπάει η σιωπή και να βρίσκουν το θάρρος γυναίκες και άντρες που έχουν πέσει θύματα βιασμού, κακοποιητικών και σεξιστικών συμπεριφορών καθώς και εργασιακού εκφοβισμού να μιλήσουν για ό,τι έχουν υποστεί. Οφείλουμε να στηρίξουμε τα θύματα τέτοιων συμπεριφορών ώστε να μην νιώσει κανένας μόνος ή μόνη καθώς, μιλώντας, φέρνουν στο φως βιώματα που είχαν επιχειρήσει να θάψουν στη λήθη του υποσυνείδητου τους. Προσωπικά νιώθω τεράστιο θαυμασμό καθώς, παρά την ψυχική και σωματική συχνά ταλαιπωρία, βρίσκουν το κουράγιο να μιλήσουν για το κάθε περιστατικό, γνωστοποιώντας το. Θεωρώ, επίσης, πως όταν άτομα που προέρχονται από πιο προβεβλημένους χώρους όπως ο αθλητισμός και ο πολιτισμός καταφέρνουν να μιλήσουν, σπάζοντας το πλέγμα και την αλυσίδα της σιωπής, τότε μπορούν να γίνουν παράδειγμα ώστε και άνθρωποι άλλων χώρων να βρουν το θάρρος να καταγγείλουν συμπεριφορές τέτοιου είδους. Η Πολιτεία θα πρέπει, αφενός, να διερευνά σε βάθος τα περιστατικά και αφετέρου να τροποποιήσει το νομοθετικό πλαίσιο ώστε να αυστηροποιηθούν οι σχετικές ποινές. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε, η Πολιτεία συλλογικά, αλλά και κάθε ένας μας ατομικά να δημιουργήσουμε ένα δίχτυ ασφάλειας και προστασίας για τα θύματα ώστε να μην νιώθει κανένας μόνος ή μόνη. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως για κάθε θύμα που βγαίνει δημόσια και μιλά για την κακοποίηση που έχει υποστεί, υπάρχει μεγάλος αριθμός άλλων τα οποία δεν θα τολμήσουν ποτέ να γνωστοποιήσουν τι τους συνέβη από φόβο, για το λόγο αυτό η στήριξη θα πρέπει να είναι ευρεία και δεδομένη. Κανένας και καμία δεν προκάλεσε και δεν επιζήτησε τον βιασμό ή την κακοποίηση, κανένας θύτης και καμία θύτρια δεν δικαιολογούνται. Είμαι αισιόδοξη γιατί έγινε η αρχή, άρχισαν να ανοίγουν στόματα, θύματα να καταγγέλλουν όσα βίωσαν. Πιστεύω πως έχει γίνει ένα πρώτο και καίριο βήμα προς την εξάλειψη του φαινομένου της παρενόχλησης και του bullying. Υπάρχουν πολλά να γίνουν ακόμη, καθώς, σε αρκετούς εργασιακούς κλάδους αποτελεί θέμα ταμπού με τα θύματα να υπομένουν καρτερικά δύσκολες καταστάσεις, όμως, θεωρώ ότι με τη στήριξη κυρίως της Πολιτείας και με όποια νομοθετικά βήματα γίνουν θα αρχίσει να βελτιώνεται η καθημερινότητα. Προσωπικά, ήδη δουλεύω δυο τροπολογίες που θα κατατεθούν σύντομα στη Βουλή και αφορούν τη διαχείριση και των περιορισμό φαινομένων bullying και παρενοχλήσεων σε «δύσκολους» χώρους εργασίας, όπου η ιεραρχική δομή, κάνει, πολλές φορές, το θύμα τέτοιων συμπεριφορών να νιώθει μόνο και να φοβάται να γνωστοποιήσει όσο ζει.
Μια θετική - ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο;
Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο;
Η φράση που σε παρακινεί, αν θες, που σε εμπνέει.
Η έκφραση που προσπαθώ να έχω στο μυαλό μου σαν ελπιδοφόρο φάρο για το αύριο είναι η φράση της Helen Keller πως «Κανένας απαισιόδοξος δεν ανακάλυψε ποτέ το μυστικό των αστεριών ούτε ταξίδεψε ποτέ σε μια άγνωστη γη». Η αισιοδοξία είναι κινητήριος μοχλός προς τα εμπρός, προς το μέλλον και αυτό που μας ωθεί και μας ταξιδεύει. Η αναζήτηση μιας άγνωστης γης είναι στόχος ανάπτυξης και εξέλιξης. Θεωρώ απόλυτα αληθές πως αν δεν είμαστε αισιόδοξοι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε, δεν θα έχουμε κανένα κίνητρο να συνεχίσουμε την πορεία μας, ούτε να βάλουμε στόχους για το μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου