The ReMARKables Vol. 132...
Η Αντιδήμαρχος Παιδείας του Δήμου Θεσσαλονίκης, κυρία Ιωάννα Κοσμοπούλου
μιλά στον Μαρκόπουλο Χ. Θωμά και το Off The Record News
Αρχικά πες μας τα βασικά για σένα αγαπητή Ιωάννα, καταγωγή, σπουδές, οικογένεια, επάγγελμα, πολιτική, κοινά, χόμπι.
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1960, πρωτότοκη κόρη του Κωνσταντίνου και της Αλίκης Κοσμοπούλου. Αριστούχος απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής Θεσσαλονίκης, σπούδασα Βιοχημεία στο Πανεπιστήμιο του Ανοβέρου με υποτροφία του Γερμανικού Ιδρύματος Υποτροφιών. Ξαναγύρισα όμως στην πόλη που μεγάλωσα. Στην πόλη που ζούσαν οι γονείς μου, στην πόλη που αργότερα γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τα παιδιά μου. Είμαι διδάκτορας της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ και διετέλεσα Επίκουρη Καθηγήτρια του Εργαστηρίου Βιολογικής Χημείας. Το 2019 εκλέχτηκα δημοτική σύμβουλος Θεσσαλονίκης και τον Σεπτέμβριο 2019 ο Δήμαρχος Κωνσταντίνος Ζέρβας με όρισε Πρόεδρο της Κοινωφελούς Επιχείρησης του Δήμου (ΚΕΔΗΘ). Τον Μάρτιο του 2021 μου έκανε τη μέγιστη τιμή να μου αναθέσει τα καθήκοντα της Αντιδημάρχου Παιδείας και Προέδρου της Σχολικής Επιτροπής Α/βάθμιας Εκπαίδευσης. Γνωρίζω άριστα τη Γερμανική, Αγγλική και Γαλλική γλώσσα. Είμαι μητέρα τριών παιδιών, του Γιώργου (32), του Θοδωρή (27) και της Αλίκης (24). Τα τρία παιδιά μου, που είναι ό,τι πιο «βαρύ» έχω στο βιογραφικό μου. Κι αν αποφάσισα ν’ ασχοληθώ με την αυτοδιοίκηση, είναι γιατί πιστεύω ότι το οφείλω σ’ αυτά τα παιδιά και όλους τους συνομήλικους τους. Για να ξαναγίνει η Θεσσαλονίκη η πόλη που θα θέλουν να ζήσουν κι όχι μια πόλη που θα τους διώχνει μακριά.
Κίνημα Me Too… πόσο αισιόδοξη για το αύριο είσαι με όλο αυτό, ως άνθρωπος της προκοπής, ως μαχόμενη πολιτικός και Γυναίκα το σήμερα;
Η έμφυλη βία αποτελεί ένα θέμα που με κάποια αφορμή έρχεται κάθε τόσο στο προσκήνιο. Έρχεται κάθε τόσο γιατί είναι τόσο συχνή και δεν έχει εξαιρέσεις. Εμφανίζεται σε «φτωχούς και πλούσιους», σε μορφωμένους και ανθρώπους με χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο, σε κοινωνικά καταξιωμένους και ανθρώπους που καταδικάστηκαν να ζουν στο περιθώριο. Έρχεται κάθε τόσο γιατί έχει τόσο πολλές μορφές και τόσο πολλούς αποδέκτες. Έρχεται, γιατί στην πραγματικότητα δεν φεύγει ποτέ κι ας το μαθαίνουμε ελάχιστες φορές σε σχέση μ’ αυτές που συμβαίνει. Εμείς, ως ταγοί της πόλης, οφείλουμε και να καταδικάζουμε απερίφραστα φαινόμενα κακοποίησης και έμφυλης βίας, απ’ όπου κι αν προέρχονται, αλλά και να συμβάλλουμε έμπρακτα στην αντιμετώπιση τους: με ημερίδες, εκπαιδευτικά σεμινάρια, webinars και φυσικά υποστηρικτικές δομές. Πάνω απ’ όλα αυτό που πρέπει να πράξουμε ως κοινωνία είναι να διαχωρίσουμε το θύμα από τον θύτη. Να σταθούμε δίπλα στους πιο αδύναμους και διαφορετικούς από τις δικές μας νόρμες, που υπέστησαν την όποιας μορφής βία και να μην τους αμφισβητούμε, αλλά να τους ενθαρρύνουμε να συνεχίσουν τον αγώνα που ξεκίνησαν. Και κυρίως να συνειδητοποιήσουμε ότι ο θύτης είναι πάντα θύτης. Όσο ψηλά κι αν στέκεται, όσο ισχυρός κι αν είναι. Και το θύμα είναι πάντα θύμα. Και του αξίζει να πάρει τη ζωή του πίσω. Η θέση στο θέμα της έμφυλης βίας είναι να πάρουμε θέση.
Ελευθερία, Ελληνισμός, Επανάσταση 200 χρόνια, τι σκέψεις σε γεμίζει όλο αυτό;
Πριν 200 χρόνια ένα "μικρό" έθνος ξεσηκώθηκε. Υπερπηδώντας 400 χρόνια ζόφου, χωρίς να έχει βιώσει την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό, γεννήθηκε ένα ευρωπαϊκό κράτος με θεσμούς και νόμους. Γι' αυτό και φέτος όλος ο πλανήτης τίμησε το γεγονός. Όχι για να μας καθαγιάσει ως έθνος ανώτερο και χωρίς ελαττώματα. Αλλά για να τιμήσει τους Ήρωες, που επέλεξαν να αγωνιστούν για την Ελευθερία της πατρίδας τους βαδίζοντας έναν δρόμο θυσίας και αίματος. Γιατί η Ελευθερία στους Έλληνες δεν χαρίστηκε. Την κατέκτησαν μόνοι τους! Κι εμείς "είμαστε ένα φύλλο στο μέγα δέντρο της ράτσας", είπε ο Νίκος Καζαντζάκης. "Χρέος, να παραδώσουμε στα παιδιά μας τη μεγάλη εντολή να μας ξεπεράσουν."
Ο COVID-19 έφερε ανατροπές σε όλα τα επίπεδα. Έναν χρόνο μετά, πώς βλέπεις να διαμορφώνεται η νέα κανονικότητα; Ποιες είναι κατά της γνώμη σου, οι δεξιότητες που απαιτεί η εποχή;
Και ήρθε μια εποχή που ένα μικροσκοπικό «ον», σχετικά με το οποίο οι επιστήμονες για χρόνια έριζαν αν είναι έμβιο και που τελικά χαρακτηρίστηκε ακυτταρική μορφή ζωής, καθορίζει τις ζωές του πλανήτη. Ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα κινδυνεύαμε να μην μπορούμε να συνδράμουμε δικούς μας που νοσούν, ότι δεν θα μπορούσαμε καν να τους αγγίξουμε; Ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα υπήρχαν στιγμές που σύνορα θα ορθώνονταν απειλητικά ανάμεσα σε μας και τους αγαπημένους μας; Ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι για μεγάλο διάστημα οι πιο δικοί μας άνθρωποι, θα γινόταν μια φωνή στο messenger ή μια εικόνα στο Skype; Όποιες δεξιότητες κι αν έφερε η εποχή –γιατί σίγουρα έφερε κάποιες, όπως η εκπαίδευση εξ αποστάσεως, η εξοικείωση με την τεχνολογία κα η συμβολή της στην «εκμηδένιση» των αποστάσεων-, φοβάμαι ότι η πανδημία θα μας αφήσει αίσθημα ιδρυματισμού, αντικοινωνικότητας και απομόνωσης. Όταν επιτέλους περάσει, ίσως δυσκολευτούμε να αποκαταστήσουμε τις ανθρώπινες σχέσεις. «Αυτός ο κόσμος που αλλάζει, με τρομάζει, με τρομάζει…»
Τι σε οδήγησε να ασχοληθείς με την Πολιτική ως αντικείμενο;
Τι είναι αυτό που σε κινητοποιεί περισσότερο στη δουλειά σου;
Νομίζω ότι «ζώο πολιτικό» ήμουν πάντα. Με την έννοια της πολιτικής σκέψης, όχι του πολιτικού. Το μικρόβιο της ενασχόλησης με τα κοινά και ειδικά με την Τοπική Αυτοδιοίκηση μπήκε μέσα μου από το 1990, όταν βρέθηκα στο πλάι του πατέρα μου και γνώρισα την πόλη από τη σκοπιά του ανθρώπου που έρχεται αντιμέτωπος με τα προβλήματά της και οφείλει να βρει τις λύσεις. Την οριστική απόφαση όμως την πήρα το 2019, όταν αποφάσισα να δώσω στους συμπολίτες μου τη δυνατότητα να με γνωρίσουν για τις θέσεις και τις ιδέες μου και να ασχοληθώ με τα ζητήματα της Θεσσαλονίκης. Κι αυτό το τονίζω. Είπα «ναι» στην ενασχόληση με την πόλη, όχι με την πολιτική γενικότερα. Αυτό που κυρίως με κινητοποιεί είναι το αίσθημα της τεράστιας ευθύνης. Σε μια θέση σαν τη δική μου, της Αντιδημάρχου Παιδείας, κουβαλάς στην πλάτη σου το πιο ευαίσθητο κομμάτι μιας κοινωνίας: την εκπαίδευση των παιδιών μας και τη φροντίδα των χώρων μάθησης. Αλλά αυτό που κυρίως με χαρακτηρίζει είναι η σκληρή δουλειά, η επιμονή και το πείσμα. Μ’ αυτά ως όπλα θεωρώ ότι θα ανταπεξέλθω ακόμη και στα πιο δύσκολα.
Σε μια εποχή που η αβεβαιότητα στους
Νέους Ανθρώπους είναι σε υψηλά επίπεδα γιατί κάποιος νέος να δραστηριοποιηθεί στα κοινά;
Η ενεργοποίηση Νέων Ανθρώπων πιστεύεις θα αλλάξει τα δεδομένα;
Πολύ σωστά λέτε ότι στην εποχή μας η αβεβαιότητα για τους νέους είναι μεγάλη σε όλα τα επίπεδα. Η ανεργία, το περιβάλλον που μας «εκδικείται», οι ανθρώπινες σχέσεις που απειλούνται. Αλλά η ζωή των νέων μας δεν μπαίνει σε κουτάκια. Ο καθένας έχει τα δικά του όνειρα, τις δικές του προτεραιότητες, τις δικές του απαντήσεις. Και σ’ αυτές δυστυχώς δεν νομίζω ότι συγκαταλέγεται η ενασχόληση με τα κοινά. Κι όμως εγώ πιστεύω πολύ στους νέους, Στον δομημένο και κυριολεκτικό τρόπο σκέψης τους, στην τεχνογνωσία και κυρίως στην ηθική τους. Θεωρώ ότι είναι η φωνή της συνείδησής μας. Μακάρι να καταφέρουμε να τους εμπνεύσουμε να ασχοληθούν με τα κοινά. Τότε πραγματικά θα έχουμε ελπίδα!
Μια ελπιδοφόρα άποψη σου για το Αύριο,
γενικά, κάτι που σε εμπνέει σαν σκέψη, σαν εικόνα, σαν ιδέα.
Η ελπίδα μου για το Αύριο, όπως είπα και πριν, είναι οι νέοι μας, τα παιδιά μας. Κι αυτό που θα με γέμιζε περισσότερο σαν σκέψη, αλλά και σαν εικόνα, θα ήταν να μπορούσα να εμπνεύσω τα νέα παιδιά με τη δουλειά και τις πράξεις μου. Και να μπορούσα να εισακουστώ λέγοντάς τους «Τόλμησε και προχώρα μπροστά. Άδραξε τη μέρα. Κυνήγησε τα όνειρά σου, αλλά ό,τι κι αν αποφασίσεις, κράτα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου για τις τρυφερές μνήμες της νιότης». Όπως στην τελευταία σκηνή στο La la land… (πρώτα βγαίνει η ψυχή της κινηματογραφόφιλης και μετά το χούι, γιατί παρέλειψα να σας πω ότι η μεγάλη μου αγάπη είναι το σινεμά).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου